lunes, 12 de enero de 2009

Groucho, ao que lle gusta xogar cos paus


4 comentarios:

mariajesusparadela dijo...

Tamén eu teño tres amigos, recollidos do abandono dos seus primeiros donos. Se queres velos, hai un enlace no meu blog que pon "Los han abandonado". Ahí están os tres: Chata, Koro e Perdi.
E son, de verdade, amigos (tamén son amigos o Cuco e o Chispa, os meus cabalos, pero non podo metelos pola casa adiante...)

Dilaida dijo...

Chus, claro que son amigos, a min nunca me fallou ningún amigo destes de catro patas, non poden falar pero as súas miradas para min son máis que suficientes.
Xena leva comigo 12 anos, en maio serán 13, coñecémonos mutuamente, hai veces que se queda mirando para min como se soubese o que estou a pensar.
Grazas por visitar o meu blog

mariajesusparadela dijo...

Polo apelativo, supoño que me coñeces.
Eu a ti non, pero está ben así:gústame moito o que escribes e o xeito de facelo e coincidimos en moitas cousas.
A historia de Xena xa a coñezo polo teu blogue.
O día que falte (que tarde moito), conta conmigo: deso teño experiencia, porque, a miña idade, xa se me foron moitos.

Dilaida dijo...

Chus, si que nos coñecemos. Poida que non te deas conta porque eu utilizo o meu primeiro nome e ti coñeces como me chaman todos que é o segundo:Marisol
Eu tamén perdín varios cans aos que quería moito, pero o da Xena é distinto. Poida que sexa porque é coa que máis horas paso, por o seu caracter ou porque entre nós entendémonos só con mirarnos.
Día a día vexo como vai perdendo moitas facultades, xa non corre coma antes, os ollos xa non lle brillan o mesmo... en fin que se fai vella coma min pero máis rápido e iso causame moita dor.