A Tibulo tamén lle gustaba o campo

Aquí pódese ver a flor do meu sabugueiro

Aquí é onde emprego o meu tempo ocioso

Amontoe outro para si riquezas de brillante ouro e posúa moitas xugadas de terreo cultivado;

que a ese labor cotián lle traia o medo cando estea preto o inimigo e que os sons da trompeta de Marte lle quiten o sono.

A min léveme a miña pobreza por unha vida ociosa mentres brille o meu fogar co habitual lume.

Eu mesmo, labrador, plantarei as tenras vides no momento adecuado e os crecidos froitos con experta man.

E non me abandone a esperanza, senón que me proporcione sempre cheas de froitos e abundantes mostos no repleto lagar.

Pois sinto veneración se un tronco solitario no campo ou unha vella pedra na encrucillada teñen floridas grilandas,e calquera froito que me ofrece o novo ano é colocado como ofrenda aos pés da deusa agrícola.

Loira Ceres, toma para ti unha coroa de espigas arrancada da miña terra para que colgue ante as portas do teu templo e que Príapo, o roxo gardián, álcese nos hortos cargados de froitas para espantar ás aves coa súa salvaxe fouce.

(Tibulo., I 1, 1-18)

Divitias alius fuluo sibi congerat auro

et teneat culti iugera multa soli,

quem labor adsiduus uicino terreat hoste,

Martia cui somnos classica pulsa fugent:

me mea paupertas uita traducat inerti,

dum meus adsiduo luceat igne focus.

ipse seram teneras maturo tempore uites

rusticus et facili grandia poma manu:

nec Spes destituat sed frugum semper aceruos

praebeat et pleno pinguia musta lacu.

nam ueneror, seu stipes habet desertus in agris

seu uetus in triuio florida serta lapis:

et quodcumque mihi pomum nouus educat annus,

libatum agricolae ponitur ante deo.

flaua Ceres, tibi sit nostro de rure corona

spicea, quae templi pendeat ante fores;

pomosisque ruber custos ponatur in hortis

terreat ut saeua falce Priapus aues.