viernes, 13 de abril de 2012

Reflexións de venres trece




















Dexter intentando explicarlle  ao pequerrecho (aínda non ten nome, só ten unha semana) que teñen que ser amigos.




E agora, ao escribir esta memoria, dígome: "Por que non me enganou? Por que non me enganou entón como enganaba aos demais? Por que se aflixiu? Por que non podía enganarse a sí mesmo, ou porque non podía enganarme?" E quero crer que se aflixía porque non podía enganarse para enganarme.
San Manuel Bueno, Martir, Miguel de Unamuno


Versión en castelán

Y ahora, al escribir esta memoria, me digo: " ¿Por qué no me engañó? ¿Por qué no me engañó entonces como engañaba a los demás? ¿Por qué se acongojó? ¿Por qué no podía engañarse a sí mismo, o porque no podía engañarme?" Y quiero creer que se acongojaba porque no podeía engañarse para engañarme.
San Manuel Bueno, Martir, Miguel de Unamuno

9 comentarios:

Anónimo dijo...

Engañando a los demás se engañaba a si misma y a fuerza de engaños acababa creyendo su propia mentira. Algunos otros también...aunque no todos.
Recibe mi recuerdo.
Anna Jorba Ricart

Rita dijo...

Unas frases estupendas y muy acertadas, son para pensar. Me encanta la foto del perro buscando la amistad del gato, o al reves?
bicos

mariajesusparadela dijo...

Hay mucha gente diestra en el arte de engañar. Pero los engaños, si puedes mirar a la gente a los ojos, no duran mucho: los que mienten esconden la mirada.

Felipe Medina dijo...

Seguramente porque no podía enganarse a sí mismo.

Bicos

emejota dijo...

DILAIDA: O sea, que estás ahí, ahí, ya te veo, te estoy visualizando. ¿Por donde andan los mininos?, es que Zola los acaba de ahuyentar. Bicos.

Paz Zeltia dijo...

o mundo está cheo de finxidores.
pero á persoa que máis doado nos é enganar é a nós mesmos. Crida a nosa gran mentira, despois é fácil ser sincero e honesto cos demáis.

A nena do paraugas dijo...

Se facemos da mentira un costume, acabámolas asumindo como verdades. Desfacer despois ese camiño pode chegar a ser un auténtico calvario, polo que teremos que andar carreando, non soamente a nosa cruz, senón as cruces que fomos poñendo nas costas de quen recibiu os nosos enganos.

Merece, entón a pena?

Un abrazo verdadeiro.

matrioska_verde dijo...

a mentira compulsiva é unha enfermedade.

¡que foto tan tenra, o gato e o canciño pequeno!, xa nos contarás con qué nome o bautizáchedes.

biquiños,

Raposo dijo...

Non vexo eu o canciño moi convencido da amizade do gato grande.