miércoles, 20 de enero de 2010

Eu confeso


Onte Isabel Martínez do blog El cobijo de una desalmada sacou unha entrada co título de " Un Divino". Isabel con suma mestría recolle a conversación entre dúas persoas que falan dunha terceira.

Cando rematei de ler a entrada, deime conta que na mesma situación eu daría as mesmas respostas e a miña conduta sería exactamente a mesma.

Antes de deixar o comentario penseino dúas veces, porque no fondo sentía que para quedar ben e parecer mellor persoa, tería que dicir todo o contrario do que sentía, o típico "hai que perdoar, non se pode ser rancorosa, só as malas persoas son incapaces de esquecer...". Ao final, decidín pór o que pensaba, a hipocresía non vai comigo, eu son como son, e comprendo a esa persoa que como conta Isabel non quería perdoar.

Ao longo da miña vida, dende que teño memoria, nunca lle fixen dano conscientemente a ninguén, o meu lema sempre foi "é mellor que te trepen que trepar ti" e iso fixo que levase uns cantos couces inesperados e dolorosos, a nivel familiar (os máis dolorosos), a nivel de amizade, a nivel profesional...

Dende hai algúns anos o meu lema cambiou "se me trepas unha vez, non vas ter ocasión de facelo outra" e non me importa que me consideren mala persoa, rancorosa ou outras cousas por o estilo; nin sequera isto é un intento de desculparme.

Gústome como son agora, non teño que disimular con ninguén. Por que sabedes o que pasa?, que antes eu non esqueceía, pero puña boa cara sen sentilo e iso corroíame por dentro.

Cando alguén che falla conscientemente o mellor é deixal@ de lado, que esa persoa sexa feliz (se pode ) polo seu camiño e eu xa tratarei de que o meu non se cruce co seu.

E despois desta confesión espero non escandalizar a ninguén, isto que acabo de confesar é o meu maior defecto, pero nin me arrepinto nin teño pensado cambiar.





Tradución ao castelán

Ayer Isabel Martínez del blog Él cobijo de una desalmada sacó una entrada con el título de " Uno Divino". Isabel con suma maestría recoge la conversación entre dos personas que hablan de una tercera.

Cuando terminé de leer la entrada, me di cuenta que en la misma situación yo daría las mismas respuestas y mi conducta sería exactamente la misma.

Antes de dejar comentario lo pensé dos veces, porque en el fondo sentía que para quedar bien y parecer mejor persona, tendría que decir todo lo contrario de lo que sentía, lo típico "hay que perdonar, no se puede ser rencoroso, sólo las malas personas son incapaces de olvidar...". Al final, decidí poner lo que pensaba, la hipocresía no va conmigo, yo soy como soy, y comprendo a esa persona que como cuenta Isabel no quería perdonar.

A lo largo de mi vida, desde que tengo memoria, nunca le hice daño conscientemente a nadie, mi lema siempre fue "es mejor que te pisen que pisar tu" y eso hizo que llevara unas cuantas coces inesperadas y dolorosas, a nivel familiar (las más dolorosas), a nivel de amistad, a nivel profesional...

Desde hace algunos años mi lema cambió "se me pisas una vez, no vas a tener ocasión de hacerlo otra" y no me importa que me consideren mala persona, rencorosa u otras cosas por el estilo; ni siquiera esto es un intento de disculparme.

Me gusto como soy ahora, no tengo que disimular con nadie ¿Por qué sabéis lo que pasa?, que antes yo no me olvidaba, pero ponía buena cara sin sentirlo y eso me consumía por dentro.

Cuando alguien te falla conscientemente lo mejor es dejarl@ de lado, que esa persona sea feliz (si puede) él/ella por su camino y yo ya trataré de que el mío no se cruce con el suyo.

Y después de esta confesión espero no escandalizar a nadie, esto que acabo de confesar es uno de mis muchos defectos, pero ni me arrepiento ni he pensado cambiar.


martes, 19 de enero de 2010

Eu penso que era o seu deber





Todos os medios de comunicación falan da oposición da RAG ao DECRETO, pero, que se podía esperar?. Non é precisamente este o seu traballo?.

Eu penso que os membros da RAG non fixeron nada extraordinario era o seu deber e o seu traballo, por iso non teño pensado sumarme a glorificación. Xa ía sendo hora de que tomase o mando, de que a política deixase de manexar a Institución.

Os políticos son elixidos polos cidadáns para que gobernen o país, non para que destrúan o signo máis importante da identidade galega.


En que país do mundo a lingua propia é unha moeda de cambio coa que xogan os políticos para gañar ou perder as eleccións?


Aproveitando a conxuntura, sería bo que agora que estamos ao asunto, nos poñamos todos de acordo dunha bendita vez, cheguemos a un consenso, impoñamos a autoridade e que as NORMAS para o galego moderno sexan as definitivas; porque isto de estar cambiando a NORMA como se fose unha moda a seguir
é unha das causas pola que moitos galegos perden o interese por escribir en galego, réstalle seriedade e arruínanos aos que amamos a lingua.

"A Real Academia Galega, RAG é a institución científica que ten como obxectivo o estudo da cultura de Galicia, e especialmente, da lingua galega. Elabora as súas normas gramaticais, ortográficas e léxicas, á vez que defende e promove a lingua.
A súa lema é «Colligit. Expurgat. Innovat» («Escolle. Expurga. Innova»)"





Tradución ao castelán


Todos los medios de comunicación hablan de la oposición de la RAG al DECRETO, pero, ¿qué se podía esperar?. ¿No es precisamente este su trabajo?.

Yo pienso que los miembros de la RAG no hicieron nada extraordinario era su deber y su trabajo, por eso no voy a sumarme a la glorificación. Ya era hora de que tomase el mando, de que la política dejase de manejar la Institución.

Los políticos son elegidos por los ciudadanos para que gobiernen el país, no para que destruyan el signo más importante de la identidad gallega.

¿En qué país del mundo la lengua propia es una moneda de cambio con la que juegan los políticos para ganar o perder las elecciones?

Aprovechando la coyuntura, sería bueno que ahora que estamos en el asunto, nos pongamos todos de acuerdo de una bendita vez, lleguemos a un consenso, impongamos la autoridad y que las NORMAS para el gallego moderno sean las definitivas; porque esto de estar cambiando la NORMA como se fuera una moda a seguir es una de las causas por la que muchos gallegos pierden el interés por escribir en gallego, le resta seriedad y nos arruina a los que amamos la lengua.
"La Real Academia Gallega (Real Academia Galega en gallego, RAG) es la institución científica que tiene como objetivo el estudio de la cultura de Galicia, y especialmente, de la lengua gallega. Elabora sus normas gramaticales, ortográficas y léxicas, al tiempo que defiende y promueve la lengua. Su lema es «Colligit. Expurgat. Innovat» («Escoge. Expurga. Innova»)

Flor e Dor




Hoxe foi un día parvo, case todos os luns son así, pero hoxe foi un pouco máis. O domingo fixen unha longa andaina, non sei os quilómetros que son, pero foron dúas horas camiñando. Dóeme un calcañar, xa leva días doéndome pero a andaina non lle foi boa e hoxe protestou un pouco máis alto, aínda que a causa é os moitos quilos que ten que soportar, pero eu son de bo comer e aínda que me movo, aprovéitame ata a auga que bebo, que por certo non é moita, porque nunca teño sede (de auga se entende, de xustiza, si teño).

Como estaba a dicir o día foi parvo e cando vén asi sempre busco algo que me anime, que me faga esquecer a miña dor pero tamén a dor polo que ocorre en Haití e ao mesmo tempo cousas do día a día coma o DECRETO contra a lingua, o espléndido que é goberno da Xunta mandando 15.000 euros a Haití (toda unha mostra de caridade cristiá) claro que lles chega ben porque eses cartos son para comprar potas, cacharros de cociña e sanitarios; así terán onde cociñar e descomer, aínda que non teñan para comer, por algo se empeza...

"O aire, a luz e o canto" de Victor Campio Pereira é o mellor analxésico para levantar o ánimo e voar lonxe aínda que tarde ou cedo haxa que aterrar.

Este é un dos seus poemas: Flor e Dor

A dúo canta o merlo no salgueiral do río,
Cheira a néveda, cheira a gozo na mañá.
Amarelos vizosos polo monte. (Un navío
suca as ondas, camiño da outra banda do mar.)

Todo é flor: as chorimas das toxeiras, as uces,
o ouro das carpazas por encostas e vales.
Todo é flor e ledicia na campía (Un navío
suca as ondas, camiño da outra banda do mar.)

Todo é flor e ledicia na campía. Aquí dentro todo
é babel de sombras. Un farol a tremer
acéname de lonxe. Irei ó seu encontro.
(O meu barco de vela disponse a naufragar





Tradución ao castelán


Hoy fue un día tonto, casi todos los lunes son así, pero hoy fue un poco más. El domingo hice una larga caminata, no sé los kilómetros que son, pero fueron dos horas caminando. Me duele el talón, ya hace días que me duele pero la caminata no le fue buena y hoy protestó un poco más alto, aunque la causa son los muchos kilos que tiene que soportar, pero yo soy de buen comer y aunque me muevo, me aprovecha hasta el agua que bebo, que por cierto no es mucha, porque nunca tengo sed (de agua se entiende, de justicia, sí tengo).

Como estaba diciendo el día se presentó tonto y cuando viene así siempre busco algo que me anime, que me haga olvidar mi dolor pero también el dolor por lo que ocurre en Haití y al mismo tiempo cosas del día a día como el DECRETO contra la lengua gallega, el espléndido que es el gobierno de la Xunta mandando 15.000 euros a Haití (toda una muestra de caridad cristiana) claro que es suficiente, porque ese dinero es para comprar cazuelas, cacharros de cocina y sanitarios; así tendrán donde cocinar y descomer, aunque no tengan que comer, por algo se empieza...

"O aire, a luz e o canto" de Victor Campio Pereira es el mejor analgésico para levantar el ánimo y volar lejos aunque tarde o temprano haya que aterrizar.


Este es uno de sus poemas: Flor y Dolor

A dúo canta el mirlo en la salceda del río,
Huele la nébeda, huele a gozo en la mañana.
Amarillos frondosos por el monte. (Un navío
surca las olas, camino de la otra orilla del mar.)

Todo es flor: las choridas de los tojales, las uces,
el oro de las carquesias por laderas y valles.
Todo es flor y alegría en el pastizal (Un navío
surca las olas, camino de la otra orilla del mar.)

Todo es flor y alegría en el pastizal. Aquí dentro todo
es babel de sombras. Un farol agitándose
me hace señas de lejos. Iré a su encuentro.
(Mi barco de vela se dispone a naufragar