O señor Feijóo ten fame ou abúrreo o GALEGO?
Tengo que pedir perdón a todos los que tienen la paciencia de seguir este blog y no entienden el gallego. Yo estaba convencida que el traductor que tengo en la página funcionaba bien pero hoy comprobé que es una m...
Intenté traducir esta poesía de Curros Enríquez y quedé asombrada con los resultados, pues no se parecía en nada, inventa palabras, deja muchas en gallego y cambia el sentido de todas las frases. Total que no sirve y a partir de ahora en este blog pondré las dos versión en gallego y castellano.
NOCTURNO
Da aldea afastada fumegan as tellas;
detrás dos petoutos vai póndose o sol
retornan dos eidos coa noite as ovellas
triscando nas beiras o céspede mol.
Un vello, arrimado nun pau de sanguiño,
o monte atravesa de cara ó piñeiral.
Vai canso; unha pedra topou no camiño
e nela sentou para folgos tomar.
-Ai! -dixo-, que triste,
que triste eu estou!
E un sapo, que o oía,
repuxo: -Cro, cro!
As ameas tocan!... Tal noite como esta
queimóuseme a casa, morreume a muller
ardeume a xugada na corte, e a besta,
na terra a semente botouse a perder.
Vendín para os trabucos bacelos e hortas
e vou polo mundo dende entón a pedir;
mais cando non topo pechadas as portas,
os cans sáenme a elas e fanme fuxir
Canta, sapo, canta:
ti e eu somos dous!...
E o sapo, choroso,
cantaba: - Cro, cro!
Soliños estamos entrambos na terra,
mais nela un buraco ti encontras e eu non;
a ti non te morden os ventos da serra,
e a min as entrañas e os osos me ron.
Ti, nado nos montes, nos montes esperas,
decote cantando, o teu término ver;
eu, nado entre os homes, durmindo entre as feras;
e morte non acho, si quero morrer.
Xa tocan. .. Recemos,
que din que hai Deus!...
El reza, e o sapo
cantaba: - Cro, cro!
A noite cerraba, e o raio da lúa
nos lívidos cumes comeza a brillar;
corisco que tolle nos albores brúa
e escóitase ó lonxe o lobo ouvear.
O pobre do vello, cos anos cangado,
ergueuse da pedra e o pao recadou;
virou para os ceos o puño pechado
e cara ós touzais rosmando marchou. ..
Cos ollos seguíndoo
na escura extensión,
o sapo quedouse
cantando: -Cro, cro!
NOCTURNO
De la aldea lejana humeaban las tejas;
detrás de los peñascos se va poniendo el sol
retornan de los campos con la noche las ovejas
mordisqueando en las orillas el césped tierno.
Un viejo, apoyándose en un palo de aladierna,
el monte atraviesa hacia el pinar.
Va cansado; una piedra encontró en el camino
y en ella se sentó para alientos tomar.
-¡Ay! -dijo-, que triste,
que triste yo estoy!
Y un sapo, que lo oía,
repuso: -¡Cro, cro!
¡Las almenas tocan!... Tal noche como esta
se me quemó la casa, me murió la mujer
me ardió la yunta en la cuadra, y la yegua,
en la tierra la semilla se echó a perder.
Vendí para los impuestos viñedos y huertas
y voy por el mundo desde entonces a pedir;
pero cuando no encuentro cerradas las puertas,
los perros me salen a ellas y me hacen huir
¡Canta, sapo, canta:
tu y yo somos dos!...
Y el sapo, lloroso,
cantaba: -¡ Cro, cro!
Solitos estamos los dos en la tierra,
pero en ella un agujero tu encuentras y yo no;
a ti no te muerden los vientos de la sierra,
y a mí las entrañas y los huesos me roen.
Tu, nacido en los montes, en los montes esperas,
diariamente cantando, tu término ver;
yo, nacido entre los hombres, durmiendo entre las fieras;
y muerte no hallo, sí quiero morir.
Ya tocan. ... Recemos,
¡que dicen que hay Dios!...
Él reza, y el sapo
cantaba: - Cro, cro!
La noche cerraba, y el rayo de luna
en las lívidas cumbres comienza a brillar;
el frío de la noche que paraliza en los albores brama
y se escucha a lo lejos el lobo aullar.
El pobre viejo, con los años agobiado,
se irguió de la piedra y el palo recogió;
giró hacia los cielos el puño cerrado
y hacia las robledas refunfuñando marchó. ..
Con los ojos siguiéndolo
en la oscura extensión,
el sapo se quedó
cantando: -Cro, cro!
Da aldea lexana fumegan as tellas;
detrás dos petoutos vai póndose o sol
retornan prós eidos coa noite as ovellas
tiscando nas beiras o céspede mol.
Un vello, arrimado nun pan de sanguiño,
o monte atravesa de cara ó pinar.
Vai canso; unha pedra topou no camiño
e nela sentouse pra folgos tomar.
-¡Ai! -dixo-, ¡que triste,
que triste eu estou!
I on sapo, que o oía,
repuxo: -¡Cro, cro!
¡Ás ánemas tocan!... Tal noite como esta
queimóuseme a casa, morreume a muller
ardeume a xugada na corte, i a besta,
na terra a semente botouse a perder.
Vendín prós trabucos bacelos e hortas
e vou polo mundo de entón a pedir;
mais cando #blgtk08#non topo pecháda-las portas,
os cans sáienme a elas e fanme fuxir
Canta, sapo, canta:
¡ ti e eu somos dous!...
I o sapo, choroso,
cantaba: -¡ Cro, cro!
Soliños estamos antrambos na terra,
mais nela un buraco ti alcontras i eu non;
a ti non te morden os ventos da serra,
i a min as entranas i os osos me ron.
Ti, nado nos montes, nos montes esperas,
decote cantando, teu térmeno ver;
eu, nado entre os homes, dormento entre as feras;
e morte non acho, si quero morrer.
Xa tocan. .. Recemos,
¡que dicen que hai Dios!...
El reza, i o sapo
cantaba: -¡ Cro, cro!
A noite cerraba, i o raio da lúa
nas lívidas cumes comenza a brilar;
curisco que tolle nos álbores brúa
i escóitase ó lexos o lobo oubear.
O probe do vello, cos anos cangado,
ergueuse da pedra i o pau recadou;
virou para os ceos o puño pechado
e cara ós touzales rosmando marchou. ..
Cosollos seguíndoo
na escura estensión,
o sapo quedouse
cantando: -¡Cro, cro!