O monte de Chelos

A dereita da imaxe o río Miño. Onde antes había piñeiros agora só toxos e uces.

Ao chegar a Chelos o recendo é increíbel.

Chelos hai dous anos ardeu. Este é un monte que antes do incendio estaba cheo de piñeiros, érbedos, corticeiras e algúns carballos, agora está cheo de xestas, toxos algunhas uces e os troncos queimados de algunhas árbores; aínda de cando en vez pódese ver algún carballo que resistiu ao lume e os érbedos que volven agromar dende as raíces que non arderon.
Os madeireiros sacaron a madeira que lles servía e os troncos das árbores pequenas deixáronos ciscados polo monte. Algúns destes troncos aínda están en pé coma pantasmas, no medio de tanta fermosura.

Isto está fermosísimo, que boa é a natureza!!! Nós atacámola sen piedade e ela devólvenos isto.

Xestas brancas, Chelos está cheo destas flores. Os restos do lume despois de 2 anos, aínda están por todas partes.

Esta é unha xesta negra, xesta das vasoiras; xesta brava. Pódese ver tamén os troncos das árbores queimadas que non lle interesaron aos que levaron o resto da madeira

A PRIMAVERA Tomás de Iriarte

Xa alegra a campiña
a fresca primavera;
o bosque e a pradería
renovan o seu verdor.
Co asubiar das pólas
das árbores veciñas
acompañan os chios
do doce reiseñor.
Este é o tempo, Silvio,
o tempo do amor.

Escoita cal murmura
o regato manso;
ao sono e ao descanso
convida o seu rumor.
Que amena está a beira!
Que clara a corrente!
Cando exhalo o ambiente
máis delicioso o olor?
Este é o tempo, Silvio,
o tempo do amor.


Máis balbordo e máis temperá
aluma xa a aurora;
o sol os campos doura
con outro resplandor.
Desvístense os montes
do duro e triste xeo,
e vístese xa o ceo
da máis varia cor.
Este é o tempo, Silvio,
o tempo do amor.

As aves namóranse,
os peixes, os gandos,
e aínda se aman enlazadas
a árbore e a flor.
Natureza toda,
cobrando nova vida,
aplaude a vinda
de maio (abril) benfeitor.
Este é o tempo, Silvio,
o tempo do amor.