Samuel xa ten TRES anos

Hoxe Samuel, que para a súa avoa é o neno máis guapo, cumpre 3 anos.

O baile das letras,
comezou xa,
e todas moi coquetas,
sorrín ao pasar.

O A, viste de longo,
un traxe carmesí,
un cinto de encaixe
que vale un Potosí.

O E, é moi inquedo,
só fai tropezar,
pantalón e chaqueta
que guapo está de frac.

O I, é moi estirado,
leva un chapeu gris
e a todos recordaba
como se baila un twist.

Chegando ás agachadas,
apareceu o O.
El é moi reservado,
que tímido saíu!.

Chispazo de alegría,
movéndose o U
con ese barullo
que só sabes ti.


Todas da man.
vibran de emoción
cando a mestra
canta súa canción.

http://www.cuentilandia.com/

Pimpín /Chasco... (Fringilla coelebs)

imaxe tomada de internet (Pimpín femia) www.micuadernodecampo.com



http://www.fotonatura.org/galerias/fotos/168094/
imaxe tomada de internet (Pimpín macho)

Sobre o seu aspecto físico:

O pimpín caracterízase por ter unhas manchas brancas nas súas ás.
O macho ten a parte superior da cabeza de cor gris azulado, o dorso é de cor pardo avermellado, mentres que a parte inferior do corpo é pardo rosado.
A femia é de cor pardo amarelado polo dorso e gris pardento polo ventre.
Os pimpíns novos parécense ás femias aínda que se distinguen porque teñen unha mancha esbrancuxada na caluga.

Sobre o seu comportamento:

O voo do pimpín normalmente dáse a bastante altura e é rápido e ondulado, cun acelerado bater de ás. Na época de cría, o pimpín macho adícase a defender o seu territorio, mentres que a femia incuba os ovos. Para cantar, o pimpín macho póusase nas ramas máis altas das árbores.
Fóra da época de cría, no outono e inverno, ao pimpín véselle máis habitualmente no chan, sobre todo as femias buscando o alimento. No inverno, o pimpín visita os seus variados hábitats en pequenos grupos.

Sobre a súa alimentación:

Os adultos aliméntanse dunha gran variedade de sementes mentres que as crías de pimpín son alimentadas durante as primeiras semanas de insectos.

Sobre a súa reprodución:

O niño do pimpín ten forma de cunca e está construído con teas de araña e herba forrado de plumas. O pimpín constrúe o seu niño nunha árbore ou arbusto.

Sobre os lugares nos que vive:

Ao pimpín, fóra da época de cría, pódese ver en campo aberto, nos prados e ata nas rúas de pobos e cidades, buscando comida. Gústanlle as zonas onde hai árbores, pero tamén se poden ver aínda que haxa poucas árbores. http://www.botanical-online.com/animales/pinzon.

O pimpín (en castelán pinzón) en galego ten un montón de nomes segundo o Dicionario de sinónimos da lingua galega de María Camiño Noia Campos: Carballuda, chasco, chincarro, chincharro, chincheiro, chinchín, chincho, chinchón, chinchorra, cuncheiro, maceirento, maceiriña, maceiro, maceirudo, peu, pimpín, pimpiniña, pimpón, pincho, pinfano, piñoneiro, tentillón, tinque, trigao, trigueiro.

No meu pobo coñécese coma Chasco e a miña avoa remataba o conto do Paspallás dicindo que entón o Chasco dicíalle aos xudeus "Chas-chas por aí mal vas" e por iso os seus niños estaban altos e era difícil de alcanzalos.

Nas películas pódese escoitar o seu canto, e se lembrades a serie de debuxos animados "La abeja Maya" o canto que se pode escoitar de fondo é o do pimpín. En algunhas películas se hai fragas e xardíns, e non hai sons naturais, incorpóranse en estudo a partir de gravacións.

O canto é algo así : chip-chip-chip-chip-chett-chett-chett-chett-diddip-diddiooo

Pódese escoitar ao pimpín en directo nesta páxina:

http://pajaril.com/wp-content/uploads/2008/05/pinzan.mp3

O paspallás

imaxes tomadas de internet

O seu canto característico, que se oe principalmente ao luscofusco, é un reclamo trisílabo (pas-pa-llas, pas-pa-llas, pas-pa-llas) que lle valeu o seu nome, tamén se coñece o seu canto como charrear.
Pasan o inverno en África e nos países do sur de Asia. Chega a Galiza a principios de abril e marcha a principios de setembro. O seu hábitat preferido na época de cría son as chairas cultivadas.
A carne do paspallás fíxoo obxecto de caza masiva dende tempos remotos, o que xunto coa perda dos seus hábitats e o uso masivo de pesticidas, causou unha forte diminución das súas poboacións. En moitas zonas é tradicional cazalo durante o voo de migración.

Había a crenza de que o ferrado do centeo ou trigo valería a tantos reas como veces repetise o paspallás o seu canto.

Unha vella lenda galega que eu escoitei da miña avoa, refería que cando os xudeus perseguían a Sagrada Familia na súa fuxida a Exipto, atoparon a un paspallás ao que lle preguntaron se os vira, o paspallás contestoulles: pas-pa-llás, por aí ben vas.
Isto foi causa de que o niño do paspallás non sexa respectado por ninguén,porque fai os seus niños no chan.

Preso nun  estreito lazo 
o Paspallás sinxelo, 
daba queixas ao aire,
xa tarde arrepentido.
«¡Ai de min miserable 
infeliz paxariño, 
que antes cantaba libre,
e xa choro cativo! 
Perdín o meu niño amado,
perdín nel as miñas delicias, 
ao fin perdino todo, 
pois que perdín a vida.
Por que desgraza tanta? 
Por que tanta desventura? 
Por un gran de trigo! 
ai cara lambetada!» 
Ai apetito cego 
a cantos precipita, 
que por lograr un nada,
un todo sacrifican!              
      Samaniego