miércoles, 31 de marzo de 2010

O espantallo




Esta é de colleita propia, unha fai o que pode, e para isto hai que nacer, e o meu, é obvio, que non é a poesía.


Nunha horta de Lavandeira


colocaron un espantallo


de garda civil vestido


para asustar aos paxaros



Está a vixiar repolos


cebolas, patacas e verzas


de todo coida con tino


sen pedir nada a cambio.



Ao principio o Khalil

andaba todo asustado,


e mirábao desconfiado,


agora, xa teñen trato


e cando pasa saúdao


como saúdan os cabalos.



O espantallo, estará escoitando?,


quizais... talvez estea a pensar


pero, como manifestalo?,


se boca non lle deixaron


e no lugar do rostro

ten
unha bolsa de plástico.


O xesto da súa man,


significa algo?


Ou tena así


para dirixir aos paxaros?




Versión en castelán


Ésta es de cosecha propia, hice lo que puede, pero para esto hay que nacer, y lo mio, es obvio que no es la poesía



En un huerto de Lavandeira


colocaron un espantapájaros


de guardia civil vestido


para asustar a los pájaros



Está vigilando repollos


cebollas, patatas y berzas


de todo cuida con tino


sin pedir nada a cambio.



Al principio Khalil

estaba muy asustado,


y lo miraba desconfiado,


ahora, ya tienen trato


y cuando pasa saluda


como saludan los caballos.



El espantapájaros ¿estará escuchando?,


quizás...tal vez esté pensando


pero, ¿cómo decirlo?,


si boca no le dejaron


y en lugar de rostro


tiene una bolsa de plástico.



El gesto de su mano,

¿significa algo?

¿O la tiene así

para dirigir a los pájaros?

martes, 30 de marzo de 2010

A cebola


Feijóo acepta as esixencias de Gayoso para explorar a fusión





A cebola é outra cousa.

Nin sequera ten entrañas.



É cebola enteiramente,


ao máis ceboloso grao.



Por fóra tan ceboluda,


ceboliña de raíz,


pode escrutarse por dentro


sen ningún remorso.



En nós todo estraño,


apenas de pel cubertos,


e unha anatomía violenta,


terror do medicamento,


e na cebola, cebola


e non intestinos tortos.



Ispida repetidamente


e semellante ata o fin.



Un ser sen contradicións,


criatura moi ben lograda.



Nunha cebola hai outra,


na grande unha pequena


e así, sucesivamente,


unha terceira, unha cuarta.



Unha centrípeta fuga.


Un eco cantado a un tempo.



Á cebola enténdoa:


o mellor ventre do mundo.



Soa rodéase de aureolas


e para a súa propia gloria.



Nós: graxas e nervios,


secreciones e segredos.



E denegóusenos


a idiotez do perfecto.

Wislawa Szymborska



Versión en castelán

La cebolla



La cebolla es otra cosa.
Ni siquiera tiene entrañas.
Es cebolla enteramente,
al más cebolloso grado.
Por fuera tan cebolluda,
cebollina de raíz,
puede escrutarse por dentro
sin ningún remordimiento.

En nosotros todo extraño,

apenas de piel cubiertos,

y una anatomía violenta,

terror de la medicina,

y en la cebolla, cebolla
y no intestinos tuertos.
Desnuda repetidamente
y similar hasta el fin.

Un ser sin contradicciones,
criatura muy bien lograda.
En una cebolla hay otra,
en la grande una pequeña
y así, sucesivamente,
una tercera, una cuarta.
Una centrípeta fuga.
Un eco cantado a coro.
A la cebolla la entiendo:
el mejor vientre del mundo.
Sola se rodea de aureolas
y para su propia gloria.

Nosotros: grasas y nervios,

secreciones y secretos.
Y se nos ha denegado
la idiotez de lo perfecto.

Wislawa Szymborska

lunes, 29 de marzo de 2010

Que dirán?








Que dirán eses piñeiros

que non fan máis que falar


cada vez que os bica a brisa


cando cruza o piñeiral?



Que dirán cando estremecen


nese eterno murmurar?



Que dirán eses regatos


que cruzando o verde val


coma cobras prateadas


falan cos croios do chan?



Que lle dirán a esas flores


que van bicando ao pasar?



Que dirá o mar cando brúa


nas ondas a tempestade?



Que dirá cando mainiño


cos seus beizos de cristal


bica as praias docemente

nunha noite de luar?


Que dirán os rapaciños

cando no colo das nais


gralean entre sorrisos


no seu doce gralear?



Que dirá a rola viúva


que xeme no trepezal?



E as andoriñas, e as pombas,


e o reiseñor ao cantar,


que dirán nese idioma


sublime e universal?



Preguntádelle aos poetas


que eles poden contestar.



Versión en Castelán


¿Qué dirán esos pinos

que no hacen más que hablar

cada vez que los besa la brisa

cuando cruza el pinar?

¿Qué dirán cuando se estremecen

en ese eterno murmurar?

¿Qué dirán esos riachuelos

que cruzando el verde valle

como serpientes plateadas

hablan con los guijarros del suelo?

¿Qué le dirán a esas flores

que van besando al pasar?

¿Qué dirá el mar cuando ruge

en las olas la tempestad?

¿Qué dirá cuando suavecito

con sus labios de cristal

besa las playas dulcemente

en una noche de lunar?

¿Qué dirán los niñitos

cuando en el regazo de sus madres

gorjean entre sonrisas

en su dulce gorjear?

¿Qué dirá la tórtola viuda

que gime en el bosque?

Y las golondrinas, y las palomas,

y el ruiseñor al cantar,

¿qué dirán en ese idioma

sublime y universal?

Preguntadle a los poetas

que ellos pueden contestar.

Follatos, Filomena Dato