De Amicitia

Lelio da amizade.- Cicerón VII. 23.

E sendo moitas e moi grandes as vantaxes que contén a amizade, a que entre todas sobresae é que ela fai brillar aos nosos ollos a luz dunha boa esperanza para o futuro e non permite ao ánimo o desalento nin a prostración. Pois o que contempla a un amigo verdadeiro, ve nel coma a súa propia imaxe. Así pola amizade os ausentes fanse presentes; os pobres, ricos; os débiles, fortes -máis difícil de dicir aínda- os mortos vivos: tanta é a estima, a memoria e a nostalxia dos amigos que os acompañan. Pola que, a morte de aqueles parece feliz, a vida de estes, digna de eloxios. Que se eliminas do mundo os vínculos do afecto, ningunha casa, ningunha cidade quedará en pé; nin o cultivo do campo permanecerá. Se isto non se entende, o grande que é a forza da amizade e da concordia, pode percibirse polas disensións e polas discordias. Que casa hai, en efecto, tan sólida, que cidade tan firme que non poda ser destruída de raíz polos odios e as divisións?. De isto, pódese xulgar canto ben hai na amizade.

Versión orixinal:

Cumque plurimas et maximas commoditates amicitia contineat, tum illa
nimirum praestat omnibus, quod bona spe praelucet in posterum nec debilitari animos aut cadere patitur. Verum enim amicum qui intuetur, tanquam exemplar aliquod intuetur sui. Quocirca et absentes adsunt, et egentes abundant, et inbecilli valent, et -quod difficilius dictu est,- mortui vivunt: tantus eos honos, memoria, desiderium prosequitur amicorum.Ex quo illorum beata mors videtur, horum vita laudabilis. Quod si exemeris ex rerum natura benivolentiae coniunctionem, nec domus ulla, nec urbs stare poterit; ne agri quidem cultus permanebit. Id si minus intellegitur, quanta vis amicitiae concordiaeque sit, ex dessensionibus atque discodiis percipi potest. Quae enim domus tam stabilis, quae tam firma est civitas, quae non odiis es discidiis funditus possit everti?. Ex quo, quantum boni sit in amicitia, iudicari potest.