viernes, 30 de diciembre de 2011

A man





A man é a que lembra.


Viaxa a través dos anos,


desemboca no


presente sempre lembrando.



Apunta, nerviosamente,


o que vivía esquecido.


a man da memoria,


sempre rescatándoo.



As fantasmais imaxes


iranse solidificando,


irán dicindo quen eran,


por que regresaron.



Por que eran carne de soño,


puro material nostálxico.


A man vai rescatándoas


do seu limbo máxico.


José Hierro, de "Cuaderno de Nueva York” 1998



En Castelán

La mano es la que recuerda.
Viaja a través de los años,
desemboca en el presente
siempre recordando.

Apunta, nerviosamente,
lo que vivía olvidado.
la mano de la memoria,
siempre rescatándolo.

Las fantasmales imágenes
se irán solidificando,
irán diciendo quién eran,
por qué regresaron.

Por qué eran carne de sueño,
puro material nostálgico.
La mano va rescatándolas
de su limbo mágico.

José Hierro, de “Cuaderno de Nueva York” 1998

martes, 27 de diciembre de 2011

Toxos e néboa


A flor do inverno, o alecrín. Aló, ao lonxe a cidade, Ourense na néboa.


Hai moitos anos, Alguén moi sabio, deume un consello e dixo así: "Cando te atopes no teu camiño un montón de toxos bravos, deses que só con miralos xa parece que pican, non te pares, nin intentes buscar outro camiño máis fácil. Respira forte, despois toma alento, e sigue de fronte, os toxos só pican aos que non son quen de conter a respiración e se dan por vencidos antes de comezar".









Versión en castelán

La flor del invierno, el alecrín. Allá, en la lejanía la ciudad, Ourense en la niebla.


Hace muchos años, Alguien muy sabio, me dio un consejo y dijo así: "Cuando te encuentres en tu camino un montón de tojos bravos, de esos que sólo con mirarlos ya parece que pinchan, no te pares, ni intentes buscar otro camino más fácil. Respira fuerte, después toma aliento, y sigue de frente, los tojos sólo pinchan a los que no saben contener la respiración y se dan por vencidos antes de empezar".