viernes, 16 de enero de 2009

UNETE AL "MANIFIESTO POR LA SOLIDARIDAD". TODOS UNIDOS A PARTIR DEL PROXIMO DIA 30 DE ENERO

http://cornelivs.blogspot.com/2009/01/novedades-del-manifiesto.html

O meu acivro


Así de bonito estaba o pasado día 10 deste mes.

jueves, 15 de enero de 2009

Xacinto




Xacinto era un mozo oriúndo de Laconia, cuxa principal cidade era Esparta, fillo de Amiclas. Era guapo a rabiar, tanto que o deus Apolo namorouse perdidamente del. Apolo non se resistiu aos seus encantos e frecuentaba a súa compaña sempre que podía, tañendo a súa lira. Eran expertos ambos en conversacións e xogos, e así, entre bicos, alumiños e garatuxas diversas, transcorría o tempo; tan prendido estaba o deus do mortal. Nun destes momentos -onde as súas risas e esforzos enchían toda Lacedemonia- ocorreu a desgraza. Choros tan amargos non se escoitarían ata moito tempo despois. Xogaban os dous ao disco. Era a quenda de Febo(Apolo) e a competición acalorouse tanto como cando buscaban un o corpo do outro. Realizou entón un tiro fortísimo, con tal potencia que subindo este tan alto, tropezou con diversas nubes e elementos, e foi desviado do seu correcto camiño. Xacinto non quería ser menos que o deus e buscou a recepción con encomiable afán. Pero quixo o destino que o disco lanzado con tanta vehemencia golpease mortalmente ao fermoso rapaz. Nuns emotivos versos explícanos Ovidio na súa Metamorfose a angustia e a dor que neses momentos sentiu Apolo. Expresa primeiro a súa incredulidade, como axitou as súas mans en busca do máis mínimo hálito de vida. Vendo que non respondía, intenta custe o que custe aplicar os seus amplos coñecementos sanadores con ímprobo esforzo, ora reanímao enxugando as feridas, ora intenta pechar a fuxidiza vida que sente escaparse, deslizarse polos seus divinos dedos, ora aplícalle diversas plantas na profunda e mortal ferida. Todo é pouco. Un sentimento de culpa empeza a nacer no deus, séntese responsable desta morte, sente a perda da beleza no seu momento máis álxido, na mocidade. E canta, e coa súa lira e coa súa voz compón belos panexíricos nacidos da dor que supón a perda do ser amado. Díxolle entre outras cousas:(Te lyra pulsa manu, te carmina nostra sonabunt, floresque novus scripto gemitus imitabere nostros. Tempus et illud erit, quo se fortissimus heros addat in hunc florem folioque legatur eodem) "A ti proclamarate a lira a través das miñas mans, para ti as miñas cancións e novas flores no teu escrito, imitarán os meus lamentos. E chegará un tempo en que o máis valente dos heroes adscribirase a esta flor e será lido nos mesmos pétalos". Pero xa non o oe, o seu sangue cae no chan e, mesturándose coa terra, xermina o campo. Ao momento,alargadas flores púrpuras xorden, son similares aos lirios. Apolo, que o ve, séntese compracido, mais non é suficiente, nos pétalos escribe os seus lamentos "Ai, ai". A partir de entón os duros espartanos tivérono moi presente, e cada ano recordábano nas festas chamadas Xacintias, onde as flores eran protagonistas. E a partir de entón pódense contemplar nos extensos terreos floridos certas belezas que nacen erguidas sobre firmes talos. Se nos achegamos poderemos discernir certas marcas, algo así como "AI AI". Somos libres de imaxinar que efectivamente son os queixumes dun deus pola perdida do seu amante, dun fermoso e novo hyákinthos

miércoles, 14 de enero de 2009

Aracne


No libro VI da Metamorfose, Ovidio cóntanos o mito de Aracne "araña". O pai de Aracne foi Idmon "clarividente" e aínda que nacera nunha casa humilde en Hipepas (cidade de Lidia), a moza tecía vestidos moi fermosos e moi elegantes e as Ninfas ían contemplar o seu traballo; manexaba con tanta arte o fuso e a agulla que se vía ben que a mesma Palas fora a sua mestra, pero ela negábao e dicía: que compita comigo, se me vence entón aceptareino.
Entón Palas tomou a figura dunha vella e dixo: Non é despreciable todo o que trae a idade avanzada, cos anos vén a experiencia. Non desprecies os consellos, aspira a unha gloria que entre os mortais sexa a máxima no traballo da la, pero declárate inferior á deusa e pide perdón polas túas pretensións. Se llo pides ela darache o perdón.
Aracne míraa ferozmente, abandoa o seu traballo e co semblante enfurecido contesta: Vés privada de intelixencia e esgotada pola vellez, vivir demasiado daña moito; ese consello dállo a túa nora e se non a tes a túa filla, pero eu non o necesito, a miña actitude segue a ser a mesma. Por que non vén a deusa en persoa?. Por que se nega a esta competición?.
Entón a deusa dixo: Xa veu, e apartando a figura de vella mostrouse como Palas. Ao vela as Ninfas adoran a súa figura o mesmo que as mulleres que alí estaban, Aracne é a única que non se asusta e persiste na súa decisión.
Colocan en sitios distintos e preparan os teares, as dúas comezan a traballar con destreza. No tapiz da deusa, maxicamente bordado víanse os doce deuses principais do Olimpo en toda a súa grandeza e maxestade. Ademais, para advertir á rapariga, mostrou catro episodios exemplificando as terribles derrotas que sufrían os humanos que desafiaban aos deuses.
Pola súa banda, Aracne representou os amoríos deshonrosos dos deuses, como o de Zeus e Europa, Zeus e Dánae, entre moitos máis. A obra era perfecta, pero Palas encolerizada polo insulto feito aos deuses, tomou a súa lanza, rompeu o marabilloso tapiz e deulle un golpe á moza. Esta sen comprender, séntese totalmente humillada e deshonrada, e ten a coraxe de atarse ao pescozo un lazo, xa colgaba da corda cando a deusa compadecida suxeitouna e díxolle: Vive pero colga e esta sentenza sexa para ti e a túa linaxe. Despois regouna cos zumes dunha herba de Hécate e inmediatamente todo o seu corpo se converteu nunha araña.



Non teño palabras

TEMPO DE CHORAR ( LONGA NOITE DE PEDRA)

Hei de chorar sin bágoas duro pranto
polas pombas de luz aferrolladas,
polo espíritu vencido baixo a noite
da liberdade prostituída.
As espadas penduran silandeiras
coma unha choiva fría diante os ollos
e teño que chorar na sombra fuxidía
deste pútrido vento
que arromba a lealdade e pon cadeas
no corazón dos homes xenerosos.

Pois que somente os ollos me deixaron
para chorar por eles longos ríos,
hei navegar periplos, descubertas
por tempos que han de vir cheos de escumas,
por onde o día nace,
alí onde xermola o mundo novo.
Pois que o que chora vive, iremos indo;
indo, chorando, andando,
salvaxe voz que ha de trocarse en ira,
en coitelo de berros e alboradas
para rubir ao cumio das aldraxes.
E pois que cada tempo ten seu tempo,
este é o tempo de chorar.
CELSO EMILIO FERREIRO

GAZA, O POBO PALESTINO, QUE DICIR!. Dixéronse xa tantas cousas e fixéronse tan poucas... Podemos vivir o día a día, podemos durmir tranquilos pola noite mentres están masacrando un pobo?.Cantos palestinos teñen que morrer para que os europeos non teñamos remordementos por haber permitido o holocausto xudeo?. Imos permitir o holocausto palestino?. Hai algunha diferenza entre o que fixo Hitler e o que están facendo os xudeos?