O ZAPATEIRO METIDO A MÉDICO

Un mal zapateiro comido pola miseria púxose a exercer a medicina nun país onde non era coñecido, e vendendo un antídoto cun nome inventado adquiriu gran fama grazas á súa charlatanería.
Certo día que estaba no leito o rei daquel país cunha grave enfermidade, co fin de probar o seu saber, pediu unha copa para poñelo a proba, finxindo mesturar un veleno co antídoto -pero vertendo en realidade auga-, ordenoulle a este que bebese tamén a pócima, ofrecéndolle unha recompensa.
O temor a morrer fixo confesar ao zapateiro que se fixera un médico famoso, non porque tivese coñecementos de medicina, senón pola estupidez da xente.
Convocado o pobo en asemblea, o rei engadiu o seguinte:
-Ata onde credes que chega a vosa tolemia, que non dubidades en confiar as vosas vidas a quen ninguén confiou os seus pés para que os calzase?
Isto aplícase moi ben a aqueles cuxa necidade aporta ganancias aos desvergonzados.

Ex sutore medicus fallax vulgi iudicium

Malus cum sutor inopia deperditus
medicinam ignoto facere coepisset loco
et venditaret falso antidotum nomine,
verbosis adquisivit sibi famam strophis.
Hic cum iaceret morbo confectus gravi
rex urbis, eius experiendi gratia
scyphum poposcit; fusa dein simulans aqua
antidoto miscere illius se toxicum,
ebibere iussit ipsum posito praemio.
Timore mortis ille tum confessus est
non artis ulla medicae se prudentia,
verum stupore vulgo factum nobilem.
Rex advocate contione haec edidit:
“Quantae putatis esse vos dementiae,
qui capita vestra non dubitatis credere,
cui calceandos nemo commisit pedes?”

Hoc pretiñere vere ad illos dixerim,
quorum stultitia quaestus impudentiae est.
Fedro I-XIV