jueves, 23 de diciembre de 2010

Un pequeno agasallo. FELIZ NADAL


Esta foto fíxena o día do solsticio de inverno, os días anteriores con temperaturas baixo cero.
Ela, aí de pé, conseguiu vencer todos os obstáculos, ninguén puido privala de ser unha fermosa rosa



Rosa que floreciches


ao sol do inverno xélido,


Tan xélido, tan húmido!

de mañás de néboas tristes.

tapando a calor do sol.

Gloriosa floración,

que xurdiu loitando,

cando xa agoniza o ano,


e comeza a nova estación.

Aos meus amigos, ofrézote
como agasallo

e como exemplo de superación
.








->Versión en Castellano



Esta foto la hice el día del solsticio de invierno, los días anteriores con temperaturas bajo cero.
Ella, ahí de pie, consiguió vencer todos los obstáculos, nadie le pudo privar de ser una hermosa rosa.


Rosa que floreciste

al sol de invierno gélido

¡Tan gélido, tan húmedo!

De mañanas de nieblas tristes

tapando el calor del sol.

Gloriosa floración

que surgió luchando,

cuando ya agoniza el año

y comienza la nueva estación.

A mis amigos te ofrezco, como regalo

y como ejemplo de superación.

lunes, 20 de diciembre de 2010

Ao Solpor



Este poema é de
JOSÉ ÁNGEL BUESA


Poema para o crepúsculo




Hora de soidade e de melancolía

en que case é de noite e case non é de día.



Hora para que volva todo o que se foi.


Hora para estar triste, sen preguntar por que.



Todo empeza a morrer cando nace o esquecemento.


E é tan doce buscar o que non se perdeu...



E é tan aceda esta angustia terriblemente certa


dun grande amor durmido que de súpeto esperta!





Versión en Castelán (la original)



Este poema es de JOSÉ ÁNGEL BUESA

Poema para el crepúsculo



Hora de soledad y de melancolía

en que casi es de noche y casi no es de día.



Hora para que vuelva todo lo que se fue.


Hora para estar triste, sin preguntar por qué.



Todo empieza a morir cuando nace el olvido.


Y es tan dulce buscar lo que no se ha perdido...



Y es tan agria esta angustia terriblemente cierta


de un gran amor dormido que de pronto despierta!

miércoles, 8 de diciembre de 2010

O carballo torto





-> Versión en Galego

Unha belota pequena xermolou baixo a terra, e ao chegar a primavera un carballo saíu dela, foi medrando paseniño, non tiña ningunha présa, ao carón do camiño, achegadiño, loitando polo espazo cunha longa pedra, na que sentaba a xente que ía camiño da feira.

Unha noite de agosto, noite de lúa chea, catro homes saíron polo camiño da aldea, eran uns fascistas que ían "pasear" a un que a semana pasada era o seu amigo. O home ía por diante, arrastrando os pés, as mans as costas, inclinada a cabeza, os outros ían armados e mandárono subirse á pedra, dúas balas no corpo do home, a outra pasou rozando unha orella, e non parou ata cravarse na madeira.

Caeu o corpo morto ao fondo daquela cuneta, tapárono con terra e volveron para a aldea. As raíces do carballo estarrecéronse de pena, parecía que os humanos perderan a cabeza, aqueles catro mozos, cando aínda eran nenos, xogaran baixo as súas pólas ou rubiran por elas buscando os niños.

Ao solpor, todos os días, unha muller, que daquela era case unha nena, ía sentar na pedra, bagoas amargas esvaraban polas súas meixelas, sempre levaba nas mans un ramallo de flores frescas, dáballes un bico e
deixábaas caer ata fondo da cuneta.

Os anos non pasaron en balde, a muller, que case era nena, xa é unha vella, paseniño, cun caxato, anda arrastrando as pernas, senta ao carón do carballo e espera..., leva décadas esperando que se faga xustiza na terra.


Agora, cos novos tempos, o camiño será estrada e estorban o carballo e a pedra, o tronco do carballo torto acabará na cheminea, primeiro será unha serra e despois un machado e unha maza romperán a dura madeira.


Os segredos do carballo morrerán na lareira!!!
e cando morra a vella, quen se lembrará do home da cuneta?

http://www.xornalgalicia.com/index.php?name=News&file=article&sid=73091
Justificar a ambos lados



-> Versión en castelán




Una bellota pequeña brotó bajo tierra, y al llegar la primavera un roble salió de ella, fue creciendo despacito, no tenía prisa alguna, a un lado del camino, acurrucado, luchando por el espacio con una larga piedra, en la que se sentaba la gente que iba a la feria.


Una noche de agosto, noche de luna llena, cuatro hombres salieron por el camino de la aldea, eran unos fascistas que iban a "pasear" a uno que la semana anterior era su amigo . El hombre iba por delante, arrastrando los pies, las manos en la espalda, inclinada la cabeza, los otros armados, lo mandaron subirse a la piedra, dos balas en el cuerpo del hombre la otra pasó rozando una oreja y no paró hasta clavarse en la madera.


Cayó el cuerpo muerto al fondo de aquella cuneta, lo taparon con tierra y regresaron a la aldea.
Las raíces del árbol se estremecieron de pena, parecía que los humanos habían perdido la cabeza, aquellos cuatro jóvenes, cuando todavía eran niños habían jugado bajo sus ramas o habían subido por ellas buscando nidos.

A la puesta de sol, todos los días, una mujer, que en aquellos tiempos era casi una niña, se sentaba en la piedra, lágrimas amargas resbalaban por sus mejillas, siempre traía en sus manos un ramillete de flores frescas, les daba un beso y las dejaba caer hasta el fondo de la cuneta.


Los años no pasaron en vano, la mujer, que casi era una niña, ahora es una vieja, despacio, con un bastón, anda arrastrando las piernas, se sienta al lado del roble y espera..., lleva décadas esperando que se haga justicia en la tierra.


Ahora con los tiempos modernos, el camino será carretera y estorban el roble y la piedra, el tronco del roble torcido acabará en la chimenea, primero será la sierra y después un hacha y una maza romperán la dura madera.


¡¡¡Los secretos del roble morirán en la hoguera!!! y cuando muera la vieja ¿quién recordará al hombre de la cuneta?

http://www.xornalgalicia.com/index.php?name=News&file=article&sid=73091

jueves, 2 de diciembre de 2010

Sopran malos ventos



Non atino a ver de onde sopra o vento;


roda a onda unhas veces deste lado



e outras daquel; nós polo medio



somos levados na negra nave,



soportando o mal tempo; a auga enche



a sentina cubrindo o pé do mastro,



deixa o velame xa ver a través



con grandes rachóns ao longo,



afrouxouse a entena, e o temón



os dous pés quédanseme ensarillados



entre as enxarcias, e iso é soamente



o que me salva: o cargamento todo



pola borda saltou ...



Alceo de Mitilene
foi un poeta grego da Antigüedade, natural de Mitilene, cidade da illa de Lesbos ( 630 a. C. - 580 a. C.). Foi contemporáneo e presunto amor da poetisa Safo,


-> Versión en Castelán


No acierto a ver de dónde sopla el viento;

rueda la ola unas veces de este lado

y otras de aquél; nosotros por en medio

somos llevados en la negra nave,

soportando el mal tiempo; el agua llena

la sentina cubriendo el pie del mástil,

deja el velamen ya ver a través

con grandes desgarrones a lo largo,

se ha aflojado la entena, y el timón

los dos pies se me quedan enredados

entre las jarcias, y eso es solamente

lo que me salva: el cargamento todo

por la borda saltó ...

Alceo de Mitilene fue un poeta griego de la Antigüedad, natural de Mitilene, ciudad de la isla de Lesbos (630 a. C. - 580 a. C.). Fue contemporáneo y presunto amor de la poetisa Safo.

Traducción de Juan Ferraté





jueves, 25 de noviembre de 2010

Coloca estes consellos detrás de todas as portas da túa casa


Zar non pode entender que nos pasa aos humanos


->Só ten máis forza física, ti es tanto coma el, tes a mesma ou máis intelixencia e es máis lista porque ti es unha muller.


->Se hai un abuso só, DÉIXAO, non permitas que haxa máis, só é un covarde con complexo de inferioridade, non está arrepentido, volverá a facelo, e volverá a pedir perdón, NON PERDOES A PRIMEIRA, É A ÚNICA FORMA DE QUE NON SE REPITA .

->Non permitas que cambie a túa forma de pensar. Empeza dicindo o que lle gusta que poñas, como tes que levar o pelo, se tes que ir coa cara lavada ou non, controlándoche os cartos, aínda que sexas ti quen os gana, controlándoche os amig@s. Nunca permitas que te cambie, esa é a primeira batalla, na túa man está que remate aí a guerra.


->Non te quere máis porque controle a túa vida, só se quere el e ti non es máis có xoguete que ten na casa e se non te libras del, acabarás esnaquizada ou nun recuncho no trasteiro.




Versión en castelán


-> Sólo tiene más fuerza física, tú eres tanto como él, tienes la misma o más inteligencia y eres más lista porque tú eres una mujer.

->Si hay un abuso solo, DÉJALO, no permitas que haya más, sólo es un cobarde con complejo de inferioridad, no está arrepentido, volverá a hacerlo, y VOLVERÁ a pedir perdón, NO PERDONES La PRIMERA, ES La ÚNICA FORMA DE QUE NO SE REPITA .

->No permitas que cambie tu forma de pensar. Comienza diciendo lo que le gusta que pongas, como tienes que llevar el pelo, si tienes que ir con la cara lavada o no, controlándote el dinero, aunque seas tu quien lo gana, controlándote los amig@s. Nunca permitas que te cambie, esa es la primera batalla, en tu mano está que termine ahí la gran guerra.


->No te quiere más porque controle tu vida, sólo se quiere él y tú no eres más que el juguete que tiene en casa y si no te libras de él, terminarás destrozada o en un rincón en el trastero.

martes, 23 de noviembre de 2010

Non creas todo o que che din



Gadis acaba de estrear un novo vídeo.


Fixádevos que bos consellos nos dan aos galegos, pero



¡¡¡OLLO!!!
SÓ É PUBLICIDADE.



Nos supermercados GADIS non podemos vivir coma galegos. Se queremos mercar xurelos, sardiñas, pescada ou ollomol, ..., eles venden jurel, sardinas, merluza ou besugo, ...A froita só ten o nome en castelán e na carnicería ocorre o mesmo.

Entón, como me piden que eu viva coma galega?


-> Isto ocorre dende que goberna Feijóo9 e os seus colegas.




No supermercado GADIS de Xoán Nóvoa en Ourense, só viven como casteláns.


-> Axudádeme a denunciar, fixádevos se nas vosas localidades tamén están a estafar aos galegos.



jueves, 18 de noviembre de 2010



Esta é a historia de Pedro e Manuela, el xa morreu, parouselle o corazón e marchou deixándoa soa a ela.

Disque hai tempo que deixaron de mirarse, durmían xuntos pero sen tocarse, subían e baixan a mesma retorta canella, sempre el pola dereita ela pola esquerda, non había amor, nin odio, só indiferenza.

Disque moitos veciños lle tiñan envexa, pensaban que eran unha feliz parella, pero ninguén coñecía a súa vida secreta, aquelas humillacións, aqueles insultos, aquelas borracheiras, todas aquelas noites en vela.

Disque todos os domingos saían en parella, collidos do brazo camiño da igrexa, saudaban aos veciños, amigos e parentela, lucindo no pescozo e dedos colares e sortellas, trofeos das batallas que ganara na perdida guerra.

Disque un mal día Pedro pasouse coa botella e sen poder controlarse comezou a pegar nela, como xa non había respecto foille fácil cruzar a barreira, Manuela aguantou aquela noite e ao día siguiente como se nada ocorrese, lembrou aquela seta que había algún tempo no conxelador escondera, e preparou un xantar para celebrar a primeira malleira, ela non puido comer, impidiullo unha forte dor de cabeza e cando Pedro acabou, fregou os pratos e sentou á espera...





Versión en Castelán


Ésta es la historia de Pedro y Manuela, él ya murió, se le paró el corazón y marchó dejándola sola a ella.

Por lo visto hace tiempo que dejaron de mirarse, dormían juntos pero sin tocarse, subían y bajan la misma retorcida calleja, siempre él por la derecha ella por la izquierda, no había amor, ni odio, sólo indiferencia.

Por lo visto muchos vecinos le tenían envidia, pensaban que eran una feliz pareja, pero nadie conocía su vida secreta, aquellas humillaciones, aquellos insultos, aquellas borracheras, todas aquellas noches en vela.

Por lo visto todos los domingos salían en pareja, cogidos del brazo camino de la iglesia, saludaban a los vecinos, amigos y parentela, luciendo en el cuello y dedos, collares y sortijas, trofeos de las batallas que había ganado en la perdida guerra.

Por lo visto un mal día, Pedro se pasó con la botella y sin poder controlarse comenzó a pegar en ella, como ya no había respeto le fue fácil cruzar la barrera, Manuela aguantó aquella noche y al día siguiente como si nada hubiera ocurrido, recordó aquella seta que hacía algún tiempo en el congelador había escondido, y preparó una comida para celebrar la primera paliza, ella no pudo comer ,se lo impidió un fuerte dolor de cabeza y cuando Pedro acabó, fregó los platos y se sentó a la espera...









lunes, 15 de noviembre de 2010

Tiresias


Tiresias molestando ás serpes cando estaban a copular


O solpor en Lavandeira

Conta Ovidio no libro III (314-338) da Metamorfose

Disque atopándose Xúpiter eufórico polo néctar que tomara, deixou de lado as súas graves preocupacións e decidiu pasar un pouco o tempo, falando de relacións sexuais,(segundo as malas linguas, quería xustificar as súas infidelidades) coa súa esposa Xuno, que pasaba por alí e que parecía que tampouco estaba moi ocupada, e díxolle: (maior vestra profecto est quam, quae contigit maribus voluptas) " dende logo é máis grande o pracer voso que o que conseguen os varóns".
Xuno lévalle a contraria e como non chegaron a pórse de acordo, decidiron consultar co sabio Tiresias, posto que este coñecía os praceres de ambos sexos.

Tiresias paseando un día pola fraga, cun golpe de bastón maltratara os corpos de dúas grandes serpes que estaban copulando, isto trouxo un castigo para el e durante sete anos converteuse en muller.
No oitavo ano viu de novo as serpes que volvían a estar copulando e golpeándoas de novo, volveu a converterse en home.

Designado como arbitro, Tiresias contestou sen vacilar que o pracer sexual compúñase de dez partes, das cales a muller quedaba con nove, e o home cunha soa. A resposta levantou as iras de Xuno (ao verse así privada do gran segredo do seu sexo), e castigou a Tiresias coa cegueira. O pobre Xúpiter, compadecéndose, outorgoulle, en compensación, o don da profecía e o privilexio da lonxevidade. En efecto, dise que Tiresias sobreviviu a sete xeracións, uns 170 anos.




Versión en Castelán


Cuenta Ovidio en su libro III (313-138) de La Metamorfosis

Por lo visto encontrándose Júpiter eufórico por el néctar que había tomado, dejó de lado sus graves preocupaciones y decidió pasar un poco el tiempo, hablando de relaciones sexuales,(según las malas lenguas, pretendía justificar sus infidelidades) con su esposa Juno, que pasaba por allí y que parecía que tampoco estaba muy ocupada, y le dijo: (maior vestra profecto est quam, quae contigitmaribus voluptas) "desde luego es más grande el placer vuestro que el que consiguen los varones".
Juno le lleva la contraria y como no llegaron a ponerse de acuerdo, decidieron consultar con el sabio Tiresias, puesto que este conocía los placeres de ambos sexos.

Tiresias paseando un día por el bosque, con un golpe de bastón había maltratado los cuerpos de dos grandes serpientes que estaban copulando, esto trajo un castigo para
Tiresias y durante siete años se convirtió en mujer.

En el octavo año vio de nuevo las serpientes que volvían a estar copulando y golpeándolas de nuevo, volvió a convertirse en hombre.



Designado como arbitro,
Tiresias contestó sin vacilar que el placer sexual se componía de diez partes, de las cuales la mujer se quedaba con nueve, y el hombre con una sola. La respuesta levantó las iras de Juno (al verse así privada del gran secreto de su sexo), y castigó a Tiresias con la ceguera. El pobre Júpiter, compadeciéndose, le otorgó, en compensación, el don de la profecía y el privilegio de la longevidad. En efecto, se dice que Tiresias sobrevivió a siete generaciones, unos 170 años.

martes, 9 de noviembre de 2010

A segunda elección de Sancho


O grupo PADA xa fixo a súa segunda elección, no blog "La sabiduria de Sancho"

O blog elixido foi:

" De colores"
de María Jesús Villamar, a entrada "Vaya Gaita"

Esperamos que vos guste tanto coma a nós.


lunes, 8 de noviembre de 2010

Bah, bah!... Se «ti es Petrus,» Que o demo me leve!



-> O fume ás veces prívanos de ver con claridade

Algunhas perlas que deixou o ilustre visitante.

"España vive unha laicidade, un anticlericalismo e un secularismo como o dos anos 30"
* Vaia, coma se nós tivésemos algún interese en saber que pensaba e facía el a finais dos anos trinta e principios dos corenta.


"A Igrexa avoga por adecuadas medidas económicas e sociais para que a muller atope no
fogar e no traballo a súa plena realización e para que o home e a muller que contraen matrimonio e forman unha familia sexan decididamente apoiados polo Estado"

* Sen comentarios...serían moi extensos.


"O amor xeneroso e indisoluble dun home e unha muller é o marco eficaz e o fundamento da vida humana na súa xestación, no seu alumeamento, no seu crecemento e no seu ámbito natural".

*E "o amor lascivo" que algúns do seu gremio teñen aos nen@s, "ese" tamén o bendice?


-> Versión en castelán


El humo a veces nos impide ver con claridad


Algunas perlas que nos dejó el ilustre visitante

"España vive una laicidad, un anticlericalismo y un secularismo como el de los anos 30"

*Vaya, como si a nosotros nos interesase lo que pensaba y hacía él a finales de los años treinta y principios de los cuarenta.


"La Iglesia aboga por adecuadas medidas económicas y sociales para que la mujer encuentre en el hogar y en el trabajo su plena realización y para que el hombre y la mujer que contraen matrimonio y forman una familia sean decididamente apoyados por el Estado."

* Sin comentarios
... serían muy extensos

"el amor generoso e indisoluble de un hombre y una mujer es el marco eficaz y el fundamento de la vida humana en su gestación, en su alumbramiento, en su crecimiento y en su ámbito natural".

* Y el "amor lascivo" que algunos de su gremio tienen a los niñ@s, ¿ese también los bendice?

miércoles, 3 de noviembre de 2010

A moto do Serreno / La moto del Serreno

Concurso Paradela



Versión Galega

O "Serreno" era o quinto fillo da Carmela, a Chancas. Vivían nunha casiña á carón da estrada. Aquela casa non tiña habitacións, só había unha sala, nun recuncho estaba unha lareira e ao lado dela, colgado na parede un cunqueiro con pratos e potas. O piso da casa estaba cheo de buracos, fronte á lareira noutro recuncho había dúas camas. Roupa colgada duns cordóns, unha arca preto da lareira que servía de mesa e un escano arrimado á parede preto do lume. Só había unha única fiestra e nunha das contras da fiestra, un espello pequeno, diante o palanganeiro, cunha palangana, e na parte baixa unha xarra de barro.

Carmela, era a muller máis pobre da miña aldea, tiña sete fillos e non tiña máis que aquela casiña. Os fillos eran de distintos pais, os maiores eran xa mozos, cando eu era rapaza, Moncho, o "Serreno", era da miña idade.

Este rapaz, case non falaba con ninguén e á escola ía sempre só, saía á porta da casa, cun guiador dunha bicicleta e na súa moto , primeiro dáballe ao pedal unhas cantas veces, con aquelas
chancas, polo menos, dous ou tres números máis grandes cós seus pés, e sen amallós, e despois arrancaba a moto, ás veces, calábaselle, volvía a dar pedal ata que acendía, pero el non baixaba dela ata chegar á escola. No recreo xogaba coa súa moto, dando voltas arredor de nós, e á saída volvía pór a moto en marcha, para volver á casa. Así era a vida do Serreno, desprazándose a todas partes naquela moto.

Nunca tiven ocasión de preguntarlle de que cor era a moto, porque como podedes imaxinar, só existía na imaxinación do rapaz, o único que podiamos ver os demais era un guiador que algunha vez formara parte dunha bicicleta, e estaba todo enfurruxado, e escoitar ao Serreno imitar o ruído dunha moto.




Chanquiñas, chanquiñas miñas, feitas de coiro e madeira
convosco aprendín a andar polos montes e canellas.

Ía baleirando charcos, saltando de pedra en pedra
levaba as vacas ao prado, á misa e á escola ía con elas.

Cando volvía da escola, despois de tomar a merenda,

saltaba á corda coas miñas chanquiñas, no campo da aldea.


Á noitiña sentaba no escano que había arredor da lareira,
meu avó contando contos de mouras, bruxas e meigas.

Na época da matanza, cando as chourizas estaban frescas
a miña avoa asábaas entre as brasas envolvidas nunha verza.


Mentres eu durmía na cama, as chanquiñas á carón da lareira
tiñan que estar quentiñas para non coller frieira.



Versión Castelán

El "Serreno" era el quinto hijo de la Carmela, la Chancas, vivían en una casita al lado de la carretera. Aquella casa no tenía habitaciones, sólo había una sala, en un rincón estaba un lar y al lado, colgado en la pared un alzadero con platos y ollas. El piso de la casa estaba lleno de agujeros, frente al lar, en otro rincón, había dos camas. Ropa colgada de unos cordones, un arca cerca del lar que servía de mesa y un banco arrimado a la pared cerca del fuego. Sólo había una única ventana y en una de las contraventanas, un espejo pequeño, delante el palanganero, con una palangana y en la parte baja una jarra de barro.

Carmela, era la mujer más pobre de mi aldea, tenía siete hijos y no tenía más que aquella casita. Los hijos eran de distintos padres, los mayores eran ya mozos, cuando yo era niña, Moncho, el "Serreno", era de mi edad.

Este niño, casi no hablaba con nadie y a la escuela iba siempre sólo, salía a la puerta de su casa, con un manillar de bicicleta y en su moto, primero le daba al pedal unas cuantas veces, con aquellos zuecos, por lo menos, dos o tres números más grandes que sus pies y sin cordones, y después arrancaba la moto, a veces se le calaba, volvía a dar pedal hasta que encendía, pero él no bajaba de ella hasta llegar a la escuela. En el recreo jugaba con su moto, dando vueltas alrededor de nosotros, y a la salida volvía a poner la moto en marcha, para volver a casa. Así era la vida del Serreno, desplazándose a todas partes en aquella moto.

Nunca tuve ocasión de preguntarle de que color era la moto, porque como podéis imaginar, sólo existía en la imaginación del niño, lo único que podíamos ver los demás era un manillar, que alguna vez había formado parte de una bicicleta, y estaba todo oxidado, y escuchar al Serreno imitar el ruido de una moto.


Zuequitos, zuequitos míos, hechos de cuero y madera
con vosotros aprendí a andar por los montes y callejas.

Iba vaciando charcos, saltando de piedra en piedra
llevaba las vacas al prado, a misa y con ellos iba a la escuela

Cuando volvía de la escuela, después de tomar la merienda,
saltaba a la comba con mis zuecos, en el campo de la aldea.

Al atardecer sentada en el banco que había alrededor de la "lareira",(1)
mi abuelo contando cuentos de mouras("2), brujas y meigas(3).

En la época de la matanza, cuando los chorizos estaban frescos
mi abuela los asaba entre las brasas envueltos en una berza.

Mientras yo dormía en la cama, los zuecos al lado de la "lareira"
tenían que estar calentitos para no coger frieira(4).


Vocabulario:
1.- lareira en castellano es lar (piedra plana colocada en el suelo sobre la que se hacía fuego y se cocinaba.
2.- mouras personajes mitológicos gallegos.

3.- meigas son magas, tienen un papel muy parecido al de las brujas, pero las meigas también pueden curar y hacer obras buenas.

4.- frieira en castellano son sabañones.





lunes, 1 de noviembre de 2010

Isto é o que desexo








Ao longo do camiño que percorremos,

uns máis, outros menos, todos algunha vez,
familiares, amigos, coñecidos, ...,
todos sen excepción imos perdendo,
uns doen máis, outros un pouquiño menos,
e outras veces a dor é tan grande
que nos rompemos por dentro.

Cando chegue o día do meu pasamento
nin misas, nin flores, nin funeral quero,
marchar sen despedidas, en silencio,
que os amigos o saiban, despois dun tempo.

Nin lápidas co meu nome, nin enterramento,

non quero ser un defunto que descanse no cemiterio,
aló no medio do monte, a ser posible nun outeiro,
que poñan as miñas cinzas a xogar co vento
arrolarme nas árbores e co seu murmullo
durmir o meu sono eterno.




->Versión Castelán

A lo largo del camino que recorremos,
unos más, otros menos, todos alguna vez,
familiares, amigos, conocidos, ...,
todos sin excepción, vamos perdiendo,
unos duelen más, otros un poquito menos,
y otras veces el dolor es tan grande
que nos rompemos por dentro.

Cuando llegue el día de mi muerte
ni misas, ni flores, ni funeral quiero,
marchar sin despedidas, en silencio,
que los amigos se enteren, después de un tiempo.

Ni lápidas con mi nombre, ni enterramiento,
no quiero ser un difunto que descanse en el cementerio,
allá en medio del monte, a ser posible en un cerro
que pongan mis cenizas a jugar con el viento
mecerme en los árboles y con su murmullo
dormir mi sueño eterno.

viernes, 29 de octubre de 2010

Isto vai de CENSURA

Isto tomeino prestado do Blog O Castelo dos Pitufos, son seguidora do seu blog e onte publicou esta entrada, como a min a CENSURA non me gusta, nin acepto que nun PAÍS LAICO sucedan estas cousas, pedinlle permiso para pola no meu blog.






Esta é a portada renegada da revista Retranca


Os que viven do conto en xeral encaixan moi mal as críticas. Son todo fachada, polo que consideran a súa imaxe sagradaE se o caricaturista tira a dar, entón desfanse en aspaventos. Desacreditar os dardos certeiros será daquela a súa reacción. Ate o punto de silenciar canto discrepe co seu punto de vista. Todo en aras dun respecto entendido de xeito unidireccional. Isto mesmo foi o que aconteceu ante os nosos ollos atónitos. Un artigo do xornal Galicia Hoxe foi censurado por disentir. Unha vez publicado resultou abortado na súa edición dixital. Pero quedou o papel á vista, que é o que ten a prensa escrita-E por confinada que fique nas catacumbas das hemerotecas- Logo da destrución da mensaxe, ocupáronse do mensaxeiro. Quen falaba, certo, por boca dunhas amplas minorías laicas. O articulista da contraportada do periódico xa non o é máis. Falo de Fran P. Lorenzo, que coa Igrexa topou, o desalmado. Parece que alguén moveu os fíos oportunos para conseguilo. E todo por dar ideas audaces para os disfraces deste SamaínCopipego o texto esvaído, xa que segue a circular pola rede.

Chámase Como nenos píos con disfrace de mártir, e di así:
"Despois de séculos de dominación, a Igrexa Católica aínda non se decatou de que o sincretismo relixioso que practica a galega xente non é un estrago calculado da súa doutrina apostólica e romana senón unha creación propia e singular deste pobo, unha máis. Santiago de Compostela é, nese sentido, un fecundo resultado da batalla histórica entre a ortodoxia vaticana e o paganismo local. Tamén o Camiño. Por iso todas as tentativas de reducir a espiritualidade dese roteiro á expresión unívoca dunha suprema fe en Deus son unha manobra avesa, calculada, para capitalizar un símbolo cultural e humano de Europa, patrimonio de todos así recoñecido. Neste sentido a visita do papa Bieito XVI a Compostela deixa fóra desta celebración aos milleiros de cidadáns que non profesan a relixión católica nin lle teñen lei a un dos patriarcas eclesiásticos que máis ten feito por estigmatizar e arredar do seo da Igrexa aos que non asumen a súa fundamentalista visión da fe e as súas teses retrógradas e lesivas, alérxicas ao tempo no que vivimos.
O desembarco papal non iría máis alá da descortesía política coas minorías que non o aturan a súa presenza se non fora porque esas minorías –máis ou menos masivas, pero sempre despreciadas por Núñez Feijóo– contribúen cos seus cartiños a sufragaren a inminente diatriba papal, disfrazada de mensaxe de amor.
O pasado domingo, nos diferentes oficios celebrados nas parroquias galegas, os cregos xa lle esixiron á freguesía o correspondente imposto revolucionario. A golpe de cepillo, como adoitan facer. Poida que a vontade das ovellas fora substraída polos seus pastores pero ese, sinceramente, non é problema dos que non pertencemos á secta; menos aínda daqueles que nin sequera aspiramos a mudar o eivado rumbo moral da institución. Se os practicantes queren poñer dez euros ou vinte do seu peto para avalaren a operación de márqueting da Xunta de Galicia e coroar un Xacobeo só grande en cifra de turistas, pois adiante. Pero non é admisíbel que ese saqueo millonario das arcas públicas se produza sin consulta previa, amparándose no suposto beneficio que lle reportará á cidade de Santiago a invasión das hordas católicas .
Haberá máis efectos colaterais no decorrer desta visita fetichista e pirotécnica do Papa. A suspensión do espazo civil, a clausura da libre circulación e o desenvolvemento dun estado de sitio efectivo, entre eles. Controis policiais, restrición do tráfico e rexistros domiciliares, incluídos, que afectarán singularmente a todas e todos aqueles cuxa vontade e albedrío van ser vulnerados en aras dun rédito político que, con iso contan os organizadores do sarao, beneficiará a todos os persoeiros que teñan acceso á fotografía oficial.
O alleamento da Igrexa Católica é un feito e velaquí temos un Goberno que subvenciona as proclamas delirantes e as bombas de racimo dialécticas da Conferencia Episcopal Española. Os bispos, os que concelebrarán a eucaristía express do Obradoiro, pedíanlle onte os cativos que na noite de Halloween –o Samaín céltico, a véspera de Todos os Santos– vistan precisamente de idem, de santos, e non de meigas, nin de zombies, nin de caveiras, para “estimular” a vida cristiá e loitar contra o profano desta celebración tan pouco pedagóxica. Propoño outros estilismos ben máis edificantes e píos: unha Santa Águeda cos peitos cortados encima dunha bandexa, unha virxe romana violada, un San Lourenzo con queimaduras de terceiro grao, ou un San Sebastián, cuberto de plasma e de saetas. Se é certo que o sangue dos mártires é semente da vida cristiá, non sei a que agardan eses pequenos para se sumaren á festa.·"


Algo semellante está a ocorrer co último número de Retranca .O dono da súa imprenta négase a imprimilo por velo inmoral . Todo pola visión satírica que se dá da visita papal a Santiago






->TRADUCCIÓN AL CASTELLANO


Esto lo tome del Blog O Castelo dos Pitufos, soy seguidora de este blog y ayer publicó esta entrada, como a mi la CENSURA no me gusta, ni acepto que en un PAÍS LAICO sucedan estas cosas, le pedí permiso para ponerla en mi blog



Los que viven del cuento en general encajan muy mal las críticas. Son todo fachada, por lo que consideran su imagen sagrada Y si el caricaturista tira a dar, entonces se deshacen en aspavientos.
Desacreditar los dardos certeros será de aquella su reacción Hasta el punto de silenciar cuanto discrepe con su punto de vista. Todo en aras de un respeto entendido de manera unidireccional
Esto mismo fue lo que ocurrió ante nuestros ojos atónitos.U
n artículo del periódico Galicia Hoxe fue censurado por disentir Una vez publicado resultó abortado en su edición digital
Pero quedó el papel a la vista, que es lo que tiene la prensa escrita -Y por confinada que quede en las catacumbas de las hemerotecas- Después de la destrucción del mensaje, se ocuparon del mensajero. Quien hablaba, cierto, por boca de unas amplias minorías laicas El articulista de la contraportada del periódico ya no lo es más. Hablo de Fran P. Lorenzo, que con la Iglesia topó, el desalmado. Parece que alguien movió los hilos oportunos para conseguirlo y todo
por dar ideas audaces para los disfraces de este Samaín

Copipego el texto desaparecido, ya que sigue a circular por la red

Se titula: Como niños píos con disfraz de mártir, y dice así:

"Después de siglos de dominación, la Iglesia católica aun no se enteró de que el sincretismo religioso que practica la gente gallega no es un estropicio calculado de su doctrina apostólica y romana sino una creación propia y singular de este pueblo, una más. Santiago de Compostela es, en ese sentido, un fecundo resultado de la batalla histórica entre la ortodoxia vaticana y el paganismo local. También el Camino. Por eso todas las tentativas de reducir la espiritualidad de ese Camino a la expresión unívoca de una suprema fe en Dios son una maniobra calculada, para capitalizar un símbolo cultural y humano de Europa, patrimonio de todos así reconocido. En este sentido la visita del papa a Compostela deja fuera de esta celebración a los millares de ciudadanos que no profesan la religión católica ni le tienen ley a uno de los patriarcas eclesiásticos que más ha hecho por estigmatizar y alejar del seno de la Iglesia a los que no asumen su fundamentalista visión de la fe y sus tesis retrógradas y lesivas, alérgicas al tiempo en el que vivimos.
El desembarco papal no iría más allá de la descortesía política con las minorías que no aguantan su presencia, si no hubiese sido porque esas minorías, más o menos masivas, pero siempre despreciadas por Núñez Feijóo contribuyen con su dinero a sufragar la inminente diatriba papal, disfrazada de mensaje de amor.
El pasado domingo, en los diferentes oficios celebrados en las parroquias gallegas, los curas ya le exigieron a la feligresía el correspondiente impuesto revolucionario. A golpe de cepillo, como suelen hacer. Puede que la voluntad de las ovejas hubiera sido substraída por sus pastores pero ese, sinceramente, no es problema de los que no pertenecemos a la secta; menos aún de aquellos que ni siquiera aspiramos a cambiar el rumbo moral de la institución. Si los practicantes quieren poner diez euros o veinte de su bolsillo para avalar la operación de márqueting de la Xunta de Galicia y coronar un Xacobeo solo grande en cifra de turistas, pues adelante. Pero no es admisible que ese saqueo millonario de las arcas públicas se produzca sin consulta previa, amparándose en el supuesto beneficio que le reportará a la ciudad de Santiago la invasión de las hordas católicas .
Habrá más efectos colaterales en el transcurso de esta visita fetichista y pirotécnica del Papa. La suspensión del espacio civil, la clausura de la libre circulación y el desarrollo de un estado de sitio efectivo, entre ellos. Controles policiales, restricción del tráfico y registros domiciliares, incluidos, que afectarán singularmente a todas y todos aquellos cuya voluntad y albedrío van a ser vulnerados en aras de un rédito político que, con eso cuentan los organizadores del sarao, beneficiará a todos las figuras que tengan acceso a la fotografía oficial.
La enajenación de la Iglesia católica es un hecho y he aquí tenemos un Gobierno que subvenciona los manifiestos delirantes y las bombas de racimo dialécticas de la Conferencia Episcopal Española. Los obispos, los que concelebrarán la eucaristía express del Obradoiro, le pedían ayer a los niños que en la noche de Halloween el "Samaín céltico", la víspera de Todos los Santos vistan precisamente de idem, de santos, y no de brujas, ni de zombis, ni de calaveras, para "estimular" la vida cristiana y luchar contra lo profano de esta celebración tan poco pedagógica. Propongo otros estilismos bien más edificantes y píos: una Santa Águeda con los pechos cortados encima de una bandeja, una virgen romana violada, un San Lourenzo con quemaduras de tercer grado, o un San Sebastián, cubierto de plasma y de saetas. Si es cierto que la sangre de los mártires es semilla de la vida cristiana, no sé la que esperan esos pequeños para sumarse a la fiesta.·"

Algo semejante está ocurriendo con el último número de Retranca. El dueño de su imprenta se niega a imprimirlo por verlo inmoral. Todo por la visión satírica que se da de la visita papal a Santiago

Escila a filla traidora


Esta é a foto orixinal, se fas clic co rato verás á garza.



O outro día cando andaba a buscar cogomelos vin de lonxe esta "garza"? que estaba no prado vixiando a unhas fermosas "rubias galegas".


Escila
, filla de Niso, rei de Megara, Ovidio conta a súa historia na Metamorfose, VIII,1-151:

Minos, rei de Creta, asedia a cidade de Megara, que defende o seu rei Niso, cuxo éxito na guerra estaría asegurado mentres conservase unha guedella de cabelo de cor púrpura que destacaba na súa cabeza encanecida. A sorte da guerra era incerta e a campaña prolongábase.

Dende as murallas, a filla de Niso, Escila tiña o costume de observar os combates, e era capaz de recoñecer polas súas armas aos caudillos cretenses.

Chamou a súa atención especialmente o propio Minos, en cuxos xestos atopaba unha beleza que a namorou. Escila chega a desexar non ter pai para poder levar adiante a súa paixón. Ata tal extremo chegou que estaba disposta a traizoar aos seus para conseguir a Minos.

Unha noite deslízase ata onde Niso está durmido. Corta o guedella de pelo purpúrea garante do destino do seu pai, sae con ela das murallas e chega ata o rei inimigo, ao que lle entregar a vitoria.

Minos arrepiado pola traizón, rexeita á moza "Di te submoueant, o nostri infamia saecli, orbe suo, tellusque tibi pontusque negetur. Certe ego non patiar Iovis incunabula, Creten, qui meus est orbis, tantum contingere monstrum" (Que os deuses te eliminen do seu mundo, oh infamia do noso tempo, e que se che negue a terra e o mar!. Polo menos eu non tolerarei que Creta, o berce de Xupiter, que é o meu mundo, chegue a ser tocada por tan espantoso monstruo) e tras impor un tratado xusto aos vencidos, faise á mar coa flota.

En balde invoca, suplica e se enfurece Escila. Desesperada aférrase á popa da nave de Minos. O seu pai, que se converteu en aguia mariña, lánzase contra ela con intención de ferila. Solta ela a popa e, cando cre que vai caer ao mar, nota que se sostén no aire, metamorfouse nunha ave non identificada, a que Ovidio denomina ciris (hai quen di que se converteu en garza), cuxo nome explícase por unha suposta relación co verbo grego kéiro "cortar o cabelo".



->Versión Castelán


El otro día cuando estaba buscando setas vi desde lejos esta "garza"? que estaba en el prado vigilando a unas hermosas "rubias galegas".

Escila, hija de Niso, rey de Megara, Ovidio cuenta su historia en la Metamorfosis, VIII,1-151:

Minos
, rey de Creta, asedia la ciudad de Megara, que defiende su rey Niso, cuyo éxito en la guerra estaría asegurado mientras conservarse un mechón de cabello de color púrpura que destacaba en su cabeza canosa. La suerte de la guerra era incierta y la campaña se prolongaba.

Desde las murallas, la hija de Niso, Escila tenía la costumbre de observar los combates, y era capaz de reconocer por sus armas a los caudillos cretenses.

Llamó su atención especialmente el propio Minos, en cuyos gestos encontraba una belleza que la enamoró. Escila llega a desear no tener padre para poder llevar adelante su pasión. Hasta tal extremo llegó que estaba dispuesta a traicionar a los suyos para conseguir a Minos.

Una noche se desliza hasta donde Niso está dormido. Corta el mechón de pelo purpúrea que garantiza el destino de su padre, sale con el de las murallas y llega hasta el rey enemigo, al que le entregar la victoria.

Minos horrorizado por la traición, rechaza a la joven "Di te submoueant, o nostri infamia saecli, orbe suo, tellusque tibi pontusque negetur. Certe ego non patiar Iovis incunabula, Creten, qui meus est orbis, tantum contingere monstrum"(Que los dioses te eliminen de su mundo, oh infamia de nuestro tiempo, y que se te niegue la tierra y el mar!. Por lo menos yo no toleraré que Creta, la cuna de Xupiter, que es mi mundo, llegue a ser tocada por tan espantoso monstruo) y tras imponer un tratado justo a los vencidos, se hace a la mar con la flota.

En vano invoca, suplica y se enfurece Escila. Desesperada se aferra a la popa de la nave de Minos. Su padre, que se convirtió en águila marina, se lanza contra ella con intención de herirla. Suelta ella la popa y, cuando cree que va a caer al mar, nota que se sostiene en el aire, se metamorfoseo en un ave no identificada, la que Ovidio denomina ciris (hay quien dice que se convirtió en garza), cuyo nombre se explica por una supuesta relación con el verbo griego kéiro "cortar el cabello".


jueves, 28 de octubre de 2010

A primeira elección de Sancho

O grupo PADA xa fixo a súa primeira elección, no blog "La sabiduria de Sancho" xa está publicada a entrada, elixida por unanimidade, para comezar, esperemos que unha longa andaina, isto trata de descubrir páxinas na blogosfera que destaquen pola calidade do seu contido e a súa calidade literaria.

O blog elixido foi:

"Escrito na auga" de María T. Gracia que utiliza o pseudónimo de Blimunda, a entrada é:
"La alegría de los árboles"



->Versión en castelán

El grupo PADA ya hizo su primera elección, en el blog La sabiduría de Sancho ya está publicada la entrada, elegida
por unanimidad, para comenzar, esperemos que una larga andadura, se trata de descubrir páginas en la blogosfera que destaquen por la calidad de su contenido y su calidad literaria.

El blog elegido ha sido:

Escrito en el agua de María T. Gracia que utiliza el seudónimo de Blimunda, la entrada es:
"La alegría de los árboles"



martes, 26 de octubre de 2010

O Outono



O caqui

Outono, tempo de recoller froitas como o marmelo, as castañas, caquis, ..., e sobre todo a época das setas.



O verán xa desapareceu
sen despedirse, marchou
está onda nós o outono
dacabalo do vento chegou.

As árbores tiran as follas
de vellas descoloridas,
que de novas eran verdes
agora amarelas, case sen vida.

O chan vaise cubrindo
de mantas para o inverno
amarelo, castaño, vermello,
que os teares da fraga teceron.

Nos soutos de castiñeiros
os seus froitos van caendo
ourizos cheos de picos
protexen o rico alimento.

Antes de coñecer a pataca
os galegos castañas comemos
con leite, asadas, cocidas, ...
era o noso principal sustento.

Moito coidado cos cogomelos
que vaias ao monte buscar
sonche coma algúns políticos,
cheos de veleno están.




Versión en Castelán


Otoño, tiempo de recoger frutas como el membrillo, las castañas, los caquis, ..., y sobre todo la época de las setas.


El verano ya desapareció
sin despedirse, marchó
está con nosotros el otoño
a caballo del viento llegó.

Los árboles tiran las hojas
por viejas descoloridas,
que de jóvenes eran verdes
ahora amarillas, casi sin vida.

El suelo se va cubriendo
de mantas para el invierno
amarillo, castaño, rojo,
los telares del bosque tejieron.

En los sotos de castaños
sus frutos van cayendo
erizos llenos de pinchos
protegen el rico alimento.

Antes de conocer la patata
los gallegos castañas comimos
con leche, asadas, cocidas, ...
era nuestro principal sustento.

Mucho cuidado con las setas
que vayas al monte a buscar
son como algunos políticos
llenos de veneno están.









jueves, 21 de octubre de 2010

Hoxe falamos de lategazos


Khalil



Morocho

Onte os meus cabalos e máis eu tivemos unha nova experiencia, e estou contenta porque saíu moi ben.


Levalos pola mañá ao prado é máis problemático que traelos pola noite, que veñen cansos e non teñen ganas de xogar. Eu nunca os levara soa, acostuma a facelo o meu fillo ou o meu marido, a min ata onte dábame un pouco de medo, porque van enredando entre eles e a min non me fan caso.



Onte tiven que facelo, era iso ou que se quedasen ata mediodía na corte, e teño que dicir, que se portaron fenomenal.
Tiven sorte, porque no momento que me tocou pasar pola estrada, non pasou ningún coche (é unha estrada do concello, por onde pasan poucos coches, aínda que ás veces, pasa algún que non respecta a velocidade) e menos mal, porque como están acostumados a ir co meu fillo correndo, eles pretendían levarme a min tamén correndo; tratei de calmalos e ao Morocho non lle gustou moito, pero obedeceu. Así no medio deles, coma se fosen as miñas escoltas, eu falando e eles escoitando, sempre falo con eles, cóntolles o que nese momento me vén á mente, sei que iso é motivo de risa para os que me ven facelo, pero a min iso non me importa.


Quizais debido ao novo blog "
La Sabiduría de Sancho" estes días veñen á miña mente moitas das andanzas do fidalgo e o seu escudeiro, onte concretamente funlles contando ao Khalil e a Morocho "aquilo dos lategazos de Sancho".


Capitulo LXXI (Segunda parte) "O cabaleiro pídelle a Sancho que sexa el quen se dea os lategazos para desencantar a Dulcinea. Sancho acepta a cambio de cartos e cando pola noite chegan ao campo, despois de cear, Sancho métese entre as árbores e comeza a darse de lategazos, mentres o cabaleiro andante os conta, pero cando leva seis ou oito, pensa que ten que sacar máis partido das circunstancias e entón sobe o prezo e comeza a dar lategazos ás árbores, soltando un suspiro de cando en vez, chega o momento que o cabaleiro sente pena polo pobre Sancho e pídelle que pare, pero o escudeiro cada vez da máis forte, arrancando a casca dalgunhas árbores ao mesmo tempo que solta berros, coma se lle doese. Asustado o Quixote vai onda Sancho para que pare e Sancho pídelle que lle tape a espalda, cabaleiro sacando a súa roupa, tapa a Sancho e este quédase durmido ata que sae o sol.


Khalil e Morocho están a facerse admiradores de Sancho.


->Versión en Castelán

Ayer mis caballos y yo tuvimos una nueva experiencia, y estoy contenta porque salió muy bien.


Llevarlos por la mañana al prado es más problemático que traerlos por la noche, que vienen cansados y no tienen ganas de jugar. Yo nunca los había llevado sola, acostumbran a hacerlo mi hijo o mi marido, a mí hasta ayer me daba un poco de miedo, porque van jugando entre ellos y a mí no me hacen caso .

Ayer tuve que hacerlo, era eso o que se quedasen hasta mediodía en la cuadra, y tengo que decir, que se portaron fenomenal.

Tuve suerte, porque en el momento que me tocó pasar por la carretera, no pasó ningún coche (es una carretera del ayuntamiento bastante estrecha, por donde pasan pocos coches, aunque a veces, pasa alguno que no respeta la velocidad) y menos mal, porque como están acostumbrados a ir con mi hijo corriendo, ellos pretendían llevarme a mí también corriendo, traté de calmarlos y a Morocho no le gustó mucho, pero obedeció.

Así en medio de ellos, como si fueran mis escoltas, yo hablando y ellos escuchando, siempre hablo con ellos, les cuento lo que en ese momento me viene a la mente, sé que eso es motivo de risa para los que me ven hacerlo, pero a mí eso no me importa.

Quizás debido al nuevo blog "La Sabiduría de Sancho" estos días vienen a mi mente muchas de las andanzas del hidalgo y su escudero, ayer concretamente les fui contando a Khalil y a Morocho "aquello de los latigazos de Sancho".

Capitulo LXXI (Segunda parte)
"El hidalgo le pide a Sancho que sea él, el que se de los latigazos para desencantar a Dulcinea. Sancho acepta a cambio de dinero y cuando por la noche llegan al campo, después de cenar, Sancho se mete entre los árboles y comienza a darse de latigazos, mientras el caballero andante los cuenta, pero cuando lleva seis u ocho, Sancho piensa que tiene que sacar más partido de las circunstancias y entonces sube el precio y comienza a dar latigazos a los árboles, soltando un suspiro de vez en cuando, llega el momento que el caballero siente pena por el pobre Sancho y le pide que pare, pero el escudero cada vez da más fuerte, arrancando la cáscara de algunos árboles, al mismo tiempo que suelta gritos, como si le doliera. Asustado el Quijote va junto a Sancho para que pare y este le pide que le tape la espalda con su ropa, el caballero andante sacando la ropa, tapa a Sancho y este se queda dormido hasta que sale el sol".

Khalil y Morocho se están haciendo admiradores de Sancho.