NADA DÚAS VECES

á noitiña, entre lusco e fusco, ao solpor, ao estrelecer, ao empardecer, luscofusco, ao escurecer


Esta é Isadora a gata que vive en Ourense é unha gata de cidade un pouco "pija"



Este ano, como a cousa non cambie imos comer moitas peras


Zar o can máis feliz e rexoubeiro de todos

Nada sucede dúas veces
nin vai suceder, por iso
sen experiencia nacemos,
sen rutina morreremos.

Nesta escola do mundo
nin sendo malos alumnos
repetiremos un ano,
un inverno, un curso.

Non é o mesmo ningún día,
non hai dúas noites parecidas,
a mesma mirada nos ollos,
dous bicos que se repitan.

Dime por que, mala hora,
con medo inútil te enleas.
Es e por iso pasas.
Pasas, por iso es bela.

Medio abrazados, sorrintes,
buscaremos a cordura,
aínda sendo tan diferentes
cal dúas pingas de auga pura.

Son algúns versos dun poema de Wisława Szymborska


FELIZ FIN DE SEMANA A TODOS

VIDA, AMOR, LITERATURA, SEXO, VIAXE, CINE.

Cabeza de medusa, por Rubens
Perseo coa cabeza de Medusa, por Cellini
Medusa de Caravaggio (Florencia, Uffizi).

O blog "La terapia de Rafaela" propúxome un desafío: Hai que escribir un conto, poesía, poema, unha definición, relato, que inclúan as palabras:VIDA, AMOR, LITERATURA, SEXO, VIAXE, CINE.

Era Medusa unha moza de espléndida fermosura, pero o máis admirable de todo o seu corpo eran os seus fermosos cabelos, sacerdotisa de Atenea, pasaba a súa VIDA no templo; un mal día cando o deus Poseidón pasaba por alí, viuna, e de seguido desexouna e violouna no mesmo templo da deusa, esta moi irada por tal aldraxe transformouna nun monstro, converteu os seus cabelos en repugnantes serpes, a súa cara daba medo e coa súa mirada convertía a todos en pedra.
A moza non tiña culpa de haber tido SEXO co deus, pero ela foi a que recibiu o castigo e agora nunca podería sentir AMOR por ninguén.
A súa historía aparece narrada na LITERATURA clásica greco-latina e nela inspiráronse pintores e escultores ao longo dos séculos.
Perseo fillo de Dánae e Zeus, fará unha longa VIAXE para conseguir a súa cabeza como trofeo e despois de recibir axuda, do seu pai Zeus, que lle pediu aos deuses Atenea e Hermes que lle botasen unha man. Hermes deulle unha fouce de aceiro coa que poder cortar a cabeza da Medusa, mentres que Atenea regaloulle un brillante escudo e aconsellouno sobre as tarefas que tería que realizar. Co fin de atopar o agocho de Medusa, Perseo foi en busca das Graias, tres vellas que só tiñan un mesmo ollo e un mesmo dente e que compartían pasándoos unha á outra. Perseo arrebatoullelos, obrigándoas a confesar onde estaba situada a residencia da Medusa a cambio de devolvérllelos.
No seu camiño, Perseo atopouse coas náiades, das que conseguiu un zurrón máxico, o casco de Hades, que permitía volver invisible ao que o levase posto, e unhas sandalias aladas. Coa axuda destes obxectos logrou introducirse na residencia da Gorgona. Usando o escudo como espello logrou cortar a cabeza da Medusa sen ter que mirala. Do sangue da Medusa naceu o cabalo alado Pegaso e tamén o xigante Crisaor.
Parte desta historia foi levada ao CINE e pódese ver en "Furia de titáns".


Segundo as normas eu tería que retar a outras seis persoas, pero como non sei a quen elixir e porque non quero pór a ninguén nun compromiso, deixo aquí o reto e que o realice quen teña a ben facelo.
Hai que escribir un conto, poesía, poema, una definición, relato, que inclúan as palabras:
VIDA, AMOR, LITERATURA, SEXO, VIAXE, CINE.
Pasalo a seis blogs.
Poñer link de tod@s e avisal@s no seu blog.

Apolo, Leucótoe e Clitie

imaxes tomadas da internet
Boswellia sacra a árbore do incenso, árbore no que metamorfoseou Leucótoe



imaxe tomada da internet

imaxe tomada da internet
Hai quen di que Clitie metamorfoseou nun Helianto Helianthemum nummularium

imaxe tomada da internet

Tamén é posíbel que Clitie metamorfosease en Heliotropium europaeum herba verrugueira, herba da disentería ou heliotropo maior

Ovidio no libro IV da Metamorfose cóntanos a historia de Apolo (o Sol), Leucótoe e Clitie (vv. 190-270)

Venus (Afrodita) decide vingarse de Apolo xa que este fora a contarlle ao seu esposo Vulcano que ela púñalle os "cornos" con Ares, entón fai que Apolo se enamore de Leucótoe

"Quid nunc, Hyperione nate, forma colorque tibi radiataque lumina prosunt?"

De que che serven agora, fillo de Hiperión, a túa fermosura, o teu esplendor e os raios da túa luz?

"Modo surgis Eoo temperius caelo, modo serius incidis undis spectandique mora brumales porrigis horas; defecis interdum, vitiumque in lumina mentis transit, et obscurus mortalia pectora terres."

Unhas veces érgueste antes de tempo no ceo oriental, outras caes demasiado tarde nas augas e por deterte a mirar prolongas as horas do inverno; as veces eclípsaste, pasa á túa luz o trastorno da túa alma e pola túa escuridade espantas os corazóns dos homes.

Unha noite mentres os cabalos de Apolo pastan, o deus entra na habitación de Leucótoe disfrazado coma se fose a súa nai e despois de despedir ás serventas e ao quedar a soas coa moza dille:"ille ego sum qui longum metior annum, omnia qui video, per quem videt omnia tellus, mundi oculus: mihi, crede, places!" (eu son o que establezo a medida do ano en toda a súa lonxitude, o que ve todas as cousas e grazas a quen o ve todo, o ollo do mundo: Creme, ti gústasme!)

Co medo a Leucótoe cáenlle das mans a roca e fuso e cando Apolo volve á súa figura ela queda subxugada e someteuse ao deus sen protestar.

Clitie que era irmán de Laucótoe e estaba namorada do deus cóntalle ao seu pai o da súa irmá e este cruel sotérraa nunha profunda fosa e bótalle por riba area.

Apolo non pode axudala e dise que nada foi máis doloroso para o deus que aquilo sen contar cando vira arder ao seu fillo Faetón. Cando viu que non lle podía devolver a vida á moza, derramou oloroso néctar sobre o seu corpo e no medio de grandes lamentos dixo:"tanges tamen aethera" (a pesar de todo chegarás a tocar o ceo).

E rapidamente o corpo, empapado en celeste néctar, desfíxose e humedeceu a terra coa súa fragrancia; unhas raíces penetraron pouco a pouco no terreo, e unha vara de incenso elevouse e coa súa punta rompeu o montículo.
Apolo non volveu a visitar a Clitie e rematou as súas relacións amorosas con ela, a moza consumiuse na súa louca paixón, incapaz de soportar ás ninfas, e a intemperie, o mesmo de noite que de día, permaneceu sentada no chan cos cabelos en desorden e o longo de nove días nin bebeu nin comeu, sen deixar de chorar, o único que facía era mirar o rostro do deus conforme este avanzaba e volver o seu rostro cara onde el se atopaba. Din que os seus membros adheríronse ao chan, e unha espectral palidez converteu en herbas citrinas nunha parte do seu color natural; noutra parte hai un tinxidura vermella, e unha flor en todo semellante á violeta cúbrelle o rostro e aínda que esta suxeita pola raíz, vólvese cara o Sol e despois de transformada conservará para sempre o seu amor.