No libro IV da Metamorfose, Ovidio cóntanos a historía do Hermafrodito.
Este era fillo de Afrodita e de Hermes, en honra dos cales recibiu o seu nome, unha mestura do dos seus pais. Pero Afrodita (Venus, en latín), ao sentirse culpable de adulterio, separouse do seu fillo e deixouno no monte Ida (en Frixia) ao cuidado das ninfas do monte (As Náyades), por quen foi criado.
Co paso do tempo, o neno converteuse nun mozo de gran beleza. Un bo día, Hermafrodito decidiu saír a percorrer as terras gregas. Indo de camiño a Caria, en Halicarnaso, o exceso de calor daquel día fíxoo aproximarse a un lago para refrescarse, e sacándose a roupa, púxose a nadar espido. A náyade Salmacis, que é a única ninfa a quen el non coñece, pasa o seu tempo mergullándose no seu propio lago, peiteando os cabelos cun peite de madeira de buxo ou co corpo envolto nun vestido transparente, deitase sobre as follas brandas ou nas herbas e tamén noutras ocasións recolle flores. Precisamente estaba recollendo flores cando viu ao mozo, e ao observar o seu corpo espido, sentiu unha atracción inmediata cara a el e non tardou en espirse e achegárselle para tratar de conquistalo, pero o mozo resistiuse.
Aínda así, a ninfa non desestiu no seu empeño e abrazouno fortemente, arrastrando ao fondo, mentres loitaba con el, suplicou aos deuses que non separasen os seus corpos, dicindo: Aínda que loites, maldito, non por iso vas fuxir! Deuses, facede que nada poida xamais separalo de min nin separarme del!. Os deuses, atendendo a súa súplica, concedéronlle o seu desexo e ambos corpos fusionáronse para sempre nun só ser, de dobre sexo.
Hermafrodito suplicou aos seus pais, os deuses, que todo mozo que se bañase naquel lago correse a súa mesma sorte. Desta forma, o lago arrebataría a virilidad a todo aquel que se bañase nel, tal como así llo concederon os deuses.
Este mito deu orixe ao uso da expresión Hermafrodita, para describir ás persoas intersexuais.
Este era fillo de Afrodita e de Hermes, en honra dos cales recibiu o seu nome, unha mestura do dos seus pais. Pero Afrodita (Venus, en latín), ao sentirse culpable de adulterio, separouse do seu fillo e deixouno no monte Ida (en Frixia) ao cuidado das ninfas do monte (As Náyades), por quen foi criado.
Co paso do tempo, o neno converteuse nun mozo de gran beleza. Un bo día, Hermafrodito decidiu saír a percorrer as terras gregas. Indo de camiño a Caria, en Halicarnaso, o exceso de calor daquel día fíxoo aproximarse a un lago para refrescarse, e sacándose a roupa, púxose a nadar espido. A náyade Salmacis, que é a única ninfa a quen el non coñece, pasa o seu tempo mergullándose no seu propio lago, peiteando os cabelos cun peite de madeira de buxo ou co corpo envolto nun vestido transparente, deitase sobre as follas brandas ou nas herbas e tamén noutras ocasións recolle flores. Precisamente estaba recollendo flores cando viu ao mozo, e ao observar o seu corpo espido, sentiu unha atracción inmediata cara a el e non tardou en espirse e achegárselle para tratar de conquistalo, pero o mozo resistiuse.
Aínda así, a ninfa non desestiu no seu empeño e abrazouno fortemente, arrastrando ao fondo, mentres loitaba con el, suplicou aos deuses que non separasen os seus corpos, dicindo: Aínda que loites, maldito, non por iso vas fuxir! Deuses, facede que nada poida xamais separalo de min nin separarme del!. Os deuses, atendendo a súa súplica, concedéronlle o seu desexo e ambos corpos fusionáronse para sempre nun só ser, de dobre sexo.
Hermafrodito suplicou aos seus pais, os deuses, que todo mozo que se bañase naquel lago correse a súa mesma sorte. Desta forma, o lago arrebataría a virilidad a todo aquel que se bañase nel, tal como así llo concederon os deuses.
Este mito deu orixe ao uso da expresión Hermafrodita, para describir ás persoas intersexuais.
No hay comentarios:
Publicar un comentario