domingo, 11 de noviembre de 2012


Hoxe é o día de san Martiño, o patrón de Ourense. Día de magostos, as castañas son as protagonistas, pero tamén os chourizos asados, as sardiñas e o viño. Aquí na capital, a xuventude sobe ao Montealegre e alí seguindo a tradición de hai moitos anos tratan de pasalo o mellor posible.

Mentres eu intentando recuperarme da operación e tratando de asimilar (porque aínda non o fixen totalmente) todo o que me espera a partir de agora.
Como vos contei na entrada anterior o luns día 5 tiña visita ao oncólogo, foi só para coñecernos e cambiar impresións e tamén para que, por orde del, o martes me colocasen un "reservorio" (unha especie de dispositivo que serve, entre outras cousas, para introducir a quimio no sangue. O venres de novo tiña visita ao oncólogo, pero o doutor que me leva non estaba e recibiume unha doutora que me propuxo un tratamento alternativo. Trátase dun estudo clínico que se está a facer a nivel nacional, patrocinado por distintos laboratorios. É un estudo personalizado, chámase VISNU_cribado, e máis ou menos tratarían de estudar " os marcianos malignos" que invadiron o meu organismo e atacalos segundo a resistencia e as características que eles presenten.

Eu saín convencida da entrevista, e teño claro que vou firmar os papeis, estou convencida que se ese estudo non serve para axudarme a min, no futuro quizais axude a outras persoas e para min iso é máis que suficiente. Así que o martes irei entregar a autorización e se todo marcha como a doutora me explicou, comezaríamos a quimio na seguinte semana ou na outra, porque hai que darlle un tempo á operación que cure ben e antes hai que facer un estudo das células canceríxenas no sangue e un TAC.

E ata aquí a crónica da miña guerra particular, perdoade que non poda aínda falar doutras cousas máis interesantes, pero nestes intres só podo falar disto.
 
Grazas a todos por darme ánimos, por deixar un comentario neste blogue e pídovos perdón por facervos perder o tempo co meu problema.


Versión en castelán

Hoy es el día de san Martín, el patrón de Ourense. Día de magostos, las castañas son las protagonistas, pero también los chorizos asados, las sardinas y el vino. Aquí en la capital, la juventud sube al Montealegre y allí siguiendo la tradición de hace muchos años tratan de pasarlo lo mejor posible.
Mientras yo intentando recuperarme de la operación y tratando de asimilar (porque aún no lo hice totalmente) todo lo que me espera a partir de ahora.
Como os conté en la entrada anterior el lunes día 5 tenía visita al oncólogo, fue sólo para conocernos y cambiar impresiones y también para que, por orden de él, el martes me colocaran un "reservorio" (una especie de dispositivo que sirve, entre otras cosas, para introducir la quimio en la sangre). El viernes de nuevo tenía visita al oncólogo, pero el doctor que me lleva no estaba y me recibió una doctora que me propuso un tratamiento alternativo. Se trata de un estudio clínico que se está haciendo a nivel nacional, patrocinado por distintos laboratorios. Es un estudio personalizado, se llama VISNU_cribado, y más o menos tratarían de estudiar " los marcianos malignos" que invadieron mi organismo y atacarlos según la resistencia y las características que ellos presenten.

Yo salí convencida de la entrevista, y tengo claro que voy a firmar los papeles, estoy convencida que si ese estudio no sirve para ayudarme a mí, en el futuro quizás ayude a otras personas y para mí eso es más que suficiente. Así que el martes iré a entregar la autorización y si todo marcha como la doctora me explicó,  comenzaría la quimio en la siguiente semana o en la otra, porque hay que darle un tiempo a la operación que cure bien y antes hay que hacer un estudio de las células cancerígenas en la sangre y un TAC.

Y hasta aquí la crónica de mi guerra particular, perdonad que no pueda aun hablar de otras cosas más interesantes, pero en estos momentos sólo puedo hablar de esto.

Gracias a todos por darme ánimos, por dejar un comentario en este blog y os pido perdón por haceros perder el tiempo con mi problema.

22 comentarios:

MAMÉ VALDÉS dijo...

Si vuelves a pedir disculpas por tus últimas entrada, de doy mi palabra de no poner ni un comentario más en Groucho.

Ninguno de tus lectores perdemos el tiempo leyéndote, de tu "problema" todos estamos "aprendiendo", hoy un gran saludo de domingo.

Maria dijo...

E tempo de Magostos en toda Galicia pero ben é sabido que a prov. de Ourense vive moito mais esta vella tradizón, como sucede asimesmo co Antroido.
Onte no meu barrio houbo un Magosto.
Lembro tamén o costume de matanza do porco neste frio mes na miña casa.
A uniformidade cultural e linguística de Galicia fala por si mesma.
Con esta enfermidade hai que ser valente, non queda outra.
Tí tes nenos pequenos e eles han ser para ti unha fonte increible de enerxía, xa verás.
Unha forte aperta, Groucho e adiante!!!

Paz Zeltia dijo...

Neste blog, agora mesmo, non podo atopar nada máis interesante que isto que estás contando.
Varios de nós, que agora te lemos, teremos que pasar polo mesmo que tí estás pasando. É unha aprendizaxe e unha mentalización que a todos convén; ser realistas e non agochar a cabeza debaixo da terra.

Debe ser difícil tomar decisións e andar con paso seguro.

Deixoche unha apertiña morna e longa.

mariola dijo...

No meu pobo tamén se fixo onte O Magosto, e claro, comín unhas poucas castañas. Hay que aproveitar os frutos que cada estación nos da e saborealos por que levan dentro a enerxía da nova estación.

Sinto moito polo que estás pasando, porque é unha proba dura que se presenta, pero hay que quitar toda esa forza interior que un leva dentro.
Visualizarse chea de saúde, ser positiva- aínda que custe- axuda a recuperar o malestar.
un forte abrazo.

RGAlmazán dijo...

Querida, habla de lo que te apetezca o de lo que quieras soltar. Primero porque estás en tu casa y luego, porque me gusta que te muestres como eres. Mirar de frente al enemigo ayuda y compartir los sinsabores también. Estoy convencido de que tú podrás con él.
Todo mi ánimo y un beso fuerte.

Salud y República

mariajesusparadela dijo...

Hoxe por ti, mañá por min.
Todo imos cara ó mesmo sitio.
Boa festa, que seguro que os tés a todos ó teu lado.

Isabel Barceló Chico dijo...

Me parece la tuya una postura valiente y muy solidaria. Eso conforta/reconforta. Yo creo que esos marcianitos no saben bien con quién se la están jugando... Un abrazo muy fuerte, querida amiga.

Isabel Martínez Barquero dijo...

Si a ti te hace bien hablar de la enfermedad, habla, pregona, chilla, desahógate... Lo que tú quieras, querida Dilaida. Aquí estamos todos contigo y vamos a luchar contra los marcianos, vamos a chillar lo que haga falta y te corearemos cuanto precises. Como dice el amigo Mamé, no idas disculpas, eso sobra entre amigos.
Eres valiente, Dilaida, prestándote al experimento. Creo que yo también, creo. Y como dices: si por ahí no funciona, queda la quimio.
Fuerza, amiga, que sé que la tienes.
Te abrazo con mucho cariño.

Anna J R dijo...

Dilaida, todo lo que te digan será lo mejor para ti; los centros de administración de tratamientos oncologicos están actualizados a las últimas novedades y siguen los protocolos que mejor resultado ven que dan.
Me has hecho sonreir con el termino"responsorio"...¡jejejeje! ¿no habrás querido decir "reservorio"?¡jejejeje! eso es lo que llamamos Port-a-cath o Mediport, y muy practico para la administración de la quimio.
Sigo pendiente de ti y de tus temas.
Muchos besos.

Anna J R.

Dilaida dijo...

Tienes razón Anna es un reservorio, ¿en qué estaría pensando yo para poner responsorio?. Sabes, este desbarre también me sirvió para reirme.
Bicos

ARO dijo...

Pues te veo con ánimo y con ganas de hacer frente a esta batalla, que seguro vas a ganar: nos tienes a todos a tu lado, amiga.

Juan Carlos dijo...

Eres una mujer valiente y solidaria. No se puede decir más.
Salu2

Eastriver dijo...

Dilaida, ¿hacernos perder el tiempo? NO sé otros, pero nos bebemos tus palabras... Además cuando te veo aparecer por la blogosfera me alegra mucho, porque te aconsejé que, en la medida de lo posible, no abandonaras nada. Da igual si menos tiempo, si más cansada, si menos a menudo. Ya habrá momentos en que te sentirás mejor: permítete sentirte mal, buscar el tiempo que necesites para reponerte.

Lo de los ensayos me da mucha esperanza. Una amiga mía que superó un cáncer hace seis o siete años también participó en uno. No sé, uno nunca sabe, pero estar en lo pionero es siempre importante. Lo pionero es el futuro y el futuro no para de escribirse cada día.

De la misma manera que la medicina ha cambiado tanto, es cierto que no se detiene. Me alegra que también en Orense tengáis esa capacidad, esa posibilidad, me alegra mucho.

Yo estaré aquí leyéndote, pero no será nunca un palo, al contrario, será siempre un motivo de alegría enorme. Te escribo uno de estos días. Te mando un abrazo fuerte.

Rafael Humberto Lizarazo Goyeneche dijo...

Hola, Dilaida:

Aquí en mi ciudad también celebramos el día de San Martín.

Mientras haya vida habrá esperanza, no decaigas.

Un abrazo.

José Vte. dijo...

Ante una situación como esta no puedes pedir disculpas Dilaida, ni se te ocurra. ¡¡¡Esto es lo único importante!!!, lo demás es banalidad.
Habla cuanto necesites, nosotros solamente podemos ayudarte leyendo, que es como si te escucháramos, y comprendiendo. Es poco, pero puede ser mucho cuando uno se siente entendido.
Mucho ánimo Dilaida y adelante, todos sabemos que tu tienes fuerza.

Un abrazo grande y lleno de cariño galleguiña.

Concha L. F. dijo...

Para adiante. Sempre para adiante! O que teña que ser será.

Un bico e, ánimo e forza!

Maripaz dijo...

Dilaida, yo te habia echado de menos. Sin conocerte en persona conozco un poco tu alma a través de tus escritos, y te tengo muchísimo cariño.
Lo siento mucho, preciosa. Por supuesto que estaré encantada de escucharte, habla todo lo que necesites, faltaria más...
Mucho ánimo querida amiga, hoy te envio un beso especial.

matrioska_verde dijo...

Pero muller, a mín paréceme mal que digas que nos fas perder o tempo. Amigos virtuais podemos ser igual de bos que os reais e como éstes gusto de escoitarte/lerte porque che teño aprecio e quero que saias deste trance.

Fai o que creas que tés que facer e sigue adiante. Sempre adiante.

E cóntanos o que queiras, a mín gústame saber de ti porque aínda que non mo creas (ou sí) acórdome moito de ti, do duro que ten que ser enfrentar a enfermedade.

biquiños gordos.

Raposo dijo...

Moito ánimo (xa vexo que o tés) e que todo vaia ben.
Unha aperta moi forte.

paideleo dijo...

Vaiche boa !. Pedir perdón polo que escribe unha persoa no seu propio blogo. Agora o importante é a túa saúde e é normal que acapare muito tempo e a teñas presente.
Ti desfruta o día a día co eses magostos e estes días fríos que piden comidas contundentes.
Tes un premio no meu blogo.

Chousa da Alcandra dijo...

Pois debo dicirche que percibo tanta enerxía no que dis, que en modo algún sinto que perda o tempo léndote.
Non deixes de escribir. Estou seguro de que tamén isto che axudará.
Van un feixe de bicos dende a Chousa!

peke dijo...

Pois vaia perda de tempo tan interesante e educativa!!! Veña, moito ánimo e a seguir.