Esta é a foto orixinal, se fas clic co rato verás á garza.

O outro día cando andaba a buscar cogomelos vin de lonxe esta "garza"? que estaba no prado vixiando a unhas fermosas "rubias galegas".
Escila, filla de Niso, rei de Megara, Ovidio conta a súa historia na Metamorfose, VIII,1-151:
Minos, rei de Creta, asedia a cidade de Megara, que defende o seu rei Niso, cuxo éxito na guerra estaría asegurado mentres conservase unha guedella de cabelo de cor púrpura que destacaba na súa cabeza encanecida. A sorte da guerra era incerta e a campaña prolongábase.
Dende as murallas, a filla de Niso, Escila tiña o costume de observar os combates, e era capaz de recoñecer polas súas armas aos caudillos cretenses.
Chamou a súa atención especialmente o propio Minos, en cuxos xestos atopaba unha beleza que a namorou. Escila chega a desexar non ter pai para poder levar adiante a súa paixón. Ata tal extremo chegou que estaba disposta a traizoar aos seus para conseguir a Minos.
Unha noite deslízase ata onde Niso está durmido. Corta o guedella de pelo purpúrea garante do destino do seu pai, sae con ela das murallas e chega ata o rei inimigo, ao que lle entregar a vitoria.
Minos arrepiado pola traizón, rexeita á moza "Di te submoueant, o nostri infamia saecli, orbe suo, tellusque tibi pontusque negetur. Certe ego non patiar Iovis incunabula, Creten, qui meus est orbis, tantum contingere monstrum" (Que os deuses te eliminen do seu mundo, oh infamia do noso tempo, e que se che negue a terra e o mar!. Polo menos eu non tolerarei que Creta, o berce de Xupiter, que é o meu mundo, chegue a ser tocada por tan espantoso monstruo) e tras impor un tratado xusto aos vencidos, faise á mar coa flota.
En balde invoca, suplica e se enfurece Escila. Desesperada aférrase á popa da nave de Minos. O seu pai, que se converteu en aguia mariña, lánzase contra ela con intención de ferila. Solta ela a popa e, cando cre que vai caer ao mar, nota que se sostén no aire, metamorfouse nunha ave non identificada, a que Ovidio denomina ciris (hai quen di que se converteu en garza), cuxo nome explícase por unha suposta relación co verbo grego kéiro "cortar o cabelo".
->Versión Castelán
El otro día cuando estaba buscando setas vi desde lejos esta "garza"? que estaba en el prado vigilando a unas hermosas "rubias galegas".
Escila, hija de Niso, rey de Megara, Ovidio cuenta su historia en la Metamorfosis, VIII,1-151:
Minos, rey de Creta, asedia la ciudad de Megara, que defiende su rey Niso, cuyo éxito en la guerra estaría asegurado mientras conservarse un mechón de cabello de color púrpura que destacaba en su cabeza canosa. La suerte de la guerra era incierta y la campaña se prolongaba.
Desde las murallas, la hija de Niso, Escila tenía la costumbre de observar los combates, y era capaz de reconocer por sus armas a los caudillos cretenses.
Llamó su atención especialmente el propio Minos, en cuyos gestos encontraba una belleza que la enamoró. Escila llega a desear no tener padre para poder llevar adelante su pasión. Hasta tal extremo llegó que estaba dispuesta a traicionar a los suyos para conseguir a Minos.
Una noche se desliza hasta donde Niso está dormido. Corta el mechón de pelo purpúrea que garantiza el destino de su padre, sale con el de las murallas y llega hasta el rey enemigo, al que le entregar la victoria.
Minos horrorizado por la traición, rechaza a la joven "Di te submoueant, o nostri infamia saecli, orbe suo, tellusque tibi pontusque negetur. Certe ego non patiar Iovis incunabula, Creten, qui meus est orbis, tantum contingere monstrum"(Que los dioses te eliminen de su mundo, oh infamia de nuestro tiempo, y que se te niegue la tierra y el mar!. Por lo menos yo no toleraré que Creta, la cuna de Xupiter, que es mi mundo, llegue a ser tocada por tan espantoso monstruo) y tras imponer un tratado justo a los vencidos, se hace a la mar con la flota.
En vano invoca, suplica y se enfurece Escila. Desesperada se aferra a la popa de la nave de Minos. Su padre, que se convirtió en águila marina, se lanza contra ella con intención de herirla. Suelta ella la popa y, cuando cree que va a caer al mar, nota que se sostiene en el aire, se metamorfoseo en un ave no identificada, la que Ovidio denomina ciris (hay quien dice que se convirtió en garza), cuyo nombre se explica por una supuesta relación con el verbo griego kéiro "cortar el cabello".