Hoxe teño que escribir sobre Xena, a miña cadela. Temos catro cans pero Xena é algo expecial, hai quen di que as mascotas seméllanse aos amos, non sei, pero algo de verdade hai niso.
Xena xa é velliña (12 anos) pero ten tampouco entendemento coma cando era un cachorro, pásalle coma min non se dá conta da idade e pensa que aínda pode correr coma hai anos e claro despois dóenlle as patas e chora, cando a saco coa correa non sabe ir a modo, ten que ir tirando de min todo o tempo. Empezou a formar parte da familia cando tiña un mes, daquela non tiñamos aínda a leira, e estivo vivindo no piso con nós dous anos, eramos sete na casa, ela desde o primeiro momento foi unha máis, o meu fillo daquela tiña 9 anos (as fillas xa eran adolescentes) e anque nos tiña a todos pendientes dela eu penso que non era moi feliz, porque lle pasa coma min, o que lle gusta é a liberdade; saía á rúa dúas veces ao día (pola mañá e pola noite) pero sempre lle era pouco e cando ía ao monte era a cadela máis feliz do mundo. Cando comiamos ela sentaba á mesa con nós, tiña unha cadeira para ela, pero como sabía que ao meu marido iso non lle gustaba cando estaba el, poñíase debaixo da mesa ao meu carón e dábame no brazo para que compartise a comida con ela. Tivo unha etapa na que dicidiu que tiña que contestar ao telefono e a máis dun lle meteu un susto, pois ao soar dáballe coa pata e ao telo descolgado soltaba un ladrido.
Agora desde que vive no campo é a que manda, non lle gusta nada que eu a comparta con outros animais e ponse moi contenta cando imos dar un paseo as dúas soas. Sei que xa ten moita idade pero cada vez que penso niso teño moita tristura.
Lembro cando pariu a primeria vez, tiña case 3 anos, que mal o pasamos as dúas!, ela non era consciente do que lle estaba a pasar e só quería que a collese no colo, queixábase como se fose unha muller, tivo 10 canciños, a moitos deles tiven que limpalos eu porque ela non sabía que facer. Nos seguintes partos xa non me pediu axuda.
Esta é parte da historía dunha cadela que aportou e aporta calor a miña vida. Desexo que a vida sexa xenerosa e eu poida disfrutar dela un montón de anos.
Xena xa é velliña (12 anos) pero ten tampouco entendemento coma cando era un cachorro, pásalle coma min non se dá conta da idade e pensa que aínda pode correr coma hai anos e claro despois dóenlle as patas e chora, cando a saco coa correa non sabe ir a modo, ten que ir tirando de min todo o tempo. Empezou a formar parte da familia cando tiña un mes, daquela non tiñamos aínda a leira, e estivo vivindo no piso con nós dous anos, eramos sete na casa, ela desde o primeiro momento foi unha máis, o meu fillo daquela tiña 9 anos (as fillas xa eran adolescentes) e anque nos tiña a todos pendientes dela eu penso que non era moi feliz, porque lle pasa coma min, o que lle gusta é a liberdade; saía á rúa dúas veces ao día (pola mañá e pola noite) pero sempre lle era pouco e cando ía ao monte era a cadela máis feliz do mundo. Cando comiamos ela sentaba á mesa con nós, tiña unha cadeira para ela, pero como sabía que ao meu marido iso non lle gustaba cando estaba el, poñíase debaixo da mesa ao meu carón e dábame no brazo para que compartise a comida con ela. Tivo unha etapa na que dicidiu que tiña que contestar ao telefono e a máis dun lle meteu un susto, pois ao soar dáballe coa pata e ao telo descolgado soltaba un ladrido.
Agora desde que vive no campo é a que manda, non lle gusta nada que eu a comparta con outros animais e ponse moi contenta cando imos dar un paseo as dúas soas. Sei que xa ten moita idade pero cada vez que penso niso teño moita tristura.
Lembro cando pariu a primeria vez, tiña case 3 anos, que mal o pasamos as dúas!, ela non era consciente do que lle estaba a pasar e só quería que a collese no colo, queixábase como se fose unha muller, tivo 10 canciños, a moitos deles tiven que limpalos eu porque ela non sabía que facer. Nos seguintes partos xa non me pediu axuda.
Esta é parte da historía dunha cadela que aportou e aporta calor a miña vida. Desexo que a vida sexa xenerosa e eu poida disfrutar dela un montón de anos.
3 comentarios:
Creo que las personas que no han convivido con animales a veces no pueden entender hasta que punto forman parte de la familia. En casa siempre hemos tenido, perro en casa de mis padres y gatos en la mía y la convivencia es enriquecedora.
Ojala Xena y tu sigais compartiendo esos paseos a solas durante mucho tiempo.
Un abrazo
Grazas Silvia por ler o que escribo e polos teus desexos.
Bicos
Se merece lo mejor de la vida,te comprendo perfectamente.Te envío un abrazo si consigo liberarme del abrazo de mi Nito que ya se harta de que lleve tanto tiempo delante del PC.
Publicar un comentario