miércoles, 8 de diciembre de 2010

O carballo torto





-> Versión en Galego

Unha belota pequena xermolou baixo a terra, e ao chegar a primavera un carballo saíu dela, foi medrando paseniño, non tiña ningunha présa, ao carón do camiño, achegadiño, loitando polo espazo cunha longa pedra, na que sentaba a xente que ía camiño da feira.

Unha noite de agosto, noite de lúa chea, catro homes saíron polo camiño da aldea, eran uns fascistas que ían "pasear" a un que a semana pasada era o seu amigo. O home ía por diante, arrastrando os pés, as mans as costas, inclinada a cabeza, os outros ían armados e mandárono subirse á pedra, dúas balas no corpo do home, a outra pasou rozando unha orella, e non parou ata cravarse na madeira.

Caeu o corpo morto ao fondo daquela cuneta, tapárono con terra e volveron para a aldea. As raíces do carballo estarrecéronse de pena, parecía que os humanos perderan a cabeza, aqueles catro mozos, cando aínda eran nenos, xogaran baixo as súas pólas ou rubiran por elas buscando os niños.

Ao solpor, todos os días, unha muller, que daquela era case unha nena, ía sentar na pedra, bagoas amargas esvaraban polas súas meixelas, sempre levaba nas mans un ramallo de flores frescas, dáballes un bico e
deixábaas caer ata fondo da cuneta.

Os anos non pasaron en balde, a muller, que case era nena, xa é unha vella, paseniño, cun caxato, anda arrastrando as pernas, senta ao carón do carballo e espera..., leva décadas esperando que se faga xustiza na terra.


Agora, cos novos tempos, o camiño será estrada e estorban o carballo e a pedra, o tronco do carballo torto acabará na cheminea, primeiro será unha serra e despois un machado e unha maza romperán a dura madeira.


Os segredos do carballo morrerán na lareira!!!
e cando morra a vella, quen se lembrará do home da cuneta?

http://www.xornalgalicia.com/index.php?name=News&file=article&sid=73091
Justificar a ambos lados



-> Versión en castelán




Una bellota pequeña brotó bajo tierra, y al llegar la primavera un roble salió de ella, fue creciendo despacito, no tenía prisa alguna, a un lado del camino, acurrucado, luchando por el espacio con una larga piedra, en la que se sentaba la gente que iba a la feria.


Una noche de agosto, noche de luna llena, cuatro hombres salieron por el camino de la aldea, eran unos fascistas que iban a "pasear" a uno que la semana anterior era su amigo . El hombre iba por delante, arrastrando los pies, las manos en la espalda, inclinada la cabeza, los otros armados, lo mandaron subirse a la piedra, dos balas en el cuerpo del hombre la otra pasó rozando una oreja y no paró hasta clavarse en la madera.


Cayó el cuerpo muerto al fondo de aquella cuneta, lo taparon con tierra y regresaron a la aldea.
Las raíces del árbol se estremecieron de pena, parecía que los humanos habían perdido la cabeza, aquellos cuatro jóvenes, cuando todavía eran niños habían jugado bajo sus ramas o habían subido por ellas buscando nidos.

A la puesta de sol, todos los días, una mujer, que en aquellos tiempos era casi una niña, se sentaba en la piedra, lágrimas amargas resbalaban por sus mejillas, siempre traía en sus manos un ramillete de flores frescas, les daba un beso y las dejaba caer hasta el fondo de la cuneta.


Los años no pasaron en vano, la mujer, que casi era una niña, ahora es una vieja, despacio, con un bastón, anda arrastrando las piernas, se sienta al lado del roble y espera..., lleva décadas esperando que se haga justicia en la tierra.


Ahora con los tiempos modernos, el camino será carretera y estorban el roble y la piedra, el tronco del roble torcido acabará en la chimenea, primero será la sierra y después un hacha y una maza romperán la dura madera.


¡¡¡Los secretos del roble morirán en la hoguera!!! y cuando muera la vieja ¿quién recordará al hombre de la cuneta?

http://www.xornalgalicia.com/index.php?name=News&file=article&sid=73091