O paspallás

imaxes tomadas de internet

O seu canto característico, que se oe principalmente ao luscofusco, é un reclamo trisílabo (pas-pa-llas, pas-pa-llas, pas-pa-llas) que lle valeu o seu nome, tamén se coñece o seu canto como charrear.
Pasan o inverno en África e nos países do sur de Asia. Chega a Galiza a principios de abril e marcha a principios de setembro. O seu hábitat preferido na época de cría son as chairas cultivadas.
A carne do paspallás fíxoo obxecto de caza masiva dende tempos remotos, o que xunto coa perda dos seus hábitats e o uso masivo de pesticidas, causou unha forte diminución das súas poboacións. En moitas zonas é tradicional cazalo durante o voo de migración.

Había a crenza de que o ferrado do centeo ou trigo valería a tantos reas como veces repetise o paspallás o seu canto.

Unha vella lenda galega que eu escoitei da miña avoa, refería que cando os xudeus perseguían a Sagrada Familia na súa fuxida a Exipto, atoparon a un paspallás ao que lle preguntaron se os vira, o paspallás contestoulles: pas-pa-llás, por aí ben vas.
Isto foi causa de que o niño do paspallás non sexa respectado por ninguén,porque fai os seus niños no chan.

Preso nun  estreito lazo 
o Paspallás sinxelo, 
daba queixas ao aire,
xa tarde arrepentido.
«¡Ai de min miserable 
infeliz paxariño, 
que antes cantaba libre,
e xa choro cativo! 
Perdín o meu niño amado,
perdín nel as miñas delicias, 
ao fin perdino todo, 
pois que perdín a vida.
Por que desgraza tanta? 
Por que tanta desventura? 
Por un gran de trigo! 
ai cara lambetada!» 
Ai apetito cego 
a cantos precipita, 
que por lograr un nada,
un todo sacrifican!              
      Samaniego