jueves, 23 de abril de 2009

O AVARO E O OURO


Esta rosa é para todos os que seguen este blog, a foto fíxena onte e é a primeira rosa do meu xardín.

FELIZ DÍA DO LIBRO



Aí vai unha fábula de Esopo:

Un avaro vendeu todo o que tiña de máis e comprou unha peza de ouro, e soterrouna na terra á beira dunha vella parede e todos os días ía mirar o sitio.
Un dos seus veciños observou as súas frecuentes visitas ao lugar e decidiu pescudar que pasaba. Pronto descubriu o do tesouro escondido, e cavando, tomou a peza de ouro, roubándolla.
O avaro, á súa seguinte visita atopou o oco baleiro e repenando os seus cabelos laiábase amargamente.
Entón outro veciño, decatándose do motivo da súa queixa, consolouno dicíndolle:
- Da grazas de que o asunto non é tan grave. Vai e trae unha pedra e colócaa no oco. Imaxínate entón que o ouro aínda está aquí. Para ti será o mesmo que aquilo sexa ou non sexa ouro, xa que non farías nunca ningún uso del.
Valora as cousas polo que serven, non polo que aparentan.

2 comentarios:

Una dijo...

Tu rosa queda maravillosa de fondo de escritorio.
Me has recordado una de las cosas que les decía a mis alumnos cuando trabajaba de maestra y es que uno no puede guardarse para sí mismo lo bueno que tenemos tanto en nuestra manera de ser como en nuestras habilidades,si todos fuéramos avaros nadie podría mejorar en su vida.Abrazos

mariajesusparadela dijo...

Sí, pero si al avaro le producía placer, también servía para algo ¿no?