Un loco / Un tolo

Carrabouxos

Únome a convocatoria que fai María Jesús do blog paradeladecoles.
Aí vai un fermoso poema de Antonio Machado

É unha tarde amorriñada e desapracible
dun outono sen froitos, na terra
estéril e raída
onde a sombra dun centauro deambula.

Por un camiño na árida chaira,
entre álamos murchos,
a soas coa súa sombra e a súa tolemia
vai o tolo, falando a berros.

Lonxe vense sombríos estepares,
outeiros con malezas e escambróns,
e ruínas de vellas aciñeiras,
coroando os ásperos outeiros.

O tolo vocifera
a soas coa súa sombra e a súa quimera.

É horrible e grotesca a súa figura;
fraco, sucio, maltreito e mal rapado,
ollos de quentura
iluminan o seu rostro consumido.

Foxe da cidade... Pobres maldades,
misérrimas virtudes e angueiras
de chulos aburridos, e ruindades
de ociosos mercadores.

Polos campos de Deus o tolo avanza.
Tras a terra esquelética e sequiza
-vermello de ferruxe e pardo de cinza-
hai un soño de lirio ao lonxe.

Foxe da cidade. O tedio urbano!
-carne triste e espírito vilán!-.

Non foi por unha tráxica amargura
esta alma errante esgazada e rota;
purga un pecado alleo: a cordura,
a terrible cordura do idiota.

Versión orixinal

Es una tarde mustia y desabrida
de un otoño sin frutos, en la tierra
estéril y raída
donde la sombra de un centauro yerra.

Por un camino en la árida llanura,
entre álamos marchitos,
a solas con su sombra y su locura
va el loco, hablando a gritos.

Lejos se ven sombríos estepares,
colinas con malezas y cambrones,
y ruinas de viejos encinares,
coronando los agrios serrijones.

El loco vocifera
a solas con su sombra y su quimera.

Es horrible y grotesta su figura;
flaco, sucio, maltrecho y mal rapado,
ojos de calentura
iluminan su rostro demacrado.

Huye de la ciudad... Pobres maldades,
misérrimas virtudes y quehaceres
de chulos aburridos, y ruindades
de ociosos mercaderes.

Por los campos de Dios el loco avanza.

Tras la tierra esquelética y sequiza
-rojo de herrumbre y pardo de ceniza-
hay un sueño de lirio en lontananza.

Huye de la ciudad. ¡El tedio urbano!
-¡carne triste y espíritu villano!-.

No fue por una trágica amargura
esta alma errante desgajada y rota;
purga un pecado ajeno: la cordura,
la terrible cordura del idiota.