lunes, 20 de junio de 2011

Nuboeiros e falsas historias




Nestes tempos revoltos, con tantas Falsas Historias non está mal lembrar a Luciano de Somosata e a súa "Historia Verdadeira". Aínda que só sexa por aquilo de manter a cabeza ocupada...


"Escribo, por tanto, sobre cousas que xamais vin, tratei ou aprendín doutros, que non existen en absoluto nin por principio poden existir"
.
Con esta premisa Luciano de Samosata (125 - 181? d.C.) constrúe a súa "Historia Verdadeira".



O relato comeza cunha viaxe en barco que, por motivos misteriosos, é arrastrado por unhas ondas con cristas extraordinarias cara á Lúa. Xa no satélite, o protagonista comeza a ser testemuña de sucesos incríbeis, con todo, é o encontro cos selenitas, o de maior rareza. Estes seres, enigmáticos e rechamantes, contaban con algunhas das máis estrañas características físicas, como a carencia de ano e a posibilidade de quitarse e poñerse os ollos a gusto e pracer -suceso que impresiona en gran medida ao protagonista-.

Era un mundo sen mulleres
"Non deben o seu nacemento ás mulleres, senón aos homes; pois os matrimonios teñen lugar entre homes e descoñecen por completo até o nome de muller. Alí até os vinte e cinco anos, un é desposado, e a partir desta idade, un desposa á súa vez activamente. Non levan aos fillos no ventre, senón na barriga da perna. Cando esta concibiu, a perna empreña, chegado o momento , practícase unha incisión e extraen dela un fillo morto ao que insuflan a vida expóndoo coa boca aberta ao vento... Hai entre eles unha raza de homes chamados dendritas. Velaquí como nace. Córtase o testículo dereito dun home, plántase en terra e del nace unha gran árbore, semellante a un falo. Ten pólas e follas. Os seus froitos son glandes dun cóbado de longo. Cando maduraron recóllense e deles debúllanse aos homes. Pero as súas partes sexuais son postizas: algúns téñenas de marfil;; os pobres de madeira. E con iso cobren e empreñan a quen desposaron"


Así como as súas rarezas corporais as destrezas e habilidades dos Selenitas eran absolutamente remarcábeis, por exemplo: a habilidade de fiar o vidro e o metal, podendo construír armaduras liviás e impenetrábeis, e a posibilidade de beber zumes de aire.


Durante a súa estancia na Lúa, ademais de sorprenderse cos selenitas, logra tamén presenciar un conflito astronómico entre o Emperador Selenito e o Emperador Solar.




Versión en Castelán



En estos tiempos revueltos, con tantas Falsas Historias no está mal recordar a Luciano de Somosata y su "Historia Verdadera". Aunque sólo sea para mantener la cabeza ocupada...

“Escribo, por tanto, sobre cosas que jamás vi, traté o aprendí de otros, que no existen en absoluto ni por principio pueden existir”
. Con ésta premisa Luciano de Samosata (125 - 181? d.C.) construye su Historia Verdadera.

El relato comienza con un viaje en barco que, por motivos misteriosos, es arrastrado por un oleaje con crestas extraordinarias hacia la Luna. Ya en el satélite natural, el protagonista comienza a ser testigo de sucesos increíbles, sin embargo, es el encuentro con los selenitas, el de mayor rareza. Estos seres, enigmáticos y llamativos, contaban con algunas de las más extrañas características físicas, como la carencia de ano y la posibilidad de quitarse y ponerse los ojos a gusto y placer -suceso que impresiona en gran medida al protagonista-.

Era un mundo sin mujeres
"
No deben su nacimiento a mujeres, sino a varones; pues los matrimonios tienen lugar entre varones y desconocen por completo hasta el nombre de mujer. Allí hasta los veinticinco años, uno es desposado, y a partir de esta edad, uno desposa a su vez activamente. No llevan a los hijos en el vientre, sino en la pantorrilla. Cuando ésta ha concebido, la pierna se preña, llegado el momento , se practica una incisión y extraen de ella un hijo muerto al que insuflan la vida exponiéndolo con la boca abierta al viento... Hay entre ellos una raza de hombres llamados dendritas. He aquí cómo nace. Se corta el testículo derecho de un hombre, se planta en tierra y de él nace un gran árbol, semejante a un falo. Tiene ramas y hojas. Sus frutos son glandes de un codo de largo. Cuando han madurado se los recoge y de ellos se desgrana a los hombres. Pero sus partes sexuales son postizas: algunos las tienen de marfil;; los pobres de madera. Y con eso cubren y preñan a quienes han desposado"

Así como sus rarezas corporales las destrezas y habilidades de los Selenitas eran absolutamente remarcables, como por ejemplo
:
la habilidad de hilar el vidrio y el metal, pudiendo construir armaduras livianas e impenetrables, y la posibilidad de beber zumos de aire.

Durante su estancia en la Luna, además de sorprenderse con los selenitas, logra también presenciar un conflicto astronómico entre el Emperador Selenito y el Emperador Solar.

11 comentarios:

Concha L. F. dijo...

Imaxinación non lle falataba! Pero intúo que no seu tempo as mulleres debían significar ben pouco ou nada. Dígoo por aquilo de imaxinar a Lúa desprovista de seres de sexo feminino...

Isabel Barceló Chico dijo...

¡Y hay que ver los ejércitos que se enfrentan! Ya tenían sus propios aviones (al menos, "armas voladoras"). Lo que más me apetecería ahora es beber un zumo de aire. Besos sonrientes, querida amiga.

Juan Carlos dijo...

Curiosa historia. Pero lo mejor es lo que has destacado al principio: "Escribo sobre cosa que jamás vi, traté o aprendí de otros, que no existen ni pueden existir". No me digas que no parece el resultado de un programa del corazón (de tele5 sin ir muy lejos)

RGAlmazán dijo...

No conocía la historia pero me ha fascinado. Me ha recordado la película "Amanece que no es poco". Es de un surrealismo y una imaginación tremenda. Y lo del zumo de aire, genial, como el embarazo de la rodilla. Me ha divertido un puñao.
Bicos.

Salud y República

Chousa da Alcandra dijo...

Solo dou grazas por non ser da tribo dos dendritas. E non é por terlle un cariño especial ó dereito (que lle quero tanto coma ó esquerdo); é polo repelús que me da plantalo na terra...

Bicos dende a tribo dos ulláns

Isabel Martínez Barquero dijo...

Gracias, Dilaida. Hacía tiempo que no leía un texto tan fantasioso y entretenido. También humorístico, y poético (porque el hecho de nazcan las criaturas muertas y con la boca abierta al viento adquieran el soplo de la vida, es muy poético).
Cómo me he reído con el árbol-pene y con los penes de madera para los pobres y de marfil para los ricos. ¡Hasta en las ensoñaciones de la fantasía existen las clases sociales!
Bicos risueños.

Anónimo dijo...

Imaginativo y fantastico...seres extraños y aún con sus rarezas tiene que estar bien el "quita y pon de los ojos"..¡para lo que hay que ver!... además fabuloso el "zumo de aire"...para darse un respiro.
Saludos Dilaida.

Txema dijo...

Si, es verdad, imaginanción no falta y eso es bueno siempre.

Saludos

emejota dijo...

Me ha gustado mucho, investigaré sobre el autor. Beso.

Paz Zeltia dijo...

que fantástico!
e digo a palabra non como exclamación tantas veces utilizada, se non no verdadeiro sentido...
encantoume, ainda estou pasmada!

moitas grazas. Ti sempre me achegas textos ós que eu nunca chegaría pola miña conta.

A cabeceira nova tamén me gusta, a roseira, co texto...

matrioska_verde dijo...

a roseira é incríble, é como ulen!... pola noite de san xoan as collía a miña aboa para deixar na agua ó resío e lavarme con ela a cara ó día seguinte... xunto con herbaluísa, menta, manzanilla...

¡xa fai tantos anos que non o fago!

do texto, sorpréndeme que nesa época xa houbera ciencia ficción... pero vexo que imaxinación non lles faltaba.

¡mimadriña!

biquiños,