AI MIÑA LINGUA!!!

GALIZA CHORA, DE NOVO ASOBALLADA, POR QUE NON SE VAN DESTA TERRA OS QUE RENEGAN DELA.

A LINGUA E A TERRA SON O MESMO, QUE NON DIGAN OS QUE PERSIGUEN A LINGUA QUE AMAN A GALIZA E QUE SON GALEGOS.

Miña lingua doce e agarimosa
miña lingua!
perseguida e maltratada
e ao longo dos séculos desprezada.


Miña lingua cantareira!
fuches a lingua "sabia"
da nobreza e dos monarcas
agora ABXURAN de ti,
tes os inimigos na casa.


Políticos monifates
renegados e ignorantes
Galiza é coma a muller
á que vós maltratades
ela dávos de comer
e arranxavos a cama
e consente que a mangonee
"o macho" cando chega á casa
pensa que é culpa dela
e segue, aguanta e cala.

A noite de San Xoan

Recóllense herbas e plantas medicinais e aromáticas, o seu agradable olor repúdiano os espíritos maléficos. Hai varias clases de herbas que se utilizan para isto, sendo as máis recoñecidas as seguintes: Flores de sabugueiro, ruda, herba luísa, macela (camomila), mildrastes, fiúnchos (anises), herba de sanxoán, mentrastes, romeo, ourego, loureiro, rosas, follas de nogueira, fento rizado, herba do carme, folla de figueira, folla de laranxeira, malva-rosa, hortensia, e outras..., depende da zona e da tradición.

Seleccionadas as herbas, faixe un mollo e colócanse nun caldeiro cheo de auga. Déixanse fóra pola noite.
Ao erguernos pola mañá hai que lavarse coa auga. Hai tradicións que falan de colocar toxos nas portas, cruces de madeira ou pintadas de negro para rexeitar a Santa Compaña.

Día de San Xoán, alegre,
meniña, vaite lavar,
pillarás auga do paxaro
antes do que o sol raiar.
Irás o abrente do día
a auga fresca catar
da auga do paxariño
que saúde che ha de dar.
Corre, meniña,
vaite lavar
alá na fonte
te has de lavar,
e a fresca auga
desta amañecida
cor da cereixa
che tén que dar
Se arraiar,
se arraiará
todas as meigas levará,
se arraiou,
xa arraiou,
todas as meigas levou
Peladas era
peladas serán
todas as meigas
que andan polo chan.
Peladas son,
peladas eran
todas as meigas
que andan pola terra.

Romance da fror d´auga (Manuel Murguía)

Frases históricas

Hoxe lendo "Xornal.com" atopei o seguinte artigo "Antonio Pazo Buján confesor del Caudillo". Segundo parece este señor cura era o que confesaba a Franco cando estaba este veraneando no pazo de Meirás, no artigo di entre outras, estas lindezas: “Franco era encantador. Mantenía un trato excelente con él y con su mujer, siempre me decían que les comentase cualquier necesidad que tuviese la parroquia”. "Franco ayudó mucho a esta parroquia, y siempre contribuía para las fiestas. Era una persona muy normal y hogareña que no exigía nunca nada y preguntaba siempre sobre los feligreses”. “Carmen Polo siempre me decía: ‘A nosotros nos piden los atrevidos pero no los necesitados’.

Eu tiña entendido que "confesar" era dicir os "pecados" a un cura e entón, que c... confesaba Franco para ser tan encantador? ou para el, firmar penas de morte e perseguir e fusilar e reprimir.. e someter a un pobo non eran pecados?. O mellor, é que ao cura todo iso parecíalle encantador

Iso de que era "unha persoa moi normal e..." é para min o mellor da entrevista, que frase!!!

"Normal" se ser coma aquel "señor" é ser normal...(Segundo o dicionario da RAG "Que segue as normas da especie [ser vivo]. ANT. anormal.). Está claro que Franco seguiu sempre as normas (as súas) quen non as seguía non era "normal", por iso eran perseguidos todos aqueles que non seguían "as súas normas".

"Hogareña que no exige nunca nada" Que ben! o seu fogar era toda España e calquera se atrevía a negarlle algo... Isto lémbrame aquela materia que tiñamos que estudar as nenas do franquismo, chamábase algo así "Economía doméstica" e entre outras cousas había que aprender aquilo: "Ten preparada unha comida deliciosa para cando el regrese do traballo; especialmente, o seu prato favorito. Ofrécete a quitarlle os zapatos. Fala en ton baixo, relaxado e pracenteiro. Prepárate, retoca a túa maquillaxe, coloca unha cinta no teu cabelo; faite un pouco máis interesante para el. O seu duro día de traballo quizá necesite dun pouco de ánimo, e un dos teus deberes é proporcionarllo... Agora entendo porque me obrigaron a estudar todo aquilo, claro "Franco era Hogareña" e desexaba que as mulleres tamén fósemos "hogareñas". O raro, raro é que os homes non tiñan que ser "hogareños"

"Preguntaba siempre sobre los feligreses" A verdade é que isto si o creo, non fose que a alguén se lle ocorrese non ir o domingo a misa ou non doar as terras para pasear el e a súa tribo.

" A nosotros nos piden los atrevidos no los necesitados" dicía a "gran señora". A verdade que había que ser moi atrevido e valente, cada vez que alguén se atrevía a pedir só un pouquiño de liberdade, no mellor dos casos, remataba coa metade dos ósos rotos..

A Mapoula/ Papoula e Hipnos/ Somnus

Mapoulas/Papoulas do meu xardín


Hipnos/ Somnus (imaxe tomada de internet)



Mapoulas/ Papoulas do meu xardín

Hipnos / Somnus


Na mitoloxía grega, Hipnos, Somnus na romana, era a personificación do sono. A súa nai era Nix, a noite, que o tivo sen intervención masculina, aínda que nalgunha outra tradición o seu pai foi Érebo. Era irmán xemelgo (ou medio irmán) de Tánatos, a morte non violenta.

No Libro 14 da Ilíada de Homero hai unha interesante cita de Hipnos, o deus menor do soño, na que lembra a Hera un antigo favor despois de que esta lle pedira que fixera durmir a Zeus. Hipnos fixo durmir anteriormente a Zeus unha vez a instancias de Hera, o que lle permitiu causar grandes infortunios a Heracles (quen regresaba por mar da Troia de Laomedonte). Zeus montou en cólera e estivo a punto de arroxar a Hipnos ao mar se este non fuxise asustado a carón de Nix, a súa nai. Hipnos segue dicindo que Zeus, temendo enfadar a Nix, contivo a súa furia e desta forma Hipnos logrou escapar.

Con Pasítea tivo mil fillos, os Oniros. Os tres máis importantes: Morfeo, Iquelo e Fantaso.

Na Metamorfose Libro XI ( Ceix y Alcíone) no verso 583, Ovidio cóntanos como Hera recorreu a Hipnos, a través de Iris, para que adoptase a forma de Ceix, e en soños, se lle presentase a súa muller Alcíone, e lle explicase a súa morte, pois a pobre Alcíone esperaba ansiosa o regreso do seu marido ignorando que este morrera había tempo.

'Iri, meae' dixit 'fidissima nuntia vocis,vise soporiferam Somni velociter aulamexstinctique iube Ceycis imagine mittat somnia ad Alcyonen veros narrantia casus. 'Iris, dixo, da miña voz fidelísima mensaxeira, visita velozmente a soporífera corte de Somnus, e do difunto Ceix, ordénalle, envíe coa súa imaxe uns soños a Alcyonem, que narren os verdadeiros sucesos.
Continua Ovido, describindo como Iris obedece a Hera e vai á morada de Somnus, nos seguintes versos descríbenos a morada do deus do sono e remata así:

(saxo tamen exit ab imo rivus aquae Lethes, per quem cum murmure labens invitat somnos crepitantibus unda lapillis) dunha rocha, aínda así, fonda, sae o arroio da auga do Esquecemento, grazas ao cal, co seu murmurio escorregando, invita aos sonos a súa onda cos seus estralantes seixos.

(ante fores antri fecunda papavera florent innumeraeque herbae, quarum de lacte soporem Nox legit et spargit per opacas umida terras) Ante as portas da cova fecundas mapoulas florecen e innumerables herbas de cuxo leite o sopor a Noite cultiva e o espalla húmido polas opacas terras.

Os atributos do deus inclúen un corno de opio indutor de sono, un talo de mapoula, unha póla da que pinga o resío do río Lete e un facho invertido.

Mapoula, lindísima mapoula,
Será sempre a miña alma túa soa.
Eu quérote, amada nena miña,
O mesmo que ama a flor a luz do día.

Mapoula, lindísima mapoula,
Non sexas tan ingrata e ámame.
Mapoula, mapoula

Como podes ti vivir tan soa.
Eu quérote, amada nena miña.
Igual que ama a flor a luz do día.
Mapoula, lindísima mapoula,
Non sexas tan ingrata e ámame.
Mapoula, mapoula
Como podes ti vivir tan soa.
Andrea Bocelli

Iris

Iris

O lirio recibiu o seu nome de Iris, filla de Taumante e da Oceánida Electra, é a personificación do Arco da Vella, e a mensaxeira dos deuses, xunto con Mercurio, sobre todo de Xúpiter e Xuno. As súas irmás eran as Harpías, monstros alados femininos.
A etimoloxía do seu nome deriva do verbo "eire" (anunciar).

Na Iliada ten un importante papel. O seu nome serviu a Homero para designar tanto o arco (fenómeno atmosférico) como a personificación da deusa cuxo voo producía o fenómeno ao atravesar o ceo. "Como caen as nubes de neve ou o xeada saraiba, a impulso do Bóreas, nacido do éter; tan rápida e apresurada voaba a lixeira Iris" Iliada, canto XV


Na Metamorfose, Ovidio no libro I, nos versos adicados ao Diluvio, di:"A mensaxeira de Xuno, Iris, vestida de moitas cores, trae novas augas e leva alimento ás nubes." (Nuntia Iunonis varios induta colores concipit Iris aquas alimentaque nubibus adfert).
No libro IV (Ino e Atamante) di: "Alegre volve Xuno, e ao disporse a entrar no ceo purificouna con frescas augas a Taumantiada Iris." (Laeta redit Iuno; quam caelum intrare parantem roratis lustravit aquis Thaumantias Iris).

A deusa transportaba as almas das mulleres ao mundo subterráneo. Por iso o lirio utilizábase para ornamentar as tumbas.
Luís VII adoptou o lirio no seu emblema durante as cruzadas, de xeito tal que o seu nome foi evolucionando de "flor de Luís" a "flor de lis", cuxas tres follas foron logo símbolo da verdade, a sabedoría e o valor.


Porque de ti se viron adorados,
teño un vaso de lirios xuvenís:
uns visten pureza de marfís;
os outros veludos afelpados.
Flores que senten, cálices alados
que semellan ter soños sutís,
son os lirios, xa brancos e xentís,
xa como cardeais coagulados.
Cando a morte volva un ámbar de ouro
as túas longas mans de ilusión que adoro,
irei lirios nelas a tecerche.
E mesturarán os seus talos quebradizos
cos seus dedos cruzados e pallizos,
que finxirán os lirios da morte!

Salvador Rueda

A rosa e o caravel

Caraveis da China

Roseira

Roseira e caraveis da China




Roseira, menos presunción
onde están os caveis,
pois serán mañá espiñas
as que agora rosas son.


De que serve presumir,
roseira, de bo parecer,
se aínda non acabas de nacer
cando empezas a morrer?
Fai chorar e rir
vivo e morto o teu roibén
nun dia ou nun sol:
desde o Oriente ao solpor
vai a túa fermosura nun paso,
e en menos a túa perfección.
Roseira, menos presunción
onde están os caraveis,
pois serán mañá espiñas
as que agora rosas son.


Non é moi grande a vantaxe
que a túa calidade mellora:
se son as túas toucas a aurora,
é a noite a túa mortalla.
Non hai floriña tan baixa
que non te alcance de días,
e das túas cabalerías,
por descendente da alba,
estase rindo a malva,
cabeleira dun terrón.


Roseira, menos presunción
onde están os caraveis,
pois serán mañá espiñas
as que agora rosas son.


Francisco de Quevedo

A nave do estado

Carminum I, 14

Levarante ao mar, oh nave, novas ondas?
Que fas? Ai! Non te afastes do porto.
Non ves como os teus costados están faltos de remos
e, afundido o mastro polo veloz Ávrego,
as túas antenas quéixanse, e apenas
pode aguantar a túa carena sen os cables
ao cada vez máis axitado mar?
Non tes vela sa, nin deuses
a quen invocar no teu auxilio,
e iso por máis que sexas piñeiro do Ponto,
fillo de nobre fraga, e te gabes
dunha liñaxe e dun nome inútil.
Nada confía o mariñeiro, á hora do medo,
nas pintadas popas. Mantente en garda,
se é que non queres ser xoguete do vento.
Ti, que fuches inquietudes para min
e es agora desexo e coidado non leve,
evita o mar, o mar que baña
as Cícladas brillantes.
Horacio