Onte Isabel Martínez do blog El cobijo de una desalmada sacou unha entrada co título de " Un Divino". Isabel con suma mestría recolle a conversación entre dúas persoas que falan dunha terceira.
Cando rematei de ler a entrada, deime conta que na mesma situación eu daría as mesmas respostas e a miña conduta sería exactamente a mesma.
Antes de deixar o comentario penseino dúas veces, porque no fondo sentía que para quedar ben e parecer mellor persoa, tería que dicir todo o contrario do que sentía, o típico "hai que perdoar, non se pode ser rancorosa, só as malas persoas son incapaces de esquecer...". Ao final, decidín pór o que pensaba, a hipocresía non vai comigo, eu son como son, e comprendo a esa persoa que como conta Isabel non quería perdoar.
Ao longo da miña vida, dende que teño memoria, nunca lle fixen dano conscientemente a ninguén, o meu lema sempre foi "é mellor que te trepen que trepar ti" e iso fixo que levase uns cantos couces inesperados e dolorosos, a nivel familiar (os máis dolorosos), a nivel de amizade, a nivel profesional...
Dende hai algúns anos o meu lema cambiou "se me trepas unha vez, non vas ter ocasión de facelo outra" e non me importa que me consideren mala persoa, rancorosa ou outras cousas por o estilo; nin sequera isto é un intento de desculparme.
Gústome como son agora, non teño que disimular con ninguén. Por que sabedes o que pasa?, que antes eu non esqueceía, pero puña boa cara sen sentilo e iso corroíame por dentro.
Cando alguén che falla conscientemente o mellor é deixal@ de lado, que esa persoa sexa feliz (se pode ) polo seu camiño e eu xa tratarei de que o meu non se cruce co seu.
E despois desta confesión espero non escandalizar a ninguén, isto que acabo de confesar é o meu maior defecto, pero nin me arrepinto nin teño pensado cambiar.
Tradución ao castelán
Ayer Isabel Martínez del blog Él cobijo de una desalmada sacó una entrada con el título de " Uno Divino". Isabel con suma maestría recoge la conversación entre dos personas que hablan de una tercera.
Cuando terminé de leer la entrada, me di cuenta que en la misma situación yo daría las mismas respuestas y mi conducta sería exactamente la misma.
Antes de dejar comentario lo pensé dos veces, porque en el fondo sentía que para quedar bien y parecer mejor persona, tendría que decir todo lo contrario de lo que sentía, lo típico "hay que perdonar, no se puede ser rencoroso, sólo las malas personas son incapaces de olvidar...". Al final, decidí poner lo que pensaba, la hipocresía no va conmigo, yo soy como soy, y comprendo a esa persona que como cuenta Isabel no quería perdonar.
A lo largo de mi vida, desde que tengo memoria, nunca le hice daño conscientemente a nadie, mi lema siempre fue "es mejor que te pisen que pisar tu" y eso hizo que llevara unas cuantas coces inesperadas y dolorosas, a nivel familiar (las más dolorosas), a nivel de amistad, a nivel profesional...
Desde hace algunos años mi lema cambió "se me pisas una vez, no vas a tener ocasión de hacerlo otra" y no me importa que me consideren mala persona, rencorosa u otras cosas por el estilo; ni siquiera esto es un intento de disculparme.
Me gusto como soy ahora, no tengo que disimular con nadie ¿Por qué sabéis lo que pasa?, que antes yo no me olvidaba, pero ponía buena cara sin sentirlo y eso me consumía por dentro.
Cuando alguien te falla conscientemente lo mejor es dejarl@ de lado, que esa persona sea feliz (si puede) él/ella por su camino y yo ya trataré de que el mío no se cruce con el suyo.
Y después de esta confesión espero no escandalizar a nadie, esto que acabo de confesar es uno de mis muchos defectos, pero ni me arrepiento ni he pensado cambiar.