Apolo, Leucótoe e Clitie

imaxes tomadas da internet
Boswellia sacra a árbore do incenso, árbore no que metamorfoseou Leucótoe



imaxe tomada da internet

imaxe tomada da internet
Hai quen di que Clitie metamorfoseou nun Helianto Helianthemum nummularium

imaxe tomada da internet

Tamén é posíbel que Clitie metamorfosease en Heliotropium europaeum herba verrugueira, herba da disentería ou heliotropo maior

Ovidio no libro IV da Metamorfose cóntanos a historia de Apolo (o Sol), Leucótoe e Clitie (vv. 190-270)

Venus (Afrodita) decide vingarse de Apolo xa que este fora a contarlle ao seu esposo Vulcano que ela púñalle os "cornos" con Ares, entón fai que Apolo se enamore de Leucótoe

"Quid nunc, Hyperione nate, forma colorque tibi radiataque lumina prosunt?"

De que che serven agora, fillo de Hiperión, a túa fermosura, o teu esplendor e os raios da túa luz?

"Modo surgis Eoo temperius caelo, modo serius incidis undis spectandique mora brumales porrigis horas; defecis interdum, vitiumque in lumina mentis transit, et obscurus mortalia pectora terres."

Unhas veces érgueste antes de tempo no ceo oriental, outras caes demasiado tarde nas augas e por deterte a mirar prolongas as horas do inverno; as veces eclípsaste, pasa á túa luz o trastorno da túa alma e pola túa escuridade espantas os corazóns dos homes.

Unha noite mentres os cabalos de Apolo pastan, o deus entra na habitación de Leucótoe disfrazado coma se fose a súa nai e despois de despedir ás serventas e ao quedar a soas coa moza dille:"ille ego sum qui longum metior annum, omnia qui video, per quem videt omnia tellus, mundi oculus: mihi, crede, places!" (eu son o que establezo a medida do ano en toda a súa lonxitude, o que ve todas as cousas e grazas a quen o ve todo, o ollo do mundo: Creme, ti gústasme!)

Co medo a Leucótoe cáenlle das mans a roca e fuso e cando Apolo volve á súa figura ela queda subxugada e someteuse ao deus sen protestar.

Clitie que era irmán de Laucótoe e estaba namorada do deus cóntalle ao seu pai o da súa irmá e este cruel sotérraa nunha profunda fosa e bótalle por riba area.

Apolo non pode axudala e dise que nada foi máis doloroso para o deus que aquilo sen contar cando vira arder ao seu fillo Faetón. Cando viu que non lle podía devolver a vida á moza, derramou oloroso néctar sobre o seu corpo e no medio de grandes lamentos dixo:"tanges tamen aethera" (a pesar de todo chegarás a tocar o ceo).

E rapidamente o corpo, empapado en celeste néctar, desfíxose e humedeceu a terra coa súa fragrancia; unhas raíces penetraron pouco a pouco no terreo, e unha vara de incenso elevouse e coa súa punta rompeu o montículo.
Apolo non volveu a visitar a Clitie e rematou as súas relacións amorosas con ela, a moza consumiuse na súa louca paixón, incapaz de soportar ás ninfas, e a intemperie, o mesmo de noite que de día, permaneceu sentada no chan cos cabelos en desorden e o longo de nove días nin bebeu nin comeu, sen deixar de chorar, o único que facía era mirar o rostro do deus conforme este avanzaba e volver o seu rostro cara onde el se atopaba. Din que os seus membros adheríronse ao chan, e unha espectral palidez converteu en herbas citrinas nunha parte do seu color natural; noutra parte hai un tinxidura vermella, e unha flor en todo semellante á violeta cúbrelle o rostro e aínda que esta suxeita pola raíz, vólvese cara o Sol e despois de transformada conservará para sempre o seu amor.