jueves, 18 de junio de 2009

Frases históricas



Hoxe lendo "Xornal.com" atopei o seguinte artigo "Antonio Pazo Buján confesor del Caudillo". Segundo parece este señor cura era o que confesaba a Franco cando estaba este veraneando no pazo de Meirás, no artigo di entre outras, estas lindezas: “Franco era encantador. Mantenía un trato excelente con él y con su mujer, siempre me decían que les comentase cualquier necesidad que tuviese la parroquia”. "Franco ayudó mucho a esta parroquia, y siempre contribuía para las fiestas. Era una persona muy normal y hogareña que no exigía nunca nada y preguntaba siempre sobre los feligreses”. “Carmen Polo siempre me decía: ‘A nosotros nos piden los atrevidos pero no los necesitados’.

Eu tiña entendido que "confesar" era dicir os "pecados" a un cura e entón, que c... confesaba Franco para ser tan encantador? ou para el, firmar penas de morte e perseguir e fusilar e reprimir.. e someter a un pobo non eran pecados?. O mellor, é que ao cura todo iso parecíalle encantador

Iso de que era "unha persoa moi normal e..." é para min o mellor da entrevista, que frase!!!

"Normal" se ser coma aquel "señor" é ser normal...(Segundo o dicionario da RAG "Que segue as normas da especie [ser vivo]. ANT. anormal.). Está claro que Franco seguiu sempre as normas (as súas) quen non as seguía non era "normal", por iso eran perseguidos todos aqueles que non seguían "as súas normas".

"Hogareña que no exige nunca nada" Que ben! o seu fogar era toda España e calquera se atrevía a negarlle algo... Isto lémbrame aquela materia que tiñamos que estudar as nenas do franquismo, chamábase algo así "Economía doméstica" e entre outras cousas había que aprender aquilo: "Ten preparada unha comida deliciosa para cando el regrese do traballo; especialmente, o seu prato favorito. Ofrécete a quitarlle os zapatos. Fala en ton baixo, relaxado e pracenteiro. Prepárate, retoca a túa maquillaxe, coloca unha cinta no teu cabelo; faite un pouco máis interesante para el. O seu duro día de traballo quizá necesite dun pouco de ánimo, e un dos teus deberes é proporcionarllo... Agora entendo porque me obrigaron a estudar todo aquilo, claro "Franco era Hogareña" e desexaba que as mulleres tamén fósemos "hogareñas". O raro, raro é que os homes non tiñan que ser "hogareños"

"Preguntaba siempre sobre los feligreses" A verdade é que isto si o creo, non fose que a alguén se lle ocorrese non ir o domingo a misa ou non doar as terras para pasear el e a súa tribo.

" A nosotros nos piden los atrevidos no los necesitados" dicía a "gran señora". A verdade que había que ser moi atrevido e valente, cada vez que alguén se atrevía a pedir só un pouquiño de liberdade, no mellor dos casos, remataba coa metade dos ósos rotos..

miércoles, 17 de junio de 2009

A Mapoula/ Papoula e Hipnos/ Somnus




Mapoulas/Papoulas do meu xardín


Hipnos/ Somnus (imaxe tomada de internet)



Mapoulas/ Papoulas do meu xardín

Hipnos / Somnus


Na mitoloxía grega, Hipnos, Somnus na romana, era a personificación do sono. A súa nai era Nix, a noite, que o tivo sen intervención masculina, aínda que nalgunha outra tradición o seu pai foi Érebo. Era irmán xemelgo (ou medio irmán) de Tánatos, a morte non violenta.

No Libro 14 da Ilíada de Homero hai unha interesante cita de Hipnos, o deus menor do soño, na que lembra a Hera un antigo favor despois de que esta lle pedira que fixera durmir a Zeus. Hipnos fixo durmir anteriormente a Zeus unha vez a instancias de Hera, o que lle permitiu causar grandes infortunios a Heracles (quen regresaba por mar da Troia de Laomedonte). Zeus montou en cólera e estivo a punto de arroxar a Hipnos ao mar se este non fuxise asustado a carón de Nix, a súa nai. Hipnos segue dicindo que Zeus, temendo enfadar a Nix, contivo a súa furia e desta forma Hipnos logrou escapar.

Con Pasítea tivo mil fillos, os Oniros. Os tres máis importantes: Morfeo, Iquelo e Fantaso.

Na Metamorfose
Libro XI ( Ceix y Alcíone) no verso 583, Ovidio cóntanos como Hera recorreu a Hipnos, a través de Iris, para que adoptase a forma de Ceix, e en soños, se lle presentase a súa muller Alcíone, e lle explicase a súa morte, pois a pobre Alcíone esperaba ansiosa o regreso do seu marido ignorando que este morrera había tempo.

'Iri, meae' dixit 'fidissima nuntia vocis,vise soporiferam Somni velociter aulamexstinctique iube Ceycis imagine mittat somnia ad Alcyonen veros narrantia casus. 'Iris, dixo, da miña voz fidelísima mensaxeira, visita velozmente a soporífera corte de Somnus, e do difunto Ceix, ordénalle, envíe coa súa imaxe uns soños a Alcyonem, que narren os verdadeiros sucesos.
Continua Ovido, describindo como Iris obedece a Hera e vai á morada de Somnus, nos seguintes versos descríbenos a morada do deus do sono e remata así:

(saxo tamen exit ab imo rivus aquae Lethes, per quem cum murmure labens invitat somnos crepitantibus unda lapillis)
dunha rocha, aínda así, fonda, sae o arroio da auga do Esquecemento, grazas ao cal, co seu murmurio escorregando, invita aos sonos a súa onda cos seus estralantes seixos.

(ante fores antri fecunda papavera florent innumeraeque herbae, quarum de lacte soporem Nox legit et spargit per opacas umida terras)
Ante as portas da cova fecundas mapoulas florecen e innumerables herbas de cuxo leite o sopor a Noite cultiva e o espalla húmido polas opacas terras.

Os atributos do deus inclúen un corno de opio indutor de sono, un talo de mapoula, unha póla da que pinga o resío do río Lete e un facho invertido.

Mapoula, lindísima mapoula,
Será sempre a miña alma túa soa.

Eu quérote, amada nena miña,
O mesmo que ama a flor a luz do día.


Mapoula, lindísima mapoula,
Non sexas tan ingrata e ámame.
Mapoula, mapoula

Como podes ti vivir tan soa.

Eu quérote, amada nena miña.

Igual que ama a flor a luz do día.
Mapoula, lindísima mapoula,
Non sexas tan ingrata e ámame.
Mapoula, mapoula
Como podes ti vivir tan soa.

Andrea Bocelli