jueves, 16 de septiembre de 2010

A que se debe o mal carácter de Isadora?



Isadora



Checha




Dorian e Sofía



Isadora viviu ata hai pouco tempo na capital, o seu carácter sempre foi moi forte, e cando estaba no piso, ela era a que decidía onde quería estar en cada momento e había que ter tino, porque non permitía ser molestada. Só comía os pensos dunha marca en concreto, e prefería pasar sen comer a probar outra cousa.


No mes de Xuño decidimos, por diversas causas, que ía ir para a finca, os primeiros días pasouno moi mal, case non a viamos e eu tiña moita mágoa porque case non comía.


Agora Isadora xa volve ser a xefa, atrévese con todos, ao pobre Dorian bátelle todos os días e sempre que lle dá a gana, ao velo vai correndo, dálle dúas ou tres veces coa pata na cabeza e berra ela coma se no canto de dálas, as recibise.
Ata onte, aos cans parecía terlles un pouco de medo, cando eles saían a dar o paseo, ela rubía ao sabugueiro ou a figueira e dende alí miraba o que facían. Onte decidiu que ela non tiña porque agocharse, nun principio fíxolles fronte cunha cancela por medio, pero ao ver que os cans pasaban dela e non lle facían caso, pasou por baixo da cancela e deu un chouto para baterlle á Checha, foi tan rápida que a cadela
cando quixo reaccionar, a gata xa estaba do outro lado da cancela e protestando e ameazando como se a ofendida fose ela.



->Versión en castelán


Isadora vivió hasta hace poco tiempo en la capital, su carácter siempre fue muy fuerte, y cuando estaba en el piso, era la que decidía donde quería estar en cada momento y había que tener cuidado, porque no permitía ser molestada. Sólo comía los piensos de una marca en concreto, prefería pasar sin comer a probar otra cosa.

En el mes de Junio decidimos, por diversas causas, que iba a ir para la finca, los primeros días lo pasó muy mal, casi no la veíamos y yo tenía mucha pena porque casi no comía.

Ahora Isadora ya vuelve a ser la jefa, se atreve con todos, al pobre Dorian le pega todos los días y siempre que le da la gana, al verlo va corriendo, le da dos o tres veces con la pata en la cabeza y chilla ella como si en vez de ser la que da, fuese la que recibe.

Hasta ayer, a los perros parecía tenerles un poco de miedo, cuando ellos salían a dar el paseo, ella trepaba al saúco o a la higueira y desde allí contemplaba lo que hacían. Ayer decidió que ella no tenía porque esconderse, en un principio les hizo frente con una cancilla por medio, pero al ver que los perros pasaban de ella y no le hacían caso, pasó por debajo de la cancilla y dio un brinco para pegarle a Checha, fue tan rápida que la perra cuando quiso reaccionar, la gata ya estaba del otro lado de la cancilla y protestando y amenazando cómo si la ofendida fuera ella.


12 comentarios:

mariajesusparadela dijo...

Ten un nome tan importante que acabou créndose que é a Duncam

ARO dijo...

Esa Isadora es todo un carácter. No me extraña que sea la reina de la casa.

Juan Carlos dijo...

Si ya lo dicen los hindúes: Brama (o Shiva, no me acuerdo) creó a los gatos para que el hombre tuviera el placer de acariciar al tigre... Amén de que Dios creó al hombre para servir al gato. No cabe duda. Y los perros a aguantar, pues faltaría más, je, je.
Salu2

Marcos dijo...

Me encantan los gatos, Marisol. Creo que son unos animales muy inteligentes y muy melosos.
En concreto, tu gata se debe de haber creído la reina de la casa.
Bicos progresistas de Madrid.

Maripaz dijo...

Pues tengo que decirte que son una preciosidad todos tus animalitos...lo de Isadora, debe ser porque es fémina. Mi Leti, es igual...persigue a todos los gatos de jardin, a los perros no se ha atrevido todavia.

Este verano en el silencio de la hora de la siesta,se han escuchado infinidad de veces, maullidos angustiosos...cuando he acudido a la ventana, solo me ha dado tiempo de ver como un infeliz huia, y mi Leti, con el rabo encrespado, engreida me miraba con desdén.

Por lo que cuentas, son todo iguales.

Eastriver dijo...

jajaja, me han encantado tus animales... Llevarlos a la finca no sé exactamente qué significa, y no verla en días tampoco. ¿Están sueltos? ¿Están callejeando? En cualquier caso se nota que quieres a tus animales, lo cual dice mucho de ti. Isadora es tremenda, ya se la ve. Si tu finca fuera el plató de una telenovela, ella sería Alexis Carrington. Ni dudes por un momento que observando a tus animales tienes material para una novela, psicológica incluso (lo de dar con la pata y maullar lastimera como si estuviera recibiendo es buenísimo... una verdadera Angela Channing).

Rafael Humberto Lizarazo Goyeneche dijo...

Hola, Dilaida:

En este caso si se puede decir que se adoran como perros y gatos, que viven juntos pero siempre están haciéndose pilatunas.

Bonitas mascotas las que tienes, son un primor.

Abrazos.

Chousa da Alcandra dijo...

Na primeira liña dis o motivo desa malauva.
(Vale, na aldea tampouco nos chamamos así...)

Isabel Martínez Barquero dijo...

Cómo me he reído con tu entrada, Dilaida. Y es que Isadora es siamesa y los siameses son muy mandones y muy broncas. Lo sé por experiencia. Preciosos, pero tremendos: siempre han de ser los jefes, donde quiera que se encuentren.
Esperemos que en Lavandeira se le aplaquen los humos a Isadora con esa maravillosa naturaleza circundante.
Bicos.

Isabel Martínez Barquero dijo...

Veo a Isadora con detenimiento y no es la siamesa, sino la gata negra común. Qué batacazo, Dilaida.
Bueno, pues Isadora se comporta como una siamesa.

matrioska_verde dijo...

ó fin o caracter sempre sae á luz.

encantoume ler esta historia tan ben contadiña.

biquiños,

Paz Zeltia dijo...

moito rin!
teño unha gata con mal carácter,
arrepónse a todos
e a que manda

ás veces pégame gana de suplicar que alguén ma leve da casa!
çpero outras veces...
e a min quéreme con temblores!
tnato me quere que ás veces ponse celosa, ou enfadada comigo, ela saberá por qué,
e é pesadísima a mimos
ou ben se mostra ofendida e distante...
cando non algo agresiva.