miércoles, 24 de febrero de 2010

Homenaxe a Arobos



Versión en galego (máis abaixo, versión en castelán).

Este é o blog de AroBos, ENTRA É VERÁS QUE NON MINTO, é acolledor nel encontraredes sempre unha grande sabedoría e sensibilidade, ten o don de ser sinxelo e auténtico, á hora de describir unha paisaxe, nas excursións que realiza, ou cando nos presenta un personaxe da súa vila ou unha tradición.

AroBos publicou hai uns días unha entrada (SI PIERDES ENERO...)cunhas fotografías de amendoeiras en flor, ao longo dun camiño que leva ao cemiterio.
Ao final fai unha reflexión introducida con este dito: Se perdiches xaneiro, búscao pola flor da amendoeira.


Xaneiro é o primeiro mes do ano, a primeira idade, os primeiros pasos, as primeiras ilusións, os primeiros amores, os primeiros desenganos. En moitas ocasións esa etapa da nosa vida transcorre sen darnos conta, sen valorala e cando espertamos
xaneiro xa se foi, pero non é o final, quédanos un longo camiño por percorrer, un camiño cheo de beleza, de amendoeiras en flor, nese camiño tamén hai rochas e seixos, e de cando en vez, damos un que outro tropezón.
Ao final do Camiño, para uns máis breve que para outros, está o descanso. O FINAL



AroBos para ti e para os teus seguidores, xa que ti es o protagonista esta semana, adícoche un poema
dunha poetisa galega, Rosalía de Castro, que tal día coma hoxe, 24 de febreiro de 1837, nacía en Santiago de Compostela, hai 173 anos.


Adivíñase o doce e perfumado

calor primaveral;


os gromos axítanse na terra


con inquietude no seu amoroso afán,


e cruzan polo aire, silenciosos,


átomos que se bican ao pasar.



Ferve o sangue xuvenil, exáltase


cheo de alento o corazón, e audaz


o tolo pensamento soña e cre


que o home é, cal os deuses, inmortal.



Non importa que os soños sexan mentira,

xa que ao cabo é verdade


que é venturoso o que soñando morre,


infeliz o que vive sen soñar.



Pero que apresa neste mundo triste


todas as cousas van!


Que as domina a vertixe puidera crerse!


A que onte foi abrocho, é rosa xa,


e pronto murchará rosas e plantas


a calor estival
.

Rosalía de Castro



-> Versión en castelán


Este es el blog de AroBos, ENTRA Y VERÁS QUE NO MIENTO, es acogedor y en él encontrareis siempre una gran sabiduría y sensibilidad, tiene el don de la sencillez y la autenticidad, a la hora de describir un paisaje, en las excursiones que realiza, o cuando nos presenta un personaje del pueblo o una tradición.

AroBos, publicó hace unos días una entrada (SI PIERDES ENERO...) con unas fotografías
de almendros en flor, situados a lo largo de un Camino que lleva al Cementerio. Al final hace una reflexión introducida por este dicho: Si te pierdes enero, búscalo por la flor del almendro.


Enero es el primer mes del año, la primera edad, los primeros pasos, las primeras ilusiones, los primeros amores, los primeros desengaños. En muchas ocasiones esa etapa de nuestra vida transcurre sin darnos cuenta, sin valorarla y cuando despertamos, enero ya se fue, pero no es el final, nos quedan un largo Camino por recorrer, un camino lleno de belleza, de almendros en flor, en ese camino también hay rocas y guijarros, de vez en cuando, damos algún traspié.
Al final del Camino, para unos más breve que para otros, está el descanso. El FINAL

AroBos para ti y para tus seguidores, ya que tú eres el protagonista esta semana, te dedico un poema,
de una poetisa gallega, Rosalía de Castro, que tal día como hoy 24 de febrero de 1837 nacía en Santiago de Compostela, hace 173 años.



Adivínase el dulce y perfumado

calor primaveral;


los gérmenes se agitan en la tierra


con inquietud en su amoroso afán,


y cruzan por los aires, silenciosos,


átomos que se besan al pasar.


Hierve la sangre juvenil, se exalta

lleno de aliento el corazón, y audaz


el loco pensamiento sueña y cree


que el hombre es, cual los dioses, inmortal.



No importa que los sueños sean mentira,


ya que al cabo es verdad


que es venturoso el que soñando muere,


infeliz el que vive sin soñar.



¡Pero qué aprisa en este mundo triste


todas las cosas van!


¡Que las domina el vértigo creyérase!


La que ayer fue capullo, es rosa ya,


y pronto agostará rosas y plantas


el calor estival.
Rosalía de Castro

14 comentarios:

mariajesusparadela dijo...

Arobos merece todo, xa ti o sabes ben. A túa fermosa entrada ten un bo destinatario.

Mercedes Pinto dijo...

Sigo durante toda la semana este merecidísimo homenaje a Antonio y su blog Arobos. Ya conocía algo de su hermoso trabajo, pero vosotros me habéis guiado a rincones que me perdí en su momento, como este de los almendros.
Estáis haciendo un trabajo genial.
El poema de Rosalía no podría haber sido más acertado.
Un placer visitaros a todos. Gracias.

ARO dijo...

Me has emocionado con esa entrada tan bien escrita, tan bellamente dicha. Y con el poema de Rosalía me has dado en el centro, porque, como poeta, ella está entre mis preferidas. Gracias.

(Ah, por cierto, me ha encantado leer tu entrada en gallego.)

ARO dijo...

Emocionáchesme con esa entrada tan ben escrita, tan bellamente dita. E co poema de Rosalía déchesme no centro, porque, como poeta, ela está entre as miñas preferidas. Grazas.

(Ah, por certo, encantoume ler a túa entrada en galego.)

Juan Carlos dijo...

Paso inmediatamente a ver la recomendación. ¡Buena elección la de Rosalía!

@SusVersiva dijo...

Me encantó la entrada del almendro -además, con esas fotografías maravillosas con que nos acostumbra a completar lo dicho!-.

Tu descripción de la casita de Arobos es de una precisión quirúrgica, pero además bellísima. Tu glosa del refrán. Y, finalmente, el delicado poema que eliges de Rosalía: una entrada re-don-da. Me ha encantado recuperar esa entrada desde tus ojos!!

Un abrazo.

Isabel Martínez Barquero dijo...

Qué preciosa entrada, querida Dilaida, y qué majo este Arobos que te comenta también en gallego.
Sé que le has dado en el gusto a nuestro homenajeado, porque sé que Rosalía es una de sus poetas favoritos. Cuando el homenaje a Machado, ya pedía él otro a Rosalía. Aquí, en esta hermosa página, va a encontrar muchos tributos a esa gran poeta que tantos amamos.
Un gran abrazo.

Eastriver dijo...

Me ha gustando enormemente, Dilaida. No puedes figurarte... Esos juegos con el color que estás cada vez explontado más y más, la metáfora del camino que lleva, ay, al cementerio, los almendros y sus rosas blancas (preciosa entrada de Arobos, homenaje también al tiempo personalizado, el de los refranes, el vivido por la gente y por los antepasados), los detalles de una impresión viva que ha generado todo ello en ti y en nosotros.
En tu entrada, Dilaida, el homenaje a Arobos adquiere su justo sentido. Te pueden dar la mano de forma fría o como si en lugar de dártela te estuvieran abrazando. Tú, Dilaida, eres de las que abrazan porque tu sensibilidad que se percibe en los detalles, a ello te lleva. Y nos lleva, gracias a ti. Cuánta razón tiene María Jesús, vecina tuya y vecina nuestra: tantos ojos ven más que dos, tantas sensibilidades perciben más que una sola.

Eastriver dijo...

Y Arobos, comentando en gallego, un detalle extraordinario que habla mucho de la gente comprometida y con la sensibilidad suficiente como para entender las cosas... Claro que leer como te glosan en tu maravillosa lengua, eso es un regalo añadido. Bicos.

Felipe Medina dijo...

Arobos es encantador por todo lo que nos cuenta y nos transmite en su blog.

Bicos

paideleo dijo...

Entrei no blogo e gustoume,si.

matrioska_verde dijo...

encantoume o dito (que non coñecía) "se perdiches xaneiro, búscao pola flor da amendoeira".

visitarei o blog que nos propós, gustaríame ler moreas de blogs pero ben sabes que é imposible, as veces hai que ir escollendo, o cal tamén faise complicado porque unha mais que ler un blog, acaba leendo a unha persoa a que lle imos collendo cariño.

esta semá estiven nun pequeno acto que fixeron na escola de idiomas para conmemorar o nacemento de Rosalía e tamén leron unhos poemas.

biquiños,

p.d.: agradezo o teu comentario no meu blog e non te preocupes por non deixar pegadas sempre que pases, non hai obligatoriedade e ben sei que o tempo é o que manda.

azul dijo...

Tú lo has dicho sincero y autentico por eso nos ha ganado..

Estoy muy , pero que muy contenta que haya sido su semana, porque llena

Un saludo

Isabel Barceló Chico dijo...

Me ha gustado mucho esta entrada y el poema que has puesto de Rosalía de Castro. ¡Qué gran verdad señala cuando dice que es infeliz quien no tiene sueños! En cuanto al blog homenajeado, desde luego se lo merece. Un abrazo.