
Onte tiña unha entrada feita para publicar e ao final elimineina, hoxe direivos que o fixen porque a fixera moi cabreada, no momento en escoitei na Galega que Adolfo Domínguez nos intentara facer un traxe aos traballadores deste país e soltara un montón de perlas pola súa boca(da súa boca só poden saír xoias).
Penso que ao facelo en quente era moi forte e eu cando decidín ter un blog, fíxeno para falar das miñas cousas, do que a min me gusta ler, dos meus poetas favoritos..., nunca tiven a intención de insultar a ninguén dende aquí, claro que cando comecei o blog, parecía que a política ía por mellor camiño, estabamos en Galicia en mellores mans ou iso parecía e non saía ningún costureiro, que deixou de gañar uns cantos euros, a dar os seus remedios caseiros para segundo el, solucionar a crise e que o señor -009 aplaudiu.
PALABRAS (Eu púxena en galego normativo)
Palabras hai que desacougan,
mancan,
queiman como un ácido
ou ferro candente
no lugar que máis doe
e que máis fere.
Un ten que botalas fóra de si
para que arrefrien e sexan,
un intre só, punto de lume
no grande xeo do mundo.
Acontece, ás veces que esta
nosa palabra desvalida
se fai canto e sentimento
aos que se lles nega
presenza e eternidade.
O sentimento pasa.
E o tempo deixa morrer
a queimante palabra en desamparo.
Manuel María, Oráculos para os cabaliños do demo
Versión en castelán
Ayer tenía una entrada hecha para publicar y al final la eliminé, hoy os diré que lo hice porque la había hecho muy enfadada, en el momento en escuché en la Galega que Adolfo Domínguez nos había intentado hacer un traje a los trabajadores de este país y había soltado un montón de perlas por la su boca (de su boca sólo pueden salir joyas) .
Pienso que al hacerlo en caliente era muy fuerte y yo cuando decidí tener un blog, lo hice para hablar de mis cosas, de lo que a mí me gusta leer, de mis poetas favoritos..., nunca tuve la intención de insultar a nadie desde aquí, claro que cuándo comencé el blog, parecía que la política iba por mejor camino, estábamos en Galicia en mejores manos o eso parecía y no salía ningún costurero, que dejó de ganar unos cuantos euros, a dar sus remedios caseros para según él solucionar la crisis y que el señor -009 aplaudió.
PALABRAS
Palabras hay que desasosiegan,
dañan,
queman como un ácido
o hierro al rojo vivo
en el lugar que más duele
y que más hiere.
Uno tiene que echarlas fuera de sí
para que enfríen y sean,
un rato solo, punto de fuego
en el gran hielo del mundo.
Sucede, a veces que esta
nuestra palabra desvalida
se hace canto y sentimiento
a los que se les niega
presencia y eternidad.
El sentimiento pasa.
Y el tiempo deja morir
la ardiente palabra en desamparo.
Manuel María, Oráculos para os cabaliños do demo