Argos (O que vixiaba a Io)

Argos, dotado para a vixianza polos seus multiples ollos ( temos que lembrar que Xuno entregáralle a Io para que a vixiara e Xupiter/Zeus non puidese arrimarse a ela), permitíalle a Io pacer durante o día, de noite pechábaa e atábaa con cadeas. Ninguén recoñece a Io, nin sequera o seu pai, nin as súas irmás e como non pode comunicarse con palabras cunha pata escribe na terra o que lle pasou, Inaco, o seu pai, chora pola súa desgraza mentres abraza a súa filla; Argos arranca á filla dos brazos de seu pai e lévaa a uns pastizais máis afastados; el sitúase no cume dun monte e dende alí vixia en todas as direccións.
Xupiter sente remordementos polas desgrazas de Io e entón chama ao seu fillo Mercurio e ordénalle dar morte a Argos. Mercurio baixa á terra disfrazado de pegureiro e vai xuntando polo campo unhas cabras e condúceas ata onde está Argos, mentres toca o caramillo. Senta a carón de Argos e falan e disfrutan coa música; ao fin consegue dobregar os ollos vixiantes, Argos pecha todos os ollos canso de tantas historías e entón o deus aproveita e féreo coa súa espada e despois tírao dende o cume do monte.
Ao ver isto, Xuno recolle os cen ollos de Argos e colócaos nas plumas do pavo real (ave consagrada a Xuno) enchendo a súa cola de estreladas perlas, tamén se enfada moitísimo e víngase en Io enviándolle unha Erimis (un tabán) que a aguilloa incesantemente obrigándoa a fuxir. Despois de fuxir e fuxir, Io, chega a carón do río Nilo e cae de xeonllos na beira da auga e con penosos bruídos, levanta a cabeza, o que pode, cara o ceo, pidindo a fin das súas desgrazas.
Xupiter xúralle a súa muller que nunca máis lle vai "poñer os cornos", mostrase moi agarimoso, dille que ela é o máis importante da súa vida, que o de Io e as demais foi algo que quere olvidar(así son os homes). Xuno perdoa e Io recobra a súa figura, máis tarde, parirá a Épafo.
Io converteuse en raíña de Exipto e a súa morte foi adorada coma deusa Isis.