viernes, 2 de octubre de 2009

Pavo do moco /Moco de pavo


Pavo do moco que non é o mesmo que "non é moco de pavo" ou como din os galegos da costa "non é peixe podre"
->Rajoy comprometeuse ante os seus a gañar as xerais do mesmo xeito que gañamos en Galicia, unha Galicia que agora “está en moi boas mans, afirma, grazas a un Executivo “con sentido común” quenon fai tonterías” e que, asegura, tense convertido no meu modelo para o resto de España”.

Por outra banda:

-> Baltar di que acusou a Quintana sen probas. O presidente da Deputación cre que suxerir malos tratos en campaña “forma parte da liberdade de expresión”.

Estas foron as palabras do señor Baltar “Puxeron o rato a gardar o queixo. Puxeron o queixo e para que ninguén o toque, o rato. Ou, como din noutros sitios, puxeron o raposo ao coidado das galiñas. Ese non cumple ningún dos estándares, porque calqueira pode ter problemas no seu matrimonio, ninguén está libre diso pero que precisamente o vicepresidente de Igualdade teña serios problemas de convivencia...”.
É sobre Pachi Vázquez, afirmou: “Ten unha obsesión comigo, e posto que eu son un home debe ser maricón”.

Así pensan gañar tamén as xerais? Co insulto




Versión en castelán

-> Rajoy se comprometió ante los suyos a "ganar las generales al igual que ganamos en Galicia", una Galicia que ahora "está en muy buenas manos", afirma, gracias a un Ejecutivo "con sentido común" que "no hace tonterías" y que, asegura, haberse convertido "en mi modelo para el resto de España".


Por otra parte:

-> Baltar dice que acusó a Quintana sin pruebas. El presidente de la Diputación cree que sugerir malos tratos en campaña "forma parte de la libertad de expresión"

Estas fueron las palabras del señor Baltar en campaña electoral: "Pusieron el ratón a guardar el queso. Pusieron el queso y para que nadie lo toque, el ratón. O, como dicen en otros sitios, pusieron el zorro al cuidado de las gallinas. Ese no cumple ninguno de los estándares, porque cualquiera puede tener sus más y sus menos en su matrimonio, nadie está libre de eso pero que justo el vicepresidente de Igualdad tenga serios problemas de convivencia...?.
Y sobre Pachi Vázquez, afirmó: "tiene una obsesión conmigo, y puesto que yo son un hombre debe ser maricón".
¿Así piensan ganar también las generales? Con el insulto



martes, 29 de septiembre de 2009

Can perdido




Ao "Lavadeira" abandonárono hai preto de dous anos, un día vímolo alí no pobo de Lavandeira deitado baixo dun carballo e dende aquela é o xefe do pobo. Eu, como non sabía como chamalo, comecei a chamarlle "Lavandeira" e debeu gustarlle o nome porque atende axiña cando o chamo.
Ao longo do inverno dorme nun baixo dunha casa que está en construción e o resto do ano está alí no camiño ou vaise, non se sabe a onde, para volver pola mañá. Algúns veciños dámoslle de comer e el decide onde vai estar e o que vai facer.
Hai veces que vai ata Vilarchao e vémolo alí diante do ambulatorio, as veces incluso alí deitado diante da porta de urxencias e a miúdo rímonos e preguntámoslle se vai "tomar a tensión" el dálle ao rabo e solta un ladro.
As fins de semana vai camiñar coa Emilia e comigo e se puidésedes ver o contento que se pon cando nos ve saír. Comeza a dar voltas, ladra, salta...

O domingo unha amiga fíxome un agasallo, regaloume o libro de Victor Campio Pereira "O aire, a luz e o canto", a min os libros de poesía gústame lelos ao principio ao chou, hoxe levanteime e deixei que se abrise e na páxina 133 está o soneto "Can perdido" e aínda que non é a historia do "Lavandeira" xa que el nunca quixo perderse, foi un desalmado o que o levou nun coche, fíxoo saír e fuxiu. Eu voulle adicar este marabilloso soneto.



Era un testán. Botouse a andar. Buscaba
polos camiños unha vida antiga,
unha noite de esmorga, algunha miga
de pan de amores que necesitaba.

Botouse a andar o can. Eu vino. Andaba
entre as mestas milleiras da alta espiga
xogando ó sol cunha cadela amiga,
ciumenta femia que o reconfortaba.

Eu vin andar o can, mastín tourengo,
perdido do seu amor por amores,
e vino xa máis tarde, canso e rengo,

querendo regresar. Mais non podía.
Perdera xa promesas e favores.
Era un can -coma min- sen alegría.

No Limiar do libro, Manuel Outeiriño di: "No "Can perdido", vexo eu algo do feliz "kinismo" que se opón a "razón cínica" de Peter Sloterdijk... O noso poeta, coas contadas palabras dun soneto amosa que o poeta moderno é como unha antena que capta o que anda no aire, o que nos leva.

GRAZAS CHUS





Versión en castelán



Al "Lavadeira" lo abandonaron hace más o menos dos años, un día lo vimos allí en el pueblo de Lavandeira acostado bajo un roble y desde entonces es el jefe del pueblo. Yo, como no sabía cómo llamarle, comencé llamándole "Lavandeira" y debió de gustarle el nombre porque hace caso cuando lo llamo.
Durante el invierno duerme en un bajo de una casa que está en construcción y el resto del año está allí en el camino o se va, no se sabe a donde, para volver por la mañana. Algunos vecinos le damos de comer y él decide dónde va a estar y lo que va a hacer.
A veces va hasta Vilarchao y lo vemos allí delante del ambulatorio, en ocasiones, incluso allí tumbado delante de la puerta de urgencias y a menudo nos reímos y le preguntamos si va "a que le tomen la tensión" él le da al rabo y suelta un ladrido.
Los fines de semana va a caminar con Emilia y conmigo y si pudierais ver que contento que se pone cuando nos ve salir. Comienza a dar vueltas, ladra, salta...

El domingo una amiga me hizo un maravilloso regalo, me regaló el libro de Victor Campio Pereira "El aire, la luz y el canto"; a mí los libros de poesía me gusta leerlos al principio al tuntún, hoy me levanté y dejé que se abriera y en la página 133 está el soneto "Perro perdido" y aunque no es la historia de "Lavandeira" ya que él nunca quiso perderse, fue un desalmado que lo llevó en un coche, le hizo salir y huyó. Yo le voy a dedicar este maravilloso soneto.


Era un terco. Se echó a andar. Buscaba
por los caminos una vida antigua,
una noche de juerga, alguna miga
de pan de amores que necesitaba.

Se echó a andar el perro. Yo lo vi. Andaba
entre las densos maizales de alta espiga
jugando al sol con una perra amiga,
celosa hembra que el reconfortaba.

Yo vi andar el perro, mastín en celo,
perdido de su amor por amores,
y lo vi ya más tarde, cansado y renco,

queriendo regresar. Mas no podía.
Había perdido ya promesas y favores.
Era un perro -como yo- sin alegría.



En el prólogo del libro, Manuel Outeiriño dice: "En el "Perro perdido", veo yo algo del feliz "kinismo" que se opone la "razón cínica" de Peter Sloterdijk... Nuestro poeta, con las contadas palabras de un soneto muestra que el poeta moderno es como una antena que capta lo que está en el aire, lo que nos lleva"

lunes, 28 de septiembre de 2009

Pomona e Vertumnus


Vertumnus e Pomona (1518/22) Francesco Melzi


Vertumnus e Pomona, 1760
(Jean-Baptiste Lemoyne el Joven, 1704–78)


Vertumno e Pomona no Xardín do Palacio de Verán de Pedro I en St. Petersburg

A historia de Vertumnus e Pomona foi o único relato puramente latino na Metamorfose (XIV 622-772) de Ovidio.


Era unha deusa unicamente romana, e asóciase xeralmente coa abundancia, particularmente coa floración das árbores e ademais das froitas, tamén o era da oliveira e da vide. O coitelo de podar, ou a fouce, foron os seus atributos. Detestaba a natureza salvaxe e prefería os xardíns coidados: ningunha deidade coñecía coma ela a arte do seu cultivo e o das árbores froiteiras. Pomona non sentía ningunha atracción polos homes, a pesar de ser requirida por todos os deuses campestres. Illada do mundo, só consentía que algunhas persoas puidesen achegárselle. Ao principio, rexeitounos ata recibir a Vertumnus,que era unha divindade romana de orixe etrusco (Veltumna ou Voltumna) que personificaba a noción do cambio, da mutación da vexetación durante o transcurso das estacións; presidía a maduración dos froitos durante o verán e atribuíaselle o don de transformarse en todas as formas ou cousas que desexase.
Vertumnus estaba perdidamente namorado dela, pero ela non acaba por ceder ás súas pretensións. Este valeuse dunha artimaña para achegarse e falarlle: disfrazado como unha vella muller, foi felicitala polas froitas das súas árbores e abrazouna de bo corazón. Entón, mostroulle un olmo enlazado por unha vide e comezou a defender a causa do amor. Logo, contoulle a historia de amor de Anaxárete:


Anaxárete era unha rapariga chipriota do sangue real de Teucro Telamónida que foi amada con demasía polo mozo humilde Ifis; tanto así que este acabou aforcándose á porta da súa casa pola dor que sentía do rexeitamento da princesa. Antes de exhalar o seu último alento pediu vinganza aos deuses e unha fama inmensa. Afrodita, para compracelo, transformou a Anaxárate nunha estatua de pedra mentres estaba observando por curiosidade os funerais do desgraciado raparigo, a cal aínda se pode ver nun dos seus templos: coñécena co nome da Contemplante.



Ao fin, vendo a Pomona fascinada pola historia, Vertumnus mostroulle o seu verdadeiro rostro, resplandecente de mocidade e saúde. Pomona non puido resistirse e aceptou o seu amor.





Versión en castelán


La historia de Vertumnus y Pomona fue el único relato puramente latino en la Metamorfosis (XIV 622-772) de Ovidio.

Era una diosa únicamente romana, y se asocia generalmente con la abundancia, particularmente con la floración de los árboles y además de las frutas, también lo era del olivo y de la vid. El cuchillo de podar, o la hoz, fueron sus atributos. Detestaba la naturaleza salvaje y prefería los jardines cuidados: ninguna deidad conocía como ella el arte de su cultivo y el de los árboles frutales. Pomona no sentía ninguna atracción por los hombres, a pesar de ser requerida por todos los dioses campestres. Aislada del mundo, sólo consentía que algunas personas pudieran acercársele. Al principio, rechazó hasta recibir el Vertumnus, que era una divinidad romana de origen etrusco (Veltumna o Voltumna) que personificaba la noción del cambio, de la mutación de la vegetación durante el transcurso de las estaciones. Presidía la maduración de los frutos durante el verano y se le atribuía el don de transformarse en todas las formas o cosas que deseara. Vertumnus estaba perdidamente enamorado de ella, pero ella no acaba por ceder a sus pretensiones. Este se valió de una artimaña para acercarse y hablarle: disfrazado como una vieja mujer, fue a felicitarla por las frutas de sus árboles y la abrazó de bueno corazón. Entonces, le mostró un olmo enlazado por una vid y comenzó a defender la causa del amor. Luego, le contó la historia de amor de Anaxárete:

Anaxárete era una muchacha chipriota de la sangre real de Teucro Telamónida que fue amada con demasía por un chico humilde Ifis; tanto así que este acabó ahorcándose a la puerta de su casa por el dolor que sentía del rechazo de la princesa. Antes de exhalar su último aliento pidió venganza a los dioses y una fama inmensa. Afrodita, para complacerlo, transformó a Anaxárate en una estatua de piedra mientras estaba observando por curiosidad los funerales del desgraciado muchacho, la cuál aún se puede ver en uno de sus templos: la conocen con el nombre de la Contemplante.


Al fin, viendo a Pomona fascinada por la historia, Vertumnus le mostró su verdadero rostro, brillante de juventud y salud. Pomona no pudo resistirse y aceptó su amor.