miércoles, 25 de enero de 2012

É a mass media o opio das sociedades modernas ?




Papoulas, Mapoulas (Amapolas) no meu xardín, xuño 2011

Hoxe volveu ser a In-xustiza a protagonista neste país

-> Caso Marta del Castillo


-> Caso xuíz Garzón


O termo «opio» deriva do grego "ópion" que significa "zume", referíndose ao látex que exsuda a papoula ao cortala.

Segundo a mitoloxía grecorromana a papoula/mapoula foi entregada á humanidade pola deusa Ceres/Demeter deusa da agricultura.

Esta planta utilizouse durante séculos para aliviar a dor e o pesar.

O deus grego do sono, Hipnos, e o seu equivalente latino, Somnus, representábanse portando un recipiente contendo bulbos de mapoula.Un dos fillos de Hipnos, Morfeo deu nome á morfina, narcótico feito de opio.A morfina foi sintetizada por primeira vez entre 1807 e 1817 polo alemán Setürner.

Na rapsodia IV da Odisea, Homero di: Entre tanto, Helena, filla de Zeus, ocúpase doutro asunto; bota enseguida no viño un preparado marabilloso que suspende as dores e a cólera, e leva consigo o esquecemento de todos os males; o que o mestura na súa copa á súa bebida non derrama bágoas durante un día enteiro; nin aínda que lle morrese o pai ou a nai, aínda que o seu irmán ou o seu fillo amado fosen traspasados polo cobre, e el o vise cos seus propios ollos.

Os romanos acuñaron moedas coa figura da mapoula. No seu libro "Materia médica", Dioscórides describe o opio como algo que "quita totalmente a dor, mitiga a tose, refrea os fluxos estomacais e aplícase a quen non pode durmir". Por el sábese que a demanda de opio excedía a oferta, sendo frecuente a súa adulteración.

Durante o Imperio Romano o opio, como a fariña, foi un ben de prezo controlado, co cal non se permitía especular.

Con todo, este formidable consumo non xera problemas de orde pública ou privada. Aínda que se contan por millóns, os usuarios regulares de opio non se consideran enfermos nin marxinados sociais. O costume de tomar esta droga non se distingue de calquera outro costume. Por iso é polo que non haxa en latín unha expresión equivalente a «opiómano», aínda que xa había polo menos unha ducia de equivalentes a «dipsómano» (alcohólico).

Galeno, no século II d. C., usaba opio para múltiples afeccións e a pesar de que nunca mencionou cadros de adicción ao opio, a descrición que fai dun dos seus pacientes, o emperador Marco Aurelio, coincide bastante co cadro de adicción aos opiáceos.

Os árabes, aos que o Corán prohibe o uso do alcol, e que incorporaran o uso do haxix e o opio ás súas actividades sociais, levárono a China e á India, onde se empezou a cultivar.

O gran médico árabe Avicena no seu Canon, describía a preparación de opio e os seus usos. Foron os médicos árabes os que introduciron este coñecemento en Europa, a través da ocupación de la península Ibérica.



Versión en castelán


Hoy ha vuelto a ser la In-justicia la protagonista en este país.

-> Caso Marta del Castillo

-> Caso xuíz Garzón


El término «opio» deriva del griego "ópion" que significa ‘jugo’, refiriéndose al látex que exuda la adormidera al cortarla.

Según la mitología greco-latina la amapola fue entregada a la humanidad por la diosa Ceres.

Esta planta se utilizó durante siglos para aliviar el dolor y el pesar.


El dios griego del sueño, Hipnos, y su equivalente latino, Somnus, se representaban portando un recipiente conteniendo bulbos de amapola. Uno de los hijos de Hipnos, Morfeo dio nombre a la morfina, narcótico hecho de opio. La morfina fue sintetizada por primera vez entre 1807 y 1817 por el alemán Setürner.

En la rapsodia IV de la Odisea, Homero dice
: Entre tanto, Elena, hija de Zeus, se ocupa de otro asunto; echa enseguida en el vino un preparado maravilloso que suspende los dolores y la cólera, y lleva consigo el olvido de todos los males; el que lo mezcla en su copa a su bebida no derrama lágrimas durante un día entero; ni si quiera aunque se le muriese el padre o la madre, aun cuanto su hermano o su hijo amado fueran traspasados por el cobre, y él lo viera con sus propios ojos.

Los romanos acuñaron monedas con la figura de la amapola. En su libro "Materia médica", Dioscórides describe el opio como algo que «quita totalmente el dolor, mitiga la tos, refrena los flujos estomacales y se aplica a quienes dormir no pueden». Por él se sabe que la demanda de opio excedía la oferta, siendo frecuente su adulteración.

Durante el Imperio Romano el opio, como la harina, fue un bien de precio controlado, con el cual no se permitía especular.

Sin embargo, este formidable consumo no genera problemas de orden público o privado. Aunque se cuentan por millones, los usuarios regulares de opio no se consideran enfermos ni marginados sociales. La costumbre de tomar esta droga no se distingue de cualquier otra costumbre. De ahí que no haya en latín una expresión equivalente a «opiómano», si bien ya había al menos una docena de equivalentes a «dipsómano» (alcohólico)Están a .

Galeno, en el siglo II d. C., usaba opio para múltiples afecciones y a pesar de que nunca mencionó cuadros de adicción al opio, la descripción que hace de uno de sus pacientes, el emperador Marco Aurelio, coincide bastante con el cuadro de adicción a los opiáceos.

Los árabes, a los que el Corán prohíbe el uso del alcohol, y que habían incorporado el uso del hachís y el opio a sus actividades sociales, lo llevaron a China y a la India, donde se empezó a cultivar.

El gran médico árabe Avicena (980-1037 d.C.), en su "Canon", describía la preparación de opio y sus usos. Fueron los médicos árabes los que introdujeron este conocimiento en Europa, a través de la ocupación de la península Ibérica.