CANDO me miro non me percibo.
Teño tanto a manía de sentir
que me extravío ás veces ao saír
das propias sensacións que eu recibo.
O aire que respiro, este licor que bebo,
pertencen ao meu modo de existir,
e eu nunca sei como hei de concluir
as sensacións que ao meu pesar concibo.
Nin nunca, propiamente reparei,
se na verdade sinto o que sinto.
Eu, serei tal cal me parezo ?
Serei tal cal me xulgo verdadeiramente?
Mesmo ante as sensacións son un pouco ateo,
nin sei ben se son eu quen en min sente.
Fernando Pessoa
Castelán
CUANDO me miro no me percibo.
Tengo tanto la manía de sentir
que me extravío a veces al salir
de las propias sensaciones que recibo.
El aire que respiro, este licor que bebo
pertenecen a mi modo de existir,
y yo no sé como he de concluir
las sensaciones que a mi pesar concibo.
Ni nunca, propiamente, reparé,
si en verdad siento lo que siento.
Yo ¿seré tal cual como me parezco?
¿Seré tal cual me juzgo verdaderamente?
También ante las sensaciones soy un poco ateo,
ni sé bien si soy yo quien en mí siente.
Fernando Pessoa
Portugués
QUANDO olho para mim não me percebo.
Tenho tanto a mania de sentir
que me extravio às vezes ao sair
das próprias sensações que eu recebo.
O ar que respiro, este licor que bebo,
pertencem ao meu modo de existir,
e eu nunca sei como hei de concluir
as sensações que a meu pesar concebo.
Nem nunca, propriamente reparei,
se na verdade sinto o que sinto.
Eu, serei tal qual pareço em mim?
Serei tal qual me julgo verdadeiramente?
Mesmo ante as sensações sou um pouco ateu,
nem sei bem se sou eu quem em mim sente.
Fernando Pessoa
9 comentarios:
Grandes TODOS los Pessoas.
Ahora definiría un buen poeta como alguien que, de forma bella, es capaz de hacer comprensible algo tan íntimo y difícil de expresar como esa sensación de extravío que define el poema.
(Además me ha encantado filológicamente ver gallego y portugués uno al lado del otro. Las semejanzas y diferencias me han recordado a las existentes entre catalán y balear, por decir algo, que claramente pertenecen a la misma lengua pero hay una notable distancia en algunos aspectos, como en el fonético... eso es lo que menos puedo apreciar ahí, claro.)
Una abraçada, e ir reflexionando para echar al espantapájaros ese, al larguirucho...
Grande Pessoa, y siempre tan filosófico, haciéndonos y haciéndose preguntas vitales.
Bicos
Salud y República
Me encantaron los versos. Bienvenida de nuevo a "casa"
Bicos
Bellos versos para terminar el verano. Delicioso tu rincón.
Como indica Ramón, me ha resultado muy interesante ver el poema de Pessoa en portugués y gallego. Veo las similitudes y las pequeñas diferencias.
En cuanto a Pessoa, qué decirte: me llega mucho, su desasosiego lo entiendo como si fuera propio, su perplejidad es la mía, su confusión es mi hermana.
Bicos, querida Dilaida.
por algo dice que el poeta es un fingidor...
bienvenida de tus vacaciones!
(vaia posta de sol trouxeches na cámara, imaxino cantas traerás pendurando no recordo)
en algunos poemas se me hace muy complicado de entender, hay que leerlo varias veces para llegara vislumbrar lo que quería contarnos.
aquí nos hace pensar en lo que somos objetivamente, o lo que pensamos que somos, o cómo nos vemos...
¡que lío!
biquiños,
Genial Pessoa, uno de los pocos poetas que verdaderamente entiendo. Gracias por recordarnoslo. Bicos.
Publicar un comentario