miércoles, 21 de octubre de 2009

Pedra






Ser unha pedra vella
na rilleira dos tempos espetada!
Ergueita pedra dos picoutos
namorada do vento!

Non ser pedra de chouza,
de valado,
de estrema
nin sequera reloxo de sol
nin voltexada pedra de muíño.

Pedra dos montes,
espida
sen latexos de home no seu cerne,
sen adoridos pálpitos
de tolo corazón que me arrepíe.
Pedra namais que non cobice o corvo,
o home
que a aldraxe.

Pedra de pazo non,
nin de menhir,
nin campa,
nin machada de seixo.

Pedra.

Laxe nas corgas de auga nidia.
Penedo ergueito ó pé do río.
Pedra de serra,
de cumios,
ceibe da ollada dos canteiros.

Rocha para rotas,
para marcar no vento singraduras.

Faro
do vento montesío.
Pedra

Victor Campio Pereira, O aire, a luz e o canto (Poesía reunida 1987-2006)






Castelán

Piedra


Ser una piedra vieja
en las huellas de los tiempos clavada!
Erguida piedra de las cumbres (1)
enamorada del viento!

No ser piedra de cercado, (2)
de vallado,
de linde
ni siquiera reloj de sol
ni volteada piedra de molino.

Piedra de los montes,
desnudada,
sin latidos de hombre en su cerne,
sin dolorosos pálpitos
de loco corazón que me estremezca.
Piedra nada más que no codicie el cuervo,
el hombre
que la ultraje.

Piedra de pazo no,
ni de menhir,
ni lápida,(3)
ni hacha de cuarzo.(4)

Piedra.

Losa en los estanques de agua limpia.
Roca erguida junto al río.
Piedra de sierra,
de cumbres,
libre de la mirada de los canteros.

Roca para camino,
para marcar en el viento singladuras.

Faro
del viento montesino.
Piedra
Vocabulario

1- picouto, el equivalente castellano es -> Punta escarpada de un monte o montículo de forma cónica.
2- chouza/chousa, el equivalente en castellano es -> Finca o prado o porción de monte cerrado por una cerca.
3- campa, el equivalente castellano es -> Losa, lápida.
4- seixo, el equivalente en castellano es -> Guijarro, piedra lisa, dura y de pequeño tamaño. Cuarzo

5 comentarios:

Felipe Medina dijo...

A través de vosotras he conocido a Víctor y me ha encantado.

De nuevo,un poema

"Losa en los estanques de agua limpia.
Roca erguida junto al río.
Piedra de sierra,
de cumbres,
libre de la mirada de los canteros"


Un poema donde la soledad se pone en valor

Isabel Barceló Chico dijo...

Un poema maravilloso, que me ha hecho estremecer. Sus palabras aparecen desnudas como esa piedra que describe, sin servidumbres, pura como si fuera la primera vez que se escribieran o se pronunciaran. Palabras y piedra verdaderamete humanas. Un abrazo muy fuerte, querida amiga, y gracias por traer aqui una poesia tan hermosa.

mariajesusparadela dijo...

Precioso, Dilaida. E unha fermosa forma de pasalo ao castelán.

A foto, incrible, pero por estas terras, é doado.

Ciberculturalia dijo...

Preciosa poesía. Te digo lo mismo que te ha dicho Felipe. Que gracias a ti he conocido a Victor.
Gracias. Un beso

RGAlmazán dijo...

Dilaida es una poesía muy bella. Y además tiene razón. La piedra, fundamentalmente, ha de ser piedra, sin alharicos, adornos o maquillajes. Tal cual. Como todo, no se debería perder la esencia a cambio de la presencia.
Bicos

Salud y República