miércoles, 23 de diciembre de 2009

Estamos en Nadal, sexamos bos



O Muchacho rubiu á árbore para desexar a tod@s MOITA PAZ E FELICIDADE e sen esquecerse de desexar unha LONGA VIDA AO GALEGO, quedan excluídos da felicitación os mentireiros, os que desprestixian ao galego, os do PP do concello de Orihuela por utilizar a Miguel Hernández, Díaz Ferrán e todos os mal nacidos ranciosos que só saben encher os petos a conta dos traballadores (son desexos do Muchacho).

Dicía onte no Parlamento de Galiza o señor Feijóo que non era bo o refrán "a letra coa sangre entra". Erro, erro, erro, señor Feijóo élle "a letra co sangue entra", os galegos dicimos "sangue", é de xénero masculino. Pero, ao mellor vostede estudou no mesmo colexio imaxinario que María Iglesias Jones, por iso ten ese trauma e non pode co galego.

Eu sempre oín que cando unha persoa é propensa a mentir, e mente normalmente ao final cre as súas propias mentiras e non diferencia cando é verdade ou mentira. Algo disto debe ser verdade porque senón eu non entendo como se pode seguir a falar de que en Galiza se empuña o galego.

Hai uns días falando disto na miña casa, o meu fillo pediume que lese en internet un artigo de hai uns meses (antes das eleccións á Xunta) publicado polo xornal"Lavozlibre". O panfleto era dunha ex compañeira da clase del, que POBRIÑA, segundo ela, tivera que marchar da Galiza para poder estudar, porque aquí obrigárana a estudar todas as materias en galego, agás a ximnasia. A pobre rapaza estaba moi aflixida por ter que ir para Salamanca, ata lle fixeron unha foto a ela e máis a súa nai, alí arrimadiñas as dúas, sentadiñas nun banco, dígovos que dá mágoa velas.

Esa rapaza é unha MENTIREIRA, non sei se lle deron algo a cambio de mentir, pero mente descaradamente e se aos 23 anos se vai pola vida mentindo desa forma, seguro que ten unha longa carreira por diante en certos partidos políticos.

O meu fillo estudou con María Iglesias Jones no mesmo colexio dende que tiñan 4 anos e compartiron sempre clase, incluso veu varias veces a miña casa e a min pareceu sempre unha boa rapaza.

En segundo de bacharelato só lles impartiron dúas materias en galego: lingua galega e historia de España. Eses foron os únicos libros que eu comprei en lingua galega ao meu fillo e como se pode comprobar o colexio non cumpría coa Lei de Normalización Lingüística, pois o da metade das materias en galego ao final só eran dúas.

Con testemuñas tan falsas coma esta non me estraña que despois haxa quen poida pensar fóra de aquí, que o castelán estivo perseguido.




Versión en castelán

El Muchacho trepó al árbol para desear a tod@s MUCHA PAZ Y FELICIDAD y no se olvida de de desear LARGA VIDA Al GALLEGO, quedan excluidos de la felicitación los mentirosos, los que desprestigian el gallego, los del PP del ayuntamiento de Orihuela por utilizar a Miguel Hernández, Díaz Ferrán y todos los mal nacidos ranciosos que sólo saben llenar los bolsillos a cuenta de los trabajadores (son deseos del Muchacho).
Decía ayer en el Parlamento de Galiza el señor Feijóo que no era bueno el refrán "a letra coa sangre entra". Error, error, error, señor Feijóo es "a letra co sangue entra", los gallegos decimos "sangue" y es de género masculino. Pero, a lo mejor usted estudió en el mismo colegio "imaginario" que María Iglesias Jones, por eso tiene ese trauma y no puede con el gallego.

Yo siempre oí que cuando una persona es propensa a mentir, y miente normalmente al final cree sus propias mentiras y no diferencia cuando es verdad o mentira. Algo de esto debe ser así porque sino yo no entiendo como se puede seguir hablando de que en Galiza se imponía el gallego.

Hace unos días hablando de esto en mi casa, mi hijo me pidió que leyera en internet un artículo de hace unos meses (antes de las elecciones a la Xunta) fue publicado por un periódico"Lavozlibre". El panfleto era de una ex compañera de clase, que POBRIÑA, según ella, había tenido que marchar de Galiza para poder estudiar, porque aquí la habían obligado a estudiar todas las asignaturas en gallego, excepto la gimnasia. La pobre chavala estaba muy afligida por tener que ir para Salamanca, incluso le hicieron una foto a ella y a su madre, allí juntitas las dos, sentaditas en un banco, os digo que da lástima verlas.

Esa chavala es una MENTIROSA, no sé si le dieron algo a cambio de mentir, pero miente descaradamente y si a los 23 años se va por la vida mintiendo de esa forma, seguro que tiene una larga carrera por delante en ciertos partidos políticos.

Mi hijo estudió con María Iglesias Jones en el mismo colegio desde que tenían 4 años y compartieron siempre clase, incluso vino varias veces a mi casa y me pareció siempre una buena chica.

En segundo de bachillerato sólo les impartieron dos materias en gallego: lengua gallega e historia de España. Esos fueron los únicos libros que yo compré en lengua gallega a mi hijo y como se puede comprobar el colegio no cumplía con la Ley de Normalización Lingüística, pues lo de la mitad de las asignaturas en gallego al final sólo eran dos.

Con testigos tan falsos como esta no me extraña que después haya quien pueda pensar fuera de aquí, que el castellano estuvo perseguido.

lunes, 21 de diciembre de 2009

É Nadal e eu estou moi cabreada


Khalil e Morocho


Dende que chegou a onda de frío, os meus cabalos e os que temos que levalos ao prado xogámonos a vida todas as mañás. Pola estrada por onde temos que ir está a correr a auga todo ano, porque as beiravías que terían que estar limpas para que pasase a auga, non se sabe se foron limpas algunha vez (a auga corre pola estrada porque un veciño que ten un pozo e lle sobra, decidiu que a mellor forma de desfacerse dela era poñen una goma ata estrada).

É molesto que cando pase un coche te salpique, pero xa estamos acostumados, pero estes días que vai tanto frío a auga converteuse en xeo e nuns 20 ou 30 metros máis ou menos a estrada é unha pista de patinaxe, e claro eu non sei patinar nin levo patíns e os meus cabalos tampouco. Onte pola mañá Khalil e máis eu levamos un susto dos grandes, comecei a esvarar e ao tirar por el tamén esvarou e caeu e despois para levantarse, como non facía pé (pata) custoulle moitísimo. O Morocho tivo máis sorte, porque o levaba o meu marido e como é máis áxil e ten as pernas máis longas ca min conseguiu pasar, sen que o cabalo esvárase.

A sorte ademais de non mancarnos coa caída foi que naquel momento non pasasen coches, porque á velocidade que pasan algúns e co xeo que había non sei o que nos podía pasar.

Mañá segundo din os do tempo seguiremos con frío e nós non temos máis remedio que pasar polo mesmo camiño, porque para ir ao prado non hai outro. Hoxe tamén pasamos achegadiños ao muro, só nos faltou subirnos por riba del, non sei quen tiña máis medo, se Khalil ou eu, el levaba a súa cabeza apoiada no meu ombreiro, e cando saímos do perigo bufamos os dous.

Mañá tamén irei ao Concello, a ver se me poden aclarar, quen é o culpable de que en Lavandeira non funcione nada ben. Non sei se teño algún dereito, (digamos que eu si sei que o teño e estou decidida a exercelo) porque eu non estou alí censada, xa que vivo no Concello de Ourense,e como os dereitos adquírense segundo a quen lle des o voto e as aldeas teñen os servizos segundo os votantes que teñan, e como en Lavandeira só viven catro familias, igual nin me fan caso; eu espero que si, que me fagan caso, porque estou moi pero que moi CABREADA, e cando me cabreo son moi mala de levar.





Versión en castelán


Desde que llegó la ola de frío, mis caballos y los que tenemos que llevarlos al prado nos jugamos la vida todas las mañanas. Por la carretera por donde tenemos que ir está corriendo el agua todo año, porque los arcenes que tendrían que estar limpios para que pasara el agua, no se sabe si fueron limpios alguna vez (el agua corre por la carretera porque un vecino que tiene un pozo y le sobra, decidió que la mejor forma de deshacerse de ella era poner una goma hasta la carretera).

Es molesto que cuando pase un coche te salpique, pero ya estamos acostumbrados, pero estos días que hace tanto frío el agua se convirtió en hielo y en unos 20 o 30 metros más o menos la carretera es una pista de patinaje, y claro yo no sé patinar ni llevo patines y mis caballos tampoco. Ayer por la mañana Khalil y yo llevamos un susto de los grandes, comencé a resbalar y al tirar por él también resbaló y cayó y después para levantarse, como no hacía pie le costó muchísimo. Morocho tuvo más suerte, porque lo llevaba mi marido y como es más ágil y tiene las piernas más largas que yo, consiguió pasar, sin que el caballo resbalase.

La suerte, además de no hacernos daño con la caída, fue que en aquel momento no pasaran coches, porque a la velocidad que pasan algunos y con el hielo que había no sé lo que nos podía pasar.

Mañana, según dicen, seguiremos con frío y nosotros no tenemos más remedio que pasar por el mismo camino, porque para ir al prado no hay otro. Hoy también pasamos arrimaditos al muro, sólo nos faltó subirnos a él, no sé quien tenía más miedo, si Khalil o yo, él llevaba su cabeza apoyada en mi hombro, y cuando salimos del peligro resoplamos los dos.

Mañana también iré al Ayuntamiento, a ver si me pueden aclarar, quien es el culpable de que en Lavandeira no funcione nada bien. No sé si tengo algún derecho, (bueno yo si sé que lo tengo y estoy dispuesta a ejercerlo) porque yo no estoy censada allí, ya que vivo en el Ayuntamiento de Ourense, y como los derechos se adquieren según a quien le des el voto y las aldeas tienen los servicios según los votantes que tengan, y como en Lavandeira sólo viven cuatro familias, igual ni me hacen caso; yo espero que si, que me hagan caso, porque estoy muy pero que muy CABREADA, y cuando me cabreo soy muy mala de llevar.