jueves, 25 de agosto de 2011

Cousas da vida




Levaba anos sen vela, aínda que non vivían lonxe unha da outra. Xa non lembraba a última vez que falaron ou discutiron, porque iso era o que fixeran as últimas veces.

Viuna que viña pola beirarrúa de enfronte e recoñeceuna ao momento, pasaran moitos, moitos anos, estaba máis vella, máis gorda, pero era "ela".


-Mira, enfronte, aí vén a túa avoa.


-Ah, pois si, é a túa nai, que facemos?


-Eu seguir, ti o que queiras.


-Pois ti verás, se non queres falarlle, eu sigo. É a túa nai, a miña es ti. Ademais a última vez que a atopei na rúa só facía falarme do guapo que é o outro neto, coma se eu fose a curmá do pobo. Esqueceuse que ao meu irmán aínda non o coñece.

"Ela" seguiu como se non as vira, aínda que era difícil non ver á súa filla e á súa neta, pero ela xa tiña experiencia nisto, non era a primeira vez que o facía.


Nunca a quixo coma unha filla, cando era meniña, unha das poucas veces que foran xuntas pola rúa, atoparon a unha coñecida.

-Canto tempo sen verte!, que é da túa vida?... e esta rapaza, é túa irmá?

Non se atreveu a abrir a boca para negala, pero a súa filla viu como movía a cabeza para afirmar que era a súa irmá.

Por que discutiran a última vez?. Precisamente porque "ela" esqueceu que estaba a falar coa súa filla, o subconsciente xogoulle unha mala pasada.

Había algún tempo, unha amiga que vive no mesmo edificio no que vive "ela", chamouna por teléfono para contarlle que ouvira como lle dicía a unha veciña que só tiña tres fillas e un neto.




Que pode mover a unha muller a esquecer, avergoñarse, repudiar, vivir de costas ao fill@, a pesar de que o único delito de es@ fill@ foi haber nacido?




Por que a filla non cruzou a rúa e se acercou á súa nai ?

Por que non perdoar unha vez máis?







->Versión en castelán




Llevaba años sin verla, aunque no vivían lejos una de la otra. Ya no recordaba la última vez que hablaron o discutieron, porque eso era lo que hacían las últimas veces.


La vio que venía por la acera de enfrente y la reconoció al momento, habían pasado muchos, muchos años, estaba más vieja, más gorda, pero era "ella".


-Mira, enfrente, ahí viene tu abuela.


-Ah, pues sí, es tu madre, ¿qué hacemos?


-Yo seguir, tú lo que quieras.


-Pues tú verás, si no quieres hablarle, yo sigo. Es tu madre, la mía eres tú. Además la última vez que la encontré en la calle sólo hacía hablarme de lo guapo que es el otro nieto, como si yo fuera la prima del pueblo. Se olvidó que a mi hermano aún no lo conoce.


"Ella" siguió como si no las hubiera visto, aunque era difícil no ver a su hija y a su nieta, pero ella ya tenía experiencia en esto, no era la primera vez que lo hacía.


Nunca la quiso como una hija, cuando era niña, una de las pocas veces que fueran las dos juntas por la calle, encontraron a una conocida.

-¡Cuánto tiempo sin verte!, ¿qué es de tu vida?... ¿ y esta niña, es tu hermana?

No se atrevió a abrir la boca para negarla, pero su hija vio como movía la cabeza para afirmar que era su hermana.


¿Por qué habían discutido la última vez?. Precisamente porque "ella" olvidó que estaba hablando con su hija, el subconsciente le jugó una mala pasada.



Hacía tiempo, una amiga que vive en el mismo edificio en el que vive "ella", la llamó por teléfono para contarle que había oído como le decía a una vecina que sólo tenía tres hijas y un nieto.



¿Qué puede mover a una mujer a olvidar, avergonzarse, repudiar, vivir de espaldas a un(@) hij@ a pesar de que el único delito de es@ fill@ fue el haber nacido?



¿
Por qué la hija no cruzó la calle y se acercó a su madre?

¿Por qué no perdonar una vez más?


miércoles, 24 de agosto de 2011

Reflexións


Foto tomada http://www.xeologosdelmundu.org/?q=es/node/847


Foto tomada de http://bamopablog.files.wordpress.com/2008/04/pies-descalzos.jpg


Foto tomada de http://efluvismodiario.blogspot.com/2011/04/al-90.html




Foto tomada de http://www.elmundo.es/elmundo/2011/08/19/espana/1313737025.html

Cal é o verdadeiro representante do Cristo, do que falan os evanxeos?

¿Cuál es el verdadero representante del Cristo, del que hablan los evangelios?

domingo, 21 de agosto de 2011

Relendo a Unamuno




Hoxe espertei pensando na obra de Unamuno "San Manuel Bueno, mártir", unha das obras literarias que máis me marcou. Hai moitos anos que a lin por vez primeira, pero dende aquela, volvín moitas veces.

A inmortalidade e a fe son o tema da novela, as grandes obsesións do autor. Pero exponse como a alternativa entre unha verdade tráxica e unha felicidade ilusoria.


"... cando volviamos para a casa, vimos unha moza, unha cabreira, que moi tesa sobre un alto na aba da montaña, á vista do lago estaba a cantar cunha voz máis fresca que as augas deste. Don Manuel detívome, e sinalándome, dixo: "Mira parece como se rematara o tempo, como se a moza estivera aí sempre, e como está, e cantando como está, e cando empezou a miña conciencia, como estará cando se me acabe. Esa moza forma parte, coas rochas, as nubes, as árbores, as augas, da Natureza e non da Historia"

"... Déixaos! É tan difícil facelos comprender onde acaba a crenza ortodoxa e onde comeza a superstición! E máis para nós. Déixaos, pois, mentres, consólanse. Vale máis que o crean todo, aínda que sexan cousas contraditorias entre si, a non que non crean nada. Iso de que o que cre demais acaba por non crer nada, é cousa de protestantes. Non protestemos. A protesta mata o contento."




Versión en castelán


Hoy desperté pensando en la obra de Unamuno "San Manuel Bueno, martir", una de las obras literarias que más me marcó. Hace muchos años que la leí por vez primera, pero desde entonces, volví muchas veces.

La inmortalidad y la fe son el tema de la novela, las grandes obsesiones del autor. Pero se exponen cómo la alternativa entre una verdad trágica y una felicidad ilusoria.


"..
. cuando volvíamos para la casa, vimos una chica, una pastora, que muy tiesa sobre un picacho en la falda de la montaña, a la vista del lago estaba cantando con una voz más fresca que las aguas de este. Don Manuel me detuvo, y señalándome, dijo: "Mira parece como se hubiera acabado el tiempo, como si la joven hubiera estado ahí siempre, y como está, y cantando como está, y cuando empezó mi conciencia, como estará cuando se me acabe. Esa chica forma parte, con las rocas, las nubes, los árboles, las aguas, de la Naturaleza y no de la Historia"

"... ¡Déjalos! ¡Es tan difícil hacerlos comprender dónde acaba la creencia ortodoxa y dónde empieza la superstición! Y más para nosotros. Déjalos, pues, mientras, se consuelan. Vale más que lo crean todo, aun cosas contradictorias entre sí, a no que no crean nada. Eso de que el que cree demasiado acaba por no creer nada, es cosa de protestantes.
No protestemos. La protesta mata el contento."