viernes, 30 de diciembre de 2011

A man





A man é a que lembra.


Viaxa a través dos anos,


desemboca no


presente sempre lembrando.



Apunta, nerviosamente,


o que vivía esquecido.


a man da memoria,


sempre rescatándoo.



As fantasmais imaxes


iranse solidificando,


irán dicindo quen eran,


por que regresaron.



Por que eran carne de soño,


puro material nostálxico.


A man vai rescatándoas


do seu limbo máxico.


José Hierro, de "Cuaderno de Nueva York” 1998



En Castelán

La mano es la que recuerda.
Viaja a través de los años,
desemboca en el presente
siempre recordando.

Apunta, nerviosamente,
lo que vivía olvidado.
la mano de la memoria,
siempre rescatándolo.

Las fantasmales imágenes
se irán solidificando,
irán diciendo quién eran,
por qué regresaron.

Por qué eran carne de sueño,
puro material nostálgico.
La mano va rescatándolas
de su limbo mágico.

José Hierro, de “Cuaderno de Nueva York” 1998

martes, 27 de diciembre de 2011

Toxos e néboa


A flor do inverno, o alecrín. Aló, ao lonxe a cidade, Ourense na néboa.


Hai moitos anos, Alguén moi sabio, deume un consello e dixo así: "Cando te atopes no teu camiño un montón de toxos bravos, deses que só con miralos xa parece que pican, non te pares, nin intentes buscar outro camiño máis fácil. Respira forte, despois toma alento, e sigue de fronte, os toxos só pican aos que non son quen de conter a respiración e se dan por vencidos antes de comezar".









Versión en castelán

La flor del invierno, el alecrín. Allá, en la lejanía la ciudad, Ourense en la niebla.


Hace muchos años, Alguien muy sabio, me dio un consejo y dijo así: "Cuando te encuentres en tu camino un montón de tojos bravos, de esos que sólo con mirarlos ya parece que pinchan, no te pares, ni intentes buscar otro camino más fácil. Respira fuerte, después toma aliento, y sigue de frente, los tojos sólo pinchan a los que no saben contener la respiración y se dan por vencidos antes de empezar".


lunes, 19 de diciembre de 2011

O RELOXO






Reloxo! deus sinistro, horroroso, imposible
cuxo dedo nos ameaza dicíndonos: "Lembra!"
as sonoras Dores no teu corazón cheo de espanto
cravaranse moi pronto como nunha diana;

o
Pracer vaporoso fuxirá cara ao horizonte
o mesmo que unha sílfide entre bastidores;
cada instante devórache un anaco da delicia
concedida a cada home para toda a existencia.

Tres mil seiscentas veces cada hora, o
Segundo
che borboriña: Lembra! -Rápido, coa súa voz
de insecto, o Agora di: Eu son o Hai Tempo,
e zuguei a túa vida coa miña trompa noxenta!

Remember! Lembra!
, pródigo!, Esto memor!
(A miña gorxa de metal fala todas as linguas)
os minutos, mortal aloucado, son ganga
que non hai que desprezar sen extraerlle o ouro!

Lembra
que é o Tempo xogador cobizoso
que gaña sen facer trampas, a cada xogada! é a lei.
O día declina; a noite medra; Lembra!
o abismo ten sede sempre; a clepsidra baléirase.

Deica pouco soará a hora en que o divino
Azar,
en que a augusta Virtude, a túa esposa aínda virxe,
en que mesmo o Arrepentimento (oh! a derradeira pousada!),
en que todo che dirá: Morre, vello covarde!; É demasiado tarde!

Fichier:Baudelaire signatur.jpg
Charles Baudelaire



Versión en castelán

¡Reloj! dios siniestro, horroroso, imposible
cuyo dedo nos amenaza diciéndonos: "¡Recuerda!"
los sonoros Dolores en tu corazón lleno de espanto
se clavarán muy pronto como en una diana;

el Placer vaporoso huirá hacia el horizonte
lo mismo que una sílfide entre bastidores;
cada instante te devora un trozo de la delicia
concedida a cada hombre para toda la existencia.

Tres mil seiscientas veces cada hora, el Segundo
te sururra:¡Recueda! -Rápido, con su voz
de insecto, el Ahora dice: ¡Yo soy el Otro Tiempo,
y he chupado tu vida con mi trompa asquerosa!

Remember!,¡Recuerda!, ¡pródigo!,Esto memor!
(Mi garganta de metal habla todas las lenguas)
¡los minutos, mortal alocado, son ganga
que no hay que despreciar sin extraerle el oro!

Recuerda que es el Tiempo jugador codicioso
que gana sin hacer trampas, ¡ a cada jugada! es la ley.
El día declina; la noche crece; ¡Recuerda!
el abismo tiene sed siempre; la clepsidra se vacía.

Dentro de poco sonará la hora en que el divino Azar,
en que la augusta Virtud, tu esposa todavía virgen,
en que incluso el Arrepentimiento (¡oh! ¡la última posada!),
en que todo te dirá: ¡Muere, viejo cobarde!; ¡Es demasiado tarde!

Fichier:Baudelaire signatur.jpg
Charles Baudelaire


Versión francesa (orixinal)


Horloge! dieu sinistre, effrayant, impassible,
Dont le doigt nous menace et nous dit: "Souviens-toi!
Les vibrantes Douleurs dans ton coeur plein d'effroi
Se planteront bientôt comme dans une cible;

Le Plaisir vaporeux fuira vers l'horizon
Ainsi qu'une sylphide au fond de la coulisse;
Chaque instant te dévore un morceau du délice
A chaque homme accordé pour toute sa saison.

Trois mille six cents fois par heure, la Seconde
Chuchote: Souviens-toi! - Rapide, avec sa voix
D'insecte, Maintenant dit: Je suis Autrefois,
Et j'ai pompé ta vie avec ma trompe immonde!

Remember! Souviens-toi! prodigue! Esto memor!
(Mon gosier de métal parle toutes les langues.)
Les minutes, mortel folâtre, sont des gangues
Qu'il ne faut pas lâcher sans en extraire l'or!

Souviens-toi que le Temps est un joueur avide
Qui gagne sans tricher, à tout coup! c'est la loi.

Le jour décroît; la nuit augmente; souviens-toi!
Le gouffre a toujours soif; la clepsydre se vide.

Tantôt sonnera l'heure où le divin Hasard,
Où l'auguste Vertu, ton épouse encor vierge,
Où le Repentir même (oh! la dernière auberge!),
Où tout te dira Meurs, vieux lâche! il est trop tard!"

Fichier:Baudelaire signatur.jpg

Charles Baudelaire

miércoles, 14 de diciembre de 2011

Cousas que están a pasar na Galiza

Quen son en realidade os TERRORISTAS???







Cando non hai que facer...

Justificar a ambos lados

Carrabouxos, Cocas, Bugallos, Mazacucas, Bogallas, Bogallos, Boxas, Bullacas, Boullacas, Bugallas, Carrabouxos, Carragouchos, Cocas, Cocos, Crocas, Crocos, Cóucaras, ...


Son unha reacción de defensa da árbore fronte a determinados insectos que depositan os seus ovos baixo a casca nos gromos novos dos carballos. Son estruturas de tipo tumoral que son inducidas por insectos (xeralmente avespas). En realidade trátase da resposta do carballo cun crecemento anómalo de tecido para illar o ataque ou infección da avespa. Este tecido de nova formación adopta aspectos diferentes, ás veces espectaculares.


Imaxinade por un intre, que os humanos tivésemos a mesma reacción fronte aos malos políticos e outros parasitos da sociedade. Iriamos polo mundo cun feixe de carrabouxos colgados.


Versión en Castelán



Las agallas, bogallas, cecidios, gállaras o gallarones ...


Son una reacción de defensa del árbol frente a determinados insectos que depositan sus huevos bajo la cascara en los brotes jóvenes de los robles. Son estructuras de tipo tumoral que son inducidas por insectos (generalmente avispas). En realidad se trata de la respuesta del roble con un crecimiento anómalo del tejido para aislar el ataque o infección de la avispa. Este tejido de nueva formación adopta aspectos diferentes, a veces espectaculares.

Imaginad por un momento, que los humanos tuviéramos la misma reacción frente a los malos políticos y otros parásitos de la sociedad. Iríamos por el mundo con un montón de agallas colgadas.

martes, 13 de diciembre de 2011

Estarán a buscarlle o teto á vaca???


Copiado de AQUÍ


O xefe da casa do rei dixo:

"É como cando alguén ten un fillo. Pódeselle querer máis ou menos, ou parecer máis ou menos parvo, pero non pode deixar de ser o teu fillo".






Versión en Castelán


El jefe de la casa del rey dijo:

“Es como cuando alguien tiene un hijo. Se le puede querer más o menos, o parecer más o menos tonto, pero no puede dejar de ser tu hijo”.




domingo, 11 de diciembre de 2011

A Píntega



Píntega, sacabeira, salamandiga, salamanca, sacarrancha, pintárraga, pezoña, pinchorra, zarramancha, roncha, sapagueira, pinta, zaramela, ...



A metade do camiño da vida,


nunha selva escura atopábame


porque a miña ruta extraviara.




Que dura cousa é dicir cal era


esta salvaxe selva, áspera e forte


que me volve o temor ao pensamento!




É tan amarga case cal a morte;


mais por tratar do ben que alí atopei,


doutras cousas direi que me ocorreron.




Eu non sei repetir como entrei nela


pois tan durmido me atopaba no punto


que abandonei a senda verdadeira.


Dante, A Divina Comedia (O Inferno, canto I, 1-12)



Versión en castelán



A mitad del camino de la vida,

en una selva oscura me encontraba

porque mi ruta había extraviado


¡Cuán dura cosa es decir cuál era

esta salvaje selva, áspera y fuerte

que me vuelve el temor al pensamiento!


Es tan amarga casi cual la muerte;

mas por tratar del bien que allí encontré,

de otras cosas diré que me ocurrieron.


Yo no sé repetir cómo entré en ella

pues tan dormido me hallaba en el punto

que abandoné la senda verdadera.


Dante, La divina comedia (El Infierno, canto I, 1-12)

jueves, 8 de diciembre de 2011

A terra



Flores recollidas no meu xardín o día 30 de novembro.



É líquidos telúricos, a terra

que se soña a si mesma e se fai

lenda.

O murmurio invernal

o verán no voo das vésperas ó sol

e o lume coa vizosa liturxia do candil

sombras letais

na quente perspectiva das lareiras

cerimonia das intrigas da infancia

Algo para crer algo

auto de fe

Lois Pereiro, Poemas 1981-1991



Versión en castelán


Es líquidos telúricos, la tierra

que se sueña a sí misma y se hace

leyenda.

El murmullo invernal

el verano en el vuelo de las vísperas al sol

y el fuego con la viciosa liturgia del candil

sombras letales

en la caliente perspectiva de los lares

ceremonia de las intrigas de la infancia

Algo para creer algo

auto de fe

Lois Pereiro, Poemas 1981-1991

martes, 29 de noviembre de 2011

O vello



Retrato dun vello agricultor, Van Gogh


No limiar da eternidade, Van Gogh


Aprendeu a escribir no servizo militar


a raia da súa sinatura


risca como unlla que suca o xeo


no parabrisas dun tractor.


Pono nervioso o teléfono,


ese estraño que entra sen chamar á porta,


con zapatos de cidade,


e que o can non cheira.


Falar fala moi pouco.


A vida comeulle as palabras


ao tempo que agrandaba as mans.


Esas mans cavaron pozos e sostiveron tellados.


Nesas circunstancias compre ter a boca ben pechada.


Pero nin sequera así é capaz de ver matar o porco,


a única carne que lle gusta, mellor se está torrada.


O viño ten que ser barato,


e entón, cando o bebe en longos grolos,


penso que lle axuda a tragar


unha historia que xamais contará.


Cando mira o lume das achas na cheminea,


vai nun tren que atravesa a neve.


Colleríao da man, porque é o meu pai,


pero abráiano tanto as mostras de agarimo


como o aire dun lobo.


Manuel Rivas, 1996




Versión en castelán


Aprendió a escribir en el servicio militar

la raya de su firma


rasca como uña que surca el hielo


en el parabrisas de un tractor.


Lo pone nervioso el teléfono,


ese extraño que entra sin llamar a la puerta,


con zapatos de ciudad,


y que el perro no huele.


Hablar habla muy poco.


La vida le comió las palabras


al tiempo que agrandaba las manos.


Esas manos cavaron pozos y sostuvieron tejados.


En esas circunstancias es necesario tener la boca bien cerrada.


Pero ni siquiera así es capaz de ver matar al cerdo,


la única carne que le gusta, mejor si está tostada.


El vino tiene que ser barato,


y entonces, cuando lo bebe en largos tragos,


pienso que le ayuda a tragar


una historia que jamás contará.


Cuando mira el fuego de las astillas en la chimenea,


va en un tren que atraviesa la nieve.


Lo cogería de la mano, porque es mi padre,


pero le asombran tanto las muestras de cariño


como el aire de un lobo.

Manuel Rivas, 1996

lunes, 28 de noviembre de 2011

O outono e Rosalía

Este é un poema de Rosalía de Castro, do seu libro "En las orillas del Sar" (Los Tristes V). O orixinal está en castelán, a tradución ao galego é miña.

Este es un poema de Rosalía de Castro, de su libro "En las orillas del Sar" (Los Tristes V). El original está en castellano, la traducción al gallego es mia.


Unha rosa de finais de novembro


En cada fresco abrocho, en cada rosa ergueita,
cen pingas de orballo brillan ao sol que nace;
mais el ve que son bágoas que derraman os tristes
ao fecundar a terra co seu precioso sangue.

versión original

En cada fresco brote, en cada rosa erguida,


cien gotas de rocío brillan al sol que nace;
mas él ve que son lágrimas que derraman los tristes

al fecundar la tierra con su preciosa sangre.



O chayote cidrayota, chayota, tayota, papa do aire

Enchido está o ambiente de agradables aromas,
as augas e os ventos cadenciosos murmuran;
mais el sente que roxen co xordo clamoreo
de sufocados berros e de ameazas mudas.

versión original

Henchido está el ambiente de agradables aromas,


las aguas y los vientos cadenciosos murmuran;


mas él siente que rugen con el sordo clamoreo


de sofocados gritos y de amenazas mudas.




Posta de sol 25 de novembro


Non hai dúbida! De cen astros novos a luz radiante
até as máis recónditas profundidades chega;
mais os seus fermosos raios
xamais na contorna súa rompen a bruma espesa.


versión original

¡No hay duda! De cien astros nuevos la luz radiante


hasta las más recónditas profundidades llega;
mas sus hermosos rayos
jamás entorno suyo rompen la bruma espesa.



Rosa de finais de novembro


Da esperanza, onde medra a flor ansiada?
para el, en calquera parte ao xermolar agóstase,
xa baixo as xeadas do egoísmo estéril,
ou xa do desengano á minguada sombra.


versión original

De la esperanza, ¿en dónde crece la flor ansiada?


para él, en dondequiera al retoñar se agosta,
ya bajo las escarchas del egoísmo estéril,


o ya del desengaño a la menguada sombra.


Últimos caquis deste ano

E en balde o mar extenso e as veigas fecundas,
os paxaros, as flores e os froitos que sementan!
Para o desherdado, só hai baixo os ceos
esa quietude sombría que infunde a tristeza.


versión original

¡Y en vano el mar extenso y las vegas fecundas,

los pájaros, las flores y los frutos que siembran!

Para el desheredado, sólo hay bajo los cielos

esa quietud sombría que infunde la tristeza.


viernes, 25 de noviembre de 2011

Hoxe toca isto


Abexouro zugándolle o néctar á Flor da Pasión

Aí vai a teoría, a práctica non é tan fácil


Que é unha relación de parella?


- Unha relación é cando dúas persoas se queren, se respectan e se divirten estando xuntas.

- É aceptarse mutuamente e querer á outra persoa coas súas virtudes e os seus defectos.

- É tratarse ben, con tenrura e sen faltar ao respecto.

- É saber escoitar á outra persoa e poder contarlle os teus problemas, inquietudes e desexos.

- É unha unión de sentimentos, no que unha persoa non se impón sobre a outra.

- É ter confianza mutua e non comprobar se o que fai ou di a túa parella é verdade.

- É ter diferentes puntos de vista e poder dialogar sobre eles sen que ningún impoña a súa opinión. Na variedade está o gusto.

- É compartir experiencias e momentos xuntos e é poder gozar de tempo e espazo para un/unha mesmo/a, para estar coas amizades, a familia ou realizar o noso hobby favorito sen que nos moleste que a nosa parella tamén o faga.

- É non abusar da parella pedíndolle constantemente que faga cousas polo outro.

- É poder expresarnos con toda liberdade e sen temor a que a nosa parella se enfade por dicir o que pensamos ou a que nos prohiba algo.

- É cando ningún se enfada se o outro nos leva a contraria.

- É valorar o esforzo e o traballo da miña parella.

- É cando ninguén impón a súa vontade.

- É aceptar e respectar as opinións, os gustos, actividades e amizades da outra persoa.

- É apoiarse e axudarse mutuamente en plans e proxectos aínda que estes non sempre coincidan.

- É recoñecer cando nos pasamos ou equivocado.

- É entender que ás veces hai que ceder para estar de acordo nunha decisión.

- É cando as decisións que nos afectan aos dous son o resultado dun acordo mutuo.
Enlace

Ten coidado con aqueles que pensan:

As mulleres son inferiores e deben obedecer aos homes

As tarefas domésticas e os fillos "son cousas de mulleres"


A muller debe seguir ao marido, aínda que teña que renunciar aos seus proxectos


O máis importante na vida dunha muller é casar


Coidado, o machismo mata!!!

Fontes: Fundación Mulleres





Versión en castelán


¿Qué es una relación de pareja?

- Una relación es cuando dos personas se quieren, se respetan y se divierten estando juntas.

- Es aceptarse mutuamente y querer a la otra persona con sus virtudes y sus defectos.

- Es tratarse bien, con ternura y sin faltarse el respeto.

- Es saber escuchar a la otra persona y poder contarle tus problemas, inquietudes y deseos.

- Es una unión de sentimientos, en el que una persona no se impone sobre la otra.

- Es tener confianza mutua y no comprobar si lo que hace o dice tu pareja es verdad.

- Es tener diferentes puntos de vista y poder dialogar sobre ellos sin que ninguno imponga su opinión. En la variedad está el gusto.

- Es compartir experiencias y momentos juntos y es poder disfrutar de tiempo y espacio para uno/a mismo/a, para estar con las amistades, la familia o realizar nuestro hobby favorito sin que nos moleste que nuestra pareja también lo haga.

- Es no abusar de la pareja pidiéndole constantemente que haga cosas por el otro.

- Es poder expresarnos con toda libertad y sin temor a que nuestra pareja se enfade por decir lo que pensamos o a que nos prohíba algo.

- Es cuando ninguno se enfada si el otro nos lleva la contraria.

- Es valorar el esfuerzo y el trabajo de mi pareja.

- Es cuando nadie impone su voluntad.

- Es aceptar y respetar las opiniones, los gustos, actividades y amistades de la otra persona.

- Es apoyarse y ayudarse mutuamente en planes y proyectos aunque éstos no siempre coincidan.

- Es reconocer cuando nos hemos pasado o equivocado.

- Es entender que a veces hay que ceder para estar de acuerdo en una decisión.

- Es cuando las decisiones que nos afectan a los dos son el resultado de un acuerdo mutuo.

Ten cuidado con aquellos que piensan:

Las mujeres son inferiores y deben obedecer a los hombres

Las tareas domésticas y los hijos "son cosas de mujeres"

La mujer debe seguir al marido, aunque tenga que renunciar a sus proyectos

Lo más importante en la vida de una mujer es casarse

Cuidado,¡¡¡el machismo mata!!!

Fuentes: Fundación Mujeres

miércoles, 23 de noviembre de 2011

Sonata Otoñal





Polos claros carreiros o outono camiña,
cos ollos dourados de amarelos reflexos.

Na marcha covarde do seu paso hai tino.


Ao dobrar as esquinas detense. Os seus dedos,
esmiúzan a carne das últimas rosas.


Leva ao brazo a capa de orballos e ventos
que sacude nas árbores co seu aspecto máis rudo.


A extensión despida. Por chairas e outeiros
vai deixando a súa sombra lentitude macilenta
das súas lívidas luces. Vai cargado de fantasías
as súas sazóns logradas. O sabor dos froitos
madúralle nas veas promisións de inverno.


Polos claros carreiros o outono declina
escorregando o seu paso polas paisaxes sen lume,
renacido no gozo da luz pensativa.


Engárzaselle na capa a tortura do tempo
que lle vence e azouta. Sóbeselle ao colo
a tristeza do Pino coa aurora do rezo.


Névalle na alma soidade. Íspese
a transida inocencia que vixía o silencio,
e agúzase nun fío de caricia indecisa
pola serra aterecido de asperezas, o nordés.


Polo aire alborece, retadora, a néboa,
e o candor da luz refúxiase no seu voo,
sorprendido de sombra. Foxe, volve... Alóxase
na paz da fronte pensativa do vello,
e desvela nos días transparencias douradas,
claridade traspasada de invernais axexos.

Pura Vázquez (Vida Gallega -1944)




Castellano, la versión original


Por los claros senderos el otoño camina,
con los ojos dorados de amarillos reflejos.

En la marcha cobarde de su paso hay cuatelas.

Al doblar las esquinas se detiene. Sus dedos,
desmenuzan la carne de las últimas rosas.

Lleva al brazo la capa de lloviznas y vientos
que sacude en los árboles con su ceño más rudo.

La extensión se desnuda. Por llanueras y cerros
va dejando su sombra lentitud macilenta
de sus lívidas luces. Va cargado de sueños
sus sazones logradas. El sabor de los frutos
le madura en las venas promisiones de invierno.


Por los claros senderos el otoño declina
resbalando su paso por paisajes sin fuego,
renacido en el gozo de la luz pensativa.

Se le engarza en la capa la tortura del tiempo
que le vence y azota. Se le sube al regazo
la tristeza del Pino con la aurora del rezo.


Se le nieva en el alma soledad. Se desnuda

la transida inocencia que vigila el silencio,
y se aguza en un filo de caricia indecisa
por la sierra aterido de asperezas, el cierzo.


Por el aire amanece, retadora, la niebla,
y el candor de la luz se refugia en su vuelo,
sorprendido de sombra. Huye, vuelve... Se aloja
en la paz de la frente pensativa del viejo,
y desvela en los días transparencias doradas,
claridad traspasada de invernales acechos.


Pura Vázquez (Vida Gallega-1944)

martes, 22 de noviembre de 2011

Resistirei, resistiremos



Baixaron as temperaturas, as noites xa quedan frías pero non lle ten medo ás adversidades e loce así de fermosa.

Aquí deixo un vídeo que me enviou por correo Isabel Barceló do blog Mujeres de Roma, axudará para alegrar un pouco o día.
Enlace
http://www.lasexta.com/sextatv/elintermedio/resistire__aunque_me_quiten_%3E%20todo__aguantare__los_anos_de_gobierno_del_pp/281523/121


Versión en castelán

Bajaron las temperaturas, las noches ya quedan frías pero no le tiene miedo a las adversidades y luce así de hermosa.


Aquí dejo un vídeo que me envió por correo Isabel Barceló del blog Mujeres de Roma, ayudará para alegrar un poco el día.

viernes, 18 de noviembre de 2011

Aínda terá cura a vella Europa?


Peonía no meu xardín, foto feita no mes de xuño

*Nestes momentos de "negras reflexións" déixovos esta fermosa flor, con un pouco de imaxinación, tamén vos chegará o seu recendo de esperanza.
Aínda terá cura a vella Europa?


Esta planta débello o nome a Peán ou Peón, personaxe mítico grego, considerado médico dos deuses. Atribuíaselle o descubrimento da planta con poderes prodixiosos, por iso, leva o seu nome
. Con esta planta curou a Ares a ferida que lle causou Diomedes no campo de batalla( “Así dixo, e fixo encargo a Peón de que o curase, e Peón, esparexendo por riba ungüentos aniquiladores da dor, curouno, xa que en absoluto fora creado mortal”(Iliada).


Peán en certa ocasión, tamén, curou ao propio Hades/Plutón que saíu dos Infernos e subiu buscar axuda ao Olimpo, cando se feriu no ombreiro, cunha frecha envelenada de
Heracles/Hercules segundo nos conta Homero na Iliada.


A raíz da peonía úsase dende hai séculos na medicina tradicional chinesa. As flores de peonía tamén se empregan de maneira medicinal, por exemplo en xaropes para arrefriados e tés herbais. En combinación con outras herbas, a peonía úsase para tratar unha ampla variedade de afeccións da saúde, mesmo problemas menstruais, problemas renais, enfermidades cardio-pulmonares, fibromas uterinos e pneumonía. A peonía aplícase á pel para evitar engurras, e tómase por vía oral para tratar problemas de fígado causados pola hepatite crónica.


Versión en castelán



*En estos momentos de "negras reflexiones" os dejo esta hermosa flor, con uno poco de imaginación, también os llegará su aroma de esperanza.
¿Aún tendrá cura la vieja Europa?





Esta planta le debe el nombre a Peán o Peón, personaje mítico griego, considerado el médico de los dioses. Se le atribuía el descubrimiento de la planta con poderes prodigiosos, por eso, lleva su nombre. Con la planta curó a Ares la herida que le causó Diomedes en el campo de batalla ( "Así dijo, y hizo encargo a Peón de que lo curara, y Peón, esparciendo por encima ungüentos aniquiladores del dolor, lo curó, ya que en absoluto había sido creado mortal"(Iliada).



Peán, en certa ocasión, también curó al propio Hades/Plutón que salió de los Infiernos y subió a buscar ayuda al Olimpo, cuando se hirió en el hombro, con una flecha envenenada de Heracles/Hercules, según nos cuenta Homero en la Iliada.




La raíz de la peonía se usa desde hace siglos en la medicina tradicional china. Las flores de peonía también se emplean de manera medicinal, por ejemplo en jarabes para resfriados y tés herbales. En combinación con otras hierbas,
la peonía se usa para tratar una amplia variedad de aficiones de la salud, mismo problemas menstruales, problemas renales, enfermedades cardio-pulmonares, fibromas uterinos y neumonía. La peonía se aplica a la piel para evitar arrugas, y se toma por vía oral para tratar problemas del hígado causados por la hepatitis crónica.

miércoles, 16 de noviembre de 2011

A fala do gremio dos políticos





Lembrades a frase latina: Mater tua mala burra est


*A túa nai come mazás vermellas" esta sería a tradución.
Lembro que se utilizaba como broma cando comenzabamos a estudar latín, polo dobre sentido que podería derivarse da súa tradución literal "A túa nai é unha mala burra".


Coidado estes días co que sae da boca dos políticos. Eu estou a facer un pequeno experimento, cando sae algún político na televisión, deixo o televisor sen voz.
Comecei a facelo o día do debate dos dous da
primeira división, como de entrada non me interesaba nada do que ían contar, decidín, estudar os seus xestos.


É unha forma de pasar o tempo coma outra calquera e como non tiña nada mellor que facer...



E os que votamos aos que xogan en
terceira división témonos que conformar cos poucos segundos que lles regalan nos medios, non vaia ser que medren demasiado.



Versión en castelán



* Recordáis la frase latina: Mater tua mala burra est

*Tu madre come manzanas rojas" esta sería la traducción
Recuerdo que se utilizaba como broma cuando comenzabamos a estudiar latín, por el doble sentido que podría derivarse de su traducción literal "Tu madre es una mala burra".


Cuidado estos días con lo que sale de la boca de los políticos. Yo estoy haciendo un pequeño experimento, cuando sale algún político en la televisión, dejo el televisor sin voz. Comencé a hacerlo el día del debate de los dos de primera división, como de antemano no me interesaba nada de lo que iban a contar, decidí, estudiar sus gestos. Es una forma de pasar el tiempo como otra cualquiera y como no tenía nada mejor que hacer...


Y los que votamos a los que juegan en tercera división nos tenemos que conformar con los pocos segundos que les regalan en los medios, no vaya a ser que crezcan demasiado.





jueves, 10 de noviembre de 2011

O pavo real


Zinnia


A natureza do pavo real é tal que se xacta tanto coa súa beleza que desexa voar, e ir e volver; pero cando ve os seus pés tan feos, entristece de tal maneira que non voa, senón que queda triste e doente.



Teñen moitos esta natureza de pavo real, porque moitos xáctanse tanto da beleza do seu corpo, que desexan voar, é dicir, elevarse na soberbia, pero se miran os seus pés, é dicir, a vileza da carne, non se levantan na soberbia, polo que Boecio afirma:
"Que hai máis feble que o home, que ata a picadura dun mosquito o mata?".


Ademais o pavo real ten na súa cola moitos ollos, e con isto indícanos a gran previsión que debemos ver o fin; pois Esopo di:
"O que fagas faino con prudencia e mira o fin".

Libellus de natura animalium






Versión en castelán


La naturaleza del pavo real es tal que se jacta tanto con su belleza que desea volar, e ir y volver; pero cuando ve sus pies tan feos, entristece de tal manera que no vuela, sino que queda triste y enferma.



Tienen muchos esta naturaleza de pavo real, porque muchos se jactan tanto de la belleza de su cuerpo, que desean volar, es decir, elevarse en la soberbia, pero se miran sus pies, es decir, la vileza de la carne, no se levantan en la soberbia, por lo que Boecio afirma:
"¿Qué hay más endeble que el hombre, que hasta la picadura de un mosquito lo mata?".


Además el pavo real tiene en su cola muchos ojos, y con esto nos indica la gran previsión que debemos ver el fin; pues Esopo dice:
"Lo que hagas hazlo con prudencia y mira el fin".

Libellus de natura animalium





miércoles, 9 de noviembre de 2011

Abellón


Abellón

A danza do abellón, que se efectuaba imitando o voo do abellón ao redor do cadáver nalgúns pobos costeiros do sur de Galicia, Rías Baixas. É un antigo rito funerario no que todos os familiares e asistentes ao velorio dun cadáver, formando roda collidos da man, daban voltas ao redor do corpo imitando o zumbido dun abellón. Este ritual foi recollido por Alfredo Brañas por mor dun velorio no que el participou. Críase que se algún dos participantes falaba ou interrompía o baile por calquera causa, sería o primeiro dos presentes en morrer.



Unha noite de inverno en que eu estaba

nun tallo xunto ao lume e me quentaba

mans e pés, dito sexa con perdón,

sentín petar con forza á miña porta,

e coidando que houbese algunha liorta,

fun abrir cun fungueiro e cun tizón.


Desfechei e atopeime co fociño

de Alifonso, do fillo de Goriño,

que é por certo un garrido e bo rapaz.


Viña calado e feito un choromicas

porque morrera a tía das Furricas,

que ao amencer lle dera un paratrás.


------------------ Agora imos

a velala esta noite no “abellón”.


--------------------


---------------------


---------------------


-----------------------


Sentaron no chan todos á roda;


o rapaz coa rapaza se acomoda,

cal se fora unha festa a comezar,

e por máis que cheirase a tía Sabela.


Principiou ás nove a larpadela

despois que se acabara de rezar.

Primeiro unha garrafa de augardente

correu de man en man, logo unha enchente

de sardiñas salgadas se tomou;

e no prebe das mesmas...cousa boa!

fixeron sopas con algunha broa

que enriba do mantel se esnaquizou.


Os noivos xa picados coa bebida

apertaban á noiva esmorecida

contra do seu peito con amor,

e alí loitando a xuventude axúntase,

entrementres no cuarto da defunta,

só hai un silencio aterrador!


Houbo xogos de prendas e barullo

onde tanto menearon o bandullo,

que rematou algún por vomitar,

e as nenas xa mareadas da conciencia

impúñalles o xogo en penitencia

nas meixelas da morta ir bicar.


Collidos pola man os concorrentes,

e fungando baixiño e entre os dentes,

foron da morta á triste habitación,

e volteando ao redor da defuntiña,

o vello, a vella, o mozo, e a mociña

fungaban como funga un “abellón”.


Pobre daquel que dese algunha fala

ou de bulir deixase pola fala!

Sinal era de morte non fungar...!


As honras do “abellón” son tan precisas

como son para os cregos moitas misas

e o gando e o ligón para labrar.


Ao redor do cadáver da velliña,

deron volta os mozos tan axiña,

que o piso comezou a menear,

e co peso quizais de tanta xente

afundíronse as táboas de repente

e todos a un cortello foron dar.


-A de Deus! A de Deus! algúns berraban


que boca abaixo dun pontón colgaban


ou caeran feridos contra o chan.

As rapazas erguíanse doridas

e outras,coas pernas xa medio rompidas,

chamaban polo cura e o sancristán.


Unha vella caeu escarranchada

facendo ao caer unha esmechada

no curuto da testa, e o mirar

que mesmo polo aire enriba dela

viña con caixa e tapa a tía Sabela,

quedou morta no sitio sen falar.


Un mozo dende arriba caeu en baixo

envolto coa cabeza no refaixo

dunha rapaza linda coma un sol,

e feitos un novelo os dous collidos,

cando deron no chan esmorecidos,

ela caeu en duro e el en mol.


Os berros cando o piso se desfonda

oiranse en tres leguas á redonda...


A xustiza nun verbo alí chegou;

polo seu mando foron recollidos

a vella morta e os demais feridos,

e todo sosegado se quedou.


Que vente ou xee, faga sol ou chova,

xa non houbo outra cousa en Vilanova

por moito tempo máis de que falar,

pero, xuncras me leve! se as rapazas

e os mozos do “abellón” inda hoxe trazas

teñen polo que eu sei de escarmentar.


Non hai festa sen gaita nin foguetes,

nin capa vella que non teña setes

nin morto sen enterro nin “abellón”...



E logo a mocidade procura axiña

que onde haxa defunto ou defuntiña

se faga un “abellón” para loitar;

e entre tombos e bicos, eles, e elas,

andan todos alí ás apalpadelas

esmagando a moral nese apalpar.


-----------------------


* Debido a súa extensión eliminei algúns fragmentos. Está posta por min en galego normativo


Versión en castelán


La danza del abejorro
”, que se efectuaba imitando el vuelo del abejorro alrededor del cadáver en algunos pueblos costeros del sur de Galicia, Rías Baixas . Es un antiguo rito funerario en el que todos los familiares y asistentes al velatorio de un cadáver, formando rueda cogidos de la mano, daban vueltas alrededor del cuerpo imitando el zumbido de un abejorro. Este ritual fue recogido por Alfredo Brañas a raíz de un velatorio en el que él participó. Se creía que si alguno de los participantes hablaba o interrumpía el baile por cualquier causa, sería el primero de los presentes en morir.


Una noche de invierno en que yo estaba

en un banco junto a la lumbre y me calentaba

manos y pies, dicho sea con perdón,

sentí llamar con fuerza a mi puerta,

y temiendo que hubiera alguna reyerta,

fui a abrir con una tranca y con un tizón.


Abrí la cerradura y me encontré con los hocicos

de Alifonso, el hijo de Goriño,

que es por cierto un garrido y buen chaval.


Venía callado y hecho un llorica

porque había muerto la tía de las Furricas,

que al amanecer le había dado un soponcio.


------------------ Ahora vamos

a velarla esta noche en el "abellón".

--------------------------

----------------------

------------------------

------------------------

Se sentaron en el suelo todos a la rueda;

el mozo con la moza se acomoda,

cual si hubiera sido una fiesta a comenzar,

y por más que oliera la tía Sabela.

Principió a las nueve la comilona

después que se hubiera acabado de rezar.

Primero una garrafa de aguardiente

corrió de mano en mano, luego una comilona

de sardinas saladas se tomó;

y en el jugo de las mismas... ¡cosa buena!

hicieron sopas con algún pan de maíz

que arriba del mantel se desmenuzó.


Los novios ya picados con la bebida

apretaban a la novia desfallecida

contra su pecho con amor,

y allí luchando la juventud se auna,

mientras en el cuarto de la difunta,

¡sólo hay un silencio aterrador!


Hubo juegos de prendas y barullo

donde tanto menearon la barriga,

que terminó alguno por vomitar,

y las niñas ya mareadas de conciencia

les imponía el juego en penitencia

en las mejillas de la muerta ir a besar.


Cogidos por la mano los concurrente,

y bufando bajito y entre dientes,

fueron de la muerta a la triste habitación,

y volteando alrededor de la defunta,

el viejo, la vieja, el joven, y la mocita

bufaban como funga un "abellón".


Pobre de aquel que diese alguna voz

o de moverse dejase por hablar!

¡Señal era de muerte no bufar...!


Las honras del "abellón" son tan precisas

como son para los curas muchas misas

y el ganado y el ligón para labrar.


Alrededor del cadáver de la viejecita,

dieron vuelta los jóvenes tan rápido,

que el piso comenzó a moverse,

y con el peso quizás de tanta gente

se hundieron las tablas de repente

y todos a una cuadra fueron a dar.

-¡La de Dios! ¡La de Dios! algunos chillaban

que boca abajo de una vigueta colgaban

o habían caído heridos contra el suelo.

Las mozas se erguían doloridas

y otras,con las piernas ya medio rotas,

llamaban por el cura y el sacristán.


Una vieja cayó esparrancada

haciendo al caer una herida

en la coronilla de la cabeza, y al mirar

que mismo por los aires por encima de ella

venía con caja y tapa la tía Sabela,

quedó muerta en el sitio sin hablar.


Un joven desde arriba cayó abajo

envuelto con la cabeza en el refajo

de una moza linda como un sol,

y hechos un ovillo los dos cogidos,

cuando dieron en el suelo desvanecidos,

ella cayó en duro y él en blando.


Los gritos cuando el piso se hunde

se oirán en tres leguas a la redonda...


La justicia rapidamente allí llegó;

por su mando fueron recogidos

la vieja muerta y los demás heridos,

y todo sosegado se quedó.


Que sople el viento o hiele, haga sol o llueva,

ya no hubo otra cosa en Vilanova

por mucho tiempo más de que hablar,

pero, ¡judas me lleve! si las mozas

y los jóvenes del "abellón" aun hoy difícil lo

tienen por lo que yo sé de escarmentar.


No hay fiesta sin gaita ni cohetes,

ni capa vieja que no tenga sietes

ni muerto sin entierro ni "abellón".


La familia su reputación perdería

sin hacer esa triste romería

que las cuerdas hace gemir del corazón.


Y por parte de la infamia que los parientes

recogen si no dan esas comilonas,

el difunto de los suyos se olvidará;

y pues ya que sus cenizas no honraron,

los amigos que en muerte así lo burlaron,

a todos desde el cielo maldicirá.


Y entonces la juventud procura tan pronto

donde haya difunto o defunta

se haga un "abellón" para luchar

y entre tumbos y besos, ellos, y ellas,

andan todos allí a tientas

aplastando la moral en ese apalpar.

-------------------

* Debido a que es muy extensa eliminé algún fragmento en el poema. La traducción al castellano es mía.