jueves, 1 de noviembre de 2012

Será isto a fin do meu camiño?





Quero comezar esta entrada dando as GRAZAS a todos os amigos seguidores deste blogue que se preocuparon pola miña ausencia e a todos os seguidores en xeral pola súa paciencia.
Contarei a grandes trazos un pouco o que me pasou: Había algún tempo que non me sentía ben, ás veces sentía molestias no estómago, pero nada tan grave como para non intentar arranxalo cunha infusión, pero de pronto chegaron as dores, os vómitos,... , o médico de familia dixo que era unha posible gastroenterite, pasei unha semana con calmantes e sen comer, pero a dor non remitía e así foi como chegou a miña primeira visita a urxencias, alí tamén dixeron posiblemente sería unha gastroenterite, outros catro días sen comer, pero as dores cada vez eran máis insoportables, e chegou a segunda visita a urxencias. Esta vez tomáronme en serio, aínda que nun principio seguía sendo o primeira diagnose, fixeron placas, fixeron un TAC e despois de todo isto, decidiron que tiña que ingresar porque parecía que agora a diagnose era unha obstrución intestinal, pasaron seis días máis e o luns día 15 os mesmos cirurxiáns que me ingresaran acordaron operar de urxencia. Tras unha longa operación, e interminables horas para os meus fillos e marido, porque segundo me contaron, as esperanzas eran mínimas, chegou a SORPRESA. O meu ventre está poboado por "marcianos malignos", dixéronmo hai dous días, antes había que esperar os resultados. 
Despois dunha noite dándolle voltas decidín escribir esta entrada e faceros partícipes a todos por se non aparezo polos vosos blogues coa mesma frecuencia que o facía.
En resume, que teño CANCRO

O luns toca visita ao oncólogo e despois ... xa veremos... (dixo o cego e nunca viu)

Versión en castelán

Quiero comenzar esta entrada dando las Gracias a todos los amigos seguidores de este blog que se preocuparon por mi ausencia y a todos los seguidores en general por su paciencia.

Contaré a grandes rasgos un poco lo que me pasó: Desde hacía algún tiempo  no me sentía bien, a veces sentía molestias en el estómago, pero nada tan grave como para no intentar arreglarlo con una infusión, pero de pronto llegaron los dolores, los vómitos,... , el médico de familia dijo que era una posible gastroenteritis, pasé una semana con calmantes y sin comer, pero el dolor no remitía y así fue cómo llegó mi primera visita a urgencias, allí también dijeron posiblemente sería una gastroenteritis, otros cuatro días sin comer, pero los dolores cada vez eran más insoportables, y llegó la segunda visita a urgencias. Esta vez me tomaron en serio, aunque en un principio seguía siendo el  primer diagnóstico, hicieron placas,  un TAC y después de todo esto, decidieron que tenía que ingresar porque parecía que ahora el diagnóstico era una obstrucción intestinal. Pasaron seis días más y el lunes día 15 los mismos cirujanos que me habían ingresado decidieron operar de urgencia. Tras una larga operación, e interminables horas para mis hijos y marido, porque según me contaron las esperanzas eran mínimas, llegó la SORPRESA. Mi vientre está poblado por "marcianos malignos", me lo dijeron hace dos días, antes había que esperar los resultados.
Después de una noche dándole vueltas decidí escribir esta entrada y haceros partícipes a todos por si no aparezco por vuestros blogs con la misma frecuencia que lo hacía.
En resume, que tengo CÁNCER

El lunes toca visita al oncólogo y después ... ya veremos... (dijo el ciego y nunca vio).


23 comentarios:

Eastriver dijo...

Bufff, me has dejado de piedra. Yo sólo puedo decirte que todos sabemos que es posible vencer a estos marcianos malignos. La medicina de 2012 no es la de 1980, ni la de 1990, ni siquiera la del 2000. Tengo amigos que los han superado, que los han vencido. Les queda luego la rutina de la visita periódica pero eso es incluso un consuelo para ellos, porque si les vuelve a salir se enteran casi al momento.Pero a parte de esa visita médica que al cabo de los años se convierte en rutinaria, tienen una vida completamente normal. Una amiga me comentaba un día que, tras su cáncer le quedó la sensación de que era muy frágil, pero esa sensación desagradable se acabó convirtiendo en una certeza: frágil lo fue siempre, antes y después del cáncer. Frágiles somos todos. La vida y la muerte se dan la mano constantemente. Sólo que pasando, y superando, una enfermedad severa eres más consciente de ello.

Deseo que el ejemplo y la guía de esta gente, y de otros que seguro que conoces tú, te lleve y te dé ánimos. No dejes el blog por poco que puedas. Necesitas, ahora más que nunca, tener una vida tan normal como sea posible. Y llenarte de energía para luchar, con esa certeza que te dije antes.

Un abrazo fuerte, fuerte, y espero que tengas los ánimos que has de tener para salir adelante. Un beso muy fuerte.

Enry Baskerville dijo...

Te envio todo mi cariño,mi apoyo y mi energia positiva.
Besos.
Anna J R

mariajesusparadela dijo...

Sintoo moitísimo.
Xa sabes que nunca me entero de cousa ningunha , porque ando sempre ó meu.
Pero tamén sabes que estou á túa enteira disposición. PARA CALQUERA COUSA.

ibso dijo...

Quizás el primer paso en la lucha sea no tener miedo a contarlo y en esto me quito el sombrero por tu valentía.

Me acordaré de esta entrada durante mucho tiempo, y mientras la recuerde desearé que Marisol (Dilaila) este mejor, este curada.

Muchos ánimos, mucha fortaleza, muchas ganas de vivir y seguir luchando,... esto te envío con toda la fuerza de la que soy capaz a través de estas letras.

Un gran abrazo.
ibso (Isidro)

emejota dijo...

Marisol/Dilaida, me quedado de piedra y sin palabras, justo en los mismos días que tu ando ausente, perdida, en otras batallas.
No sabes lo que daría porque no sufrieras porque te he cogido un gran cariño, suscribo a lo escrito por Ramón y Anna.
Conozco la cuestión de obstrucciones intestinales porque mi madre sufrió una y tuvo que ser ingresada e intervenida de urgencias, luego duró más de 20 años más.
Rezaré con todas mis fuerzas contigo, ya sabes a mi manera, y no habrá una rica infusión que no me tome en tu nombre a partir de ahora. Espero las mejores noticias, y si este ha de ser el final del camino, que sea un final con bella rúbrica porque no estarás sola, tienes muchas personas que te queremos.
Por mi parte, ya sabes, estarás conmigo hasta que también me toque rubricar. Mil amores.

Isabel Martínez Barquero dijo...

Dilaida... Cierro los ojos y sé que lo vas a superar. Eres fuerte y tienes mucha energía, y de la buena.
Amiga, no te dejes caer, por muy cansada y frágil que te veas en ocasiones. Lucha, no pierdas el humor, trabaja a tu ritmo, no le cedas el timón a la enfermedad. El cáncer se supera hoy día. Bien sabes que sé de lo que hablo. Nosotros lo hemos superado, aunque esté ahí el lío de las revisiones continuas.
Hoy te abrazo más fuerte que nunca, con todo mi cariño, que es mucho.

P.S.- También te echaba en falta. Pensé que andabas de líos de inicio de curso, nunca supuse que podía ser esto.
Cuídate y haz una trinchera frente a todos esos marcianos. ¡Vencerás, lo sé!

Isabel Barceló Chico dijo...

Espero, querida amiga, que te encuentres ya repuesta de la operación y que sigas con el ánimo alto para iniciar el tratamiento que sea necesario ahora. Como ibso, admiro tu capacidad para hablar de tu enfermedad y creo que ello te hace más fuerte. Te mando un abrazo muy fuerte, terapeútico y cargado de buenos presagios.

Juan Carlos dijo...

No puedo más que desearte fortaleza y mucho ánimo para vencer la enfermedad. ¡Adelante y a vencerla! que como dice muy bien Estriver, la medicina hoy es mucho mejor que hace 5 años.
Esta vez no te doy salu2, te mando un fortísimo abrazo.

RGAlmazán dijo...

Mi querida amiga, no sé qué decir. Te deseo lo mejor y espero que se haya cogido a tiempo y la cosa se quede en el susto.
Mis mejores deseos y un bico fuerte. Ojalá que estos deseos se conviertan en energía positiva que te envío.

Salud y República

Maria dijo...

Non nos conocemos porque fai pouco que che leo,chamoume á atención o nome do blog e fiquei por eiqui. Téñoche desde que te lin na miña lista.
Sairás adiante pola túa familia,sen dubída!
Unha forte aperta.

José Vte. dijo...

Por dios Dilaida, me he quedado helado y con el bello de punta.
Solo puedo unirme al comentario de Ramón y decirte que hay que confiar en la ciencia actual, seguro que lo superarás. Tienes coraje y una familia que te quiere, motivos más que suficientes para superarlo.

¡¡¡Mucho ánimo y adelante!!!

Un abrazo grande

Unknown dijo...

Pensé que ibas a cerrar el blog y cuando lo he leído mi primera impresión ha sido que NO,que no será el fin de tu camino,soy un poco meiga,empiezas un camino duro y difícil porque las enfermedades son duras,te deseo la mayor de las suertes.Besos

Rafael Humberto Lizarazo Goyeneche dijo...

Hola, Dilaida:

Es una noticia que cae como un baldado de agua fría, pero confiando en Dios las cosas irán mejorando y con fuerza de voluntad podrás salir adelante...

Un abrazo, solidario, querida amiga.

Marina dijo...

Estou segura de que vas vencer os "marcianos malignos" e vas seguir facéndonos aprender e disfrutar cos teus traballos. Unha aperta.

Hada Isol ♥ dijo...

Dilaida no tengas miedo,la palabra cáncer asusta,me asustaría ytodosle tememos,pero he visto en estos medios a tanta agente presentarle batalla y ganarle!!!!!!! lucha! haz lo que te digan los médicos,y no te deprimas que cuando estás fuerte de animos es cuando mejor te va! dejate cuidar,y querer,y cada ratito bueno que tengas sacale el jugo que eso hace bien y ayuda a que te sanes!Hoy en día hay tanta gente con cáncer que laciencia avanza mucho,volverás por aqui,y sabes,aqui estaremos para decirte QUE TU PUEDES! QUE LE VAS GANAR! te mando un gran abrazo!

peke dijo...

Coa fortaleza que ti tes, aínda che queda moito camiño por percorrer. Bicos.

Encarni dijo...

Dilaida guapa, se me ha quedado la piel de gallina al leer esta entrada. Llevo unos días atareada con unos asuntos y hoy que me encuentro con fuerza, me encuentro con esta sinceridad por tu parte. Si eres capaz de confesarlo, serás capaz de mirarlo de frente. Tus ganas de luchar harán el resto, podrás con él, estoy segura.

Un abrazo muy, muy fuerte. Cuidate.

matrioska_verde dijo...

Me quedo impactada por la noticia. La verdad es que no te eché de menos porque llevo una temporada que paso por los blogs rapidito y por tanto no me fijo en cuánto tiempo hace o no que se publicó la última entrada.

Primeramente quiero decirte que eres valiente y que identificas tu enfermedad con claridad meridiana; yo creo que es el primer paso para enfrentarte a ella y vencerla.

Imaigno cómo estarás y lo que te habrá costado escribir esta entrada pero sin duda es un regalo de confianza y cariño hacia nosotros, tus lectores. Yo te agradezco que me confíes tu pesar, de corazón. Y de corazón también te deseo que te cures. Seguro que será una lucha brava pero seguro que vas a ser capaz de hacerlo. Yo te creo capaz.

Te envío un fuerte fuerte abrazo y toda mi energía positiva. Y si vienes por Ferrol y quieres que compartamos un café ya sabes que estaré encantada.

No te rindas. Estamos contigo. Ojalá que este blog que tanto quieres y que tanto apreciamos te sirva de un poquito de ayuda, de desahogo.

biquiños,

MAMÉ VALDÉS dijo...

No se como empezar el comentario, darte mucho ánimo y un abrazo muy fuerte y todos estaremos pendiente de tu recuperación.

Todos te apoyaremos en esto de eso puedes estar segura, besos.....

paideleo dijo...

Vaia, vaia. Nunca sabemos por onde vai atacar o becho.
Que queres que che diga que non se dixera. Sabes que es ti a que ten que vencer a eses marcianos e que vas contar coa axuda da familia, amigos e dos médicos que coñecen o asunto. Sabes que será unha batalla longa e con victorias e derrotas pero está aí a natureza humana que nos fai fortes.
Ánimo e tira para adiante coma se non existise mal ningún: por ti e polos teus.
Non te preocupes polo blogo e fai o que che apeteza realmente.
Un bico dende O Porriño.

Paz Zeltia dijo...

hoxe escoitei na radio que deu comenzo un congreso en madrid para enfermos de cancro.
falaba un mozo que aconsellaba seguir algunha das charlas por internet, é para os pacientes e as ´suas familias. Dicía que buscar información por internet era moi malo, porque a información non era boa, que había que buscala nas canles adecuadas; que se gañaba moito en caolidade de vida tendo unha boa e certa información.
Os médicos son ás veces bastante burdos nas súas explicacións, ainda que imaxino que non serán todos; espero que che toque un oncólogo que ademáis de ser un bo profesional teña unha grande capacidade humana.
Seguro que terás a axuda de familiares e amigos, tan importantes para seren o apoio fundamental na loita dura contra a enfermedade.
E sobre todo que teñas fe e esperanza en formar parte da estadística que se cura.

Quedo preocupada porque ías o luns ao oncólogo, e hoxe é venres e non contas nada, intúo que estarás xuntando forzas para os tratamentos.

Abrázote, bícote, e quedo triste, Marisol, Dilaida.
quedo pensando nesa fraxilidade que a todos nos envolve por igual.

ARO dijo...

Yo no quiero decir un "cuánto lo siento" y nada más, sino decirte que tienes que ser fuerte y afrontar esa situación con entereza, por ti, por tus hijos, por tu marido y por todos tus amigos, reales y blogueros, entre los que me incluyo, y quiero también enviarte con un fuerte abrazo toda la energía que yo pueda transmitirte para que te ayude a superar esa situación.

Rita dijo...

Querida Dilaida, no sabia nada de esto y me he enterado por otra querida bloguera a quoen he conocido fisicamente en estos dias,nuestra simpatica y estupenda Eme, por cierto ha sido una muy feliz experiencia que me ha hecho ver hasta que punto es gratificante nuestros conocimientos blogueros.
Estoy un poco retirada del blog por diferentes motivos y problemas, ahora se me añade uno de la misma indole que el tuyo, esta vez se trata de mi hermano querido, estamos iniciando la lucha pero se que vamos a ganar. Asi mismo se que tu tambien ganaras, es duro y cuesta arriba, lo se, pero no te desanimes, siento mucho que pases por esto, te comprendo no sabes cuanto, ya sabes amiga, no estas sola.
Un fuerte abrazo y mucho animo!!