viernes, 5 de febrero de 2010

Costureiro as túas costuras



Onte tiña unha entrada feita para publicar e ao final elimineina, hoxe direivos que o fixen porque a fixera moi cabreada, no momento en escoitei na Galega que Adolfo Domínguez nos intentara facer un traxe aos traballadores deste país e soltara un montón de perlas pola súa boca(da súa boca só poden saír xoias).


Penso que ao facelo en quente era moi forte e eu cando decidín ter un blog, fíxeno para falar das miñas cousas, do que a min me gusta ler, dos meus poetas favoritos..., nunca tiven a intención de insultar a ninguén dende aquí, claro que cando comecei o blog, parecía que a política ía por mellor camiño, estabamos en Galicia en mellores mans ou iso parecía e non saía ningún costureiro, que deixou de gañar uns cantos euros, a dar os seus remedios caseiros para segundo el, solucionar a crise e que o señor -009 aplaudiu.


PALABRAS (Eu púxena en galego normativo)


Palabras hai que desacougan,


mancan,


queiman como un ácido


ou ferro candente


no lugar que máis doe


e que máis fere.


Un ten que botalas fóra de si


para que arrefrien e sexan,


un intre só, punto de lume


no grande xeo do mundo.


Acontece, ás veces que esta


nosa palabra desvalida


se fai canto e sentimento


aos que se lles nega


presenza e eternidade.


O sentimento pasa.


E o tempo deixa morrer


a queimante palabra en desamparo.




Manuel María, Oráculos para os cabaliños do demo



Versión en castelán

Ayer tenía una entrada hecha para publicar y al final la eliminé, hoy os diré que lo hice porque la había hecho muy enfadada, en el momento en escuché en la Galega que Adolfo Domínguez nos había intentado hacer un traje a los trabajadores de este país y había soltado un montón de perlas por la su boca (de su boca sólo pueden salir joyas) .

Pienso que al hacerlo en caliente era muy fuerte y yo cuando decidí tener un blog, lo hice para hablar de mis cosas, de lo que a mí me gusta leer, de mis poetas favoritos..., nunca tuve la intención de insultar a nadie desde aquí, claro que cuándo comencé el blog, parecía que la política iba por mejor camino, estábamos en Galicia en mejores manos o eso parecía y no salía ningún costurero, que dejó de ganar unos cuantos euros, a dar sus remedios caseros para según él solucionar la crisis y que el señor -009 aplaudió.



PALABRAS


Palabras hay que desasosiegan,

dañan,

queman como un ácido

o hierro al rojo vivo

en el lugar que más duele

y que más hiere.

Uno tiene que echarlas fuera de sí

para que enfríen y sean,

un rato solo, punto de fuego

en el gran hielo del mundo.

Sucede, a veces que esta

nuestra palabra desvalida

se hace canto y sentimiento

a los que se les niega

presencia y eternidad.

El sentimiento pasa.

Y el tiempo deja morir

la ardiente palabra en desamparo.

Manuel María, Oráculos para os cabaliños do demo


martes, 2 de febrero de 2010

Reflexións


imaxe baixada da internet


Cando chegas a certa idade e miras cara a atrás, ves como desde que tes recordos, non fuches máis ca un elo formando parte dunha cadea. Dende que naces estás suxeito a unhas normas estritas e xa establecidas con antelación e que a maioría das veces ninguén che vai preguntar se estás de acordo ou non, ti só tes que cumprilas.

Segundo onde che toque nacer, farante membro dunha comunidade e ninguén che vai preguntar se queres ser socio ou non. Alguén decide como te chamarán o resto da túa vida, se tes sorte igual chegue a gustarche o nome, se es muller fanche un buraco en cada orella e colgan uns pendentes, sempre me preguntei porque as mulleres tiñamos que levar pendentes ao nacer.

Cando te das conta xa pasaron algúns anos e comeza a verdadeira escravización, escolarízante e a partires diso terás que cumprir un horario que xa será para o resto da túa vida . Pero non só estarás atado a un horario, porque no escola hai unhas normas de obrigado cumprimento e si ti non as cumpres comezarán os problemas, ninguén vai pensar que tes dereito a ser ti mesmo, que non tes porque estar sentado cando en realidade che apetece saltar, que se te aburres coas matemáticas, que se o recreo dura moi pouco... un montón de preceptos que se os rompes arríscaste a ser obxecto de estudo.

Desde cativo hai que aprender as normas que establece a sociedade, non podes comer coas mans, tes que sentar dereito na mesa, non podes comer coa boca aberta, non podes arrotar, non podes soltar peidos, non podes, non podes..."iso non se di", "iso non se fai", "estás castigado".

Segundo vas avanzando en anos encontraraste con máis "non podes", cando te deas conta e se non reaccionas a tempo a túa vida non será máis ca un "non podes", pero tranquilo porque para a sociedade terás sido o elo perfecto, o que nunca rompeu a norma e todos dirán "era moi boa persoa".






Versión en castelán

Cuando llegas a cierta edad y miras hacia atrás, ves como desde que recuerdas, no fuiste más que un eslabón formando parte de una cadena. Desde que naces estás sujeto a unas normas estrictas y ya establecidas con antelación y que la mayoría de las veces nadie te va a preguntar se estás de acuerdo o no, ti sólo tienes que cumplirlas.

Según donde te toque nacer, te harán miembro de una comunidad y nadie te va a preguntar se quieres ser socio o no.
Alguien decide como te llamarán el resto de tu vida, si tienes suerte igual llegue a gustarte el nombre, si eres mujer te hacen los agujeros en las orejas y te cuelgan unos pendientes, siempre me pregunté porque las mujeres teníamos que llevar pendientes al nacer.

Cuando te des cuenta ya pasaron algunos años y comienza la verdadera esclavización, te escolarizan y a partir de ahí tendrás que cumplir un horario que será para el resto de tu vida . Pero no sólo estarás atado a un horario, porque en la escuela hay unas normas de obligado cumplimiento y sí tú no las cumples comenzarán los problemas, nadie va a pensar que tienes derecho a ser tú mismo, que no tienes porque estar sentado cuando en realidad te apetece saltar, que si te aburres con las matemáticas, que si el recreo dura muy poco... un montón de preceptos que si los rompes te arriesgas a ser objeto de estudio.


Desde niño hay que aprender las normas que establece la sociedad, no puedes comer con las manos, tienes que sentar derecho en la mesa, no puedes comer con la boca abierta, no puedes erutar, no puedes soltar pedos, no puedes, no puedes..."eso no se dice", "eso no se hace", "estás castigado".

Según vas avanzando en años te encontrarás con más "no puedes", cuando te des cuenta y si no reaccionas a tiempo tu vida no será más que un "no puedes", pero tranquilo, porque para la sociedad habrás sido el eslabón perfecto, el que nunca rompió la norma y todos dirán "era muy buena persona".