martes, 3 de noviembre de 2009

A confesión




-Tes algo máis que confesar?

-Ter..., teño, pero...


-Pero que?


-Que teño medo de que vostede o vai dicir.


-Ti estás tolo rapaz!. Non sabes que aquí non se dí nada?


-Aquí non, pero noutro sitio, quen sabe!


-Nin aquí nin noutro lado. Primeiro temos que morrer que descubrir nada do que aquí nos contan.


-Pois entón, voullo dicir, pero...


-Pero que?


-Que non sei se o dirá.


-Está sabido. E acaba se queres. Xesús!, que rapaz máis desconfiado!


-Non lle é un pecado só, que son tres apegados.


-Así sea un cento; e confesa logo e acaba que Deus todo perdoa.


-Pois foille que...eu non sei se llo diga...


-Mira, ou te confesas, ou te levantas, pois xa me estás mareando un pouco máis da conta.


-Andaba co gando e roubeille as pedras dun valado ao tío Cazolas.


-Mellor, non digas a quen, non importa sabelo.


- É que non quero que el o saiba, senón esnaquízame.


-E para que non o saiba, dilo. E que fixeches coas pedras?


- Un forno para asar castañas. Pero non as roubei, que as levei da miña casa.


-Daquela, non roubaches máis cás pedras?
.


-Non señor cura, pero non sei como raio saltou unha muxica e prendeu o lume na toxeira e ardeu máis dun carro de toxos. E neguei que fose eu.


-Os rapaces sodes o demo! De modo que eu non vexo máis que dous pecados: un roubar as pedras e outro a mentira de negar que queimaches os toxos, por que con malicia non o farías?


-Non señor, pero, e logo o do forno...!


-Niso non vexo que haxa pecado.


- Pois a cartilla di: "
non fornicar".

-Tes razón, home, tes razón!. Pois mira, non forniques máis en toda a túa vida que se non has de ser canteiro, non perderás gran cousa.


Como era día de precepto, xantaron os cregos na casa do cura da parroquia e na conversa animada, o cura contou o que lle pasara cun rapaz no confesonario, armouse un rebumbio cos risos e o criado do cura arrimou o oído á porta para ver do que falaban e cando escoitou o que dicían, abriu a porta e metendo a cabeza, dirixiuse ao crego, e díxolle moi cabreado:


-Vostede ve?, Vostede ve? Eu non lle dixen que o había de dicir?.


Contiños da terra, Manuel Garcia Barros





Versión en castelán

-¿Tienes algo más que confesar?

-Tener..., tengo, pero...

-¿Pero qué?

-Que tengo miedo de que usted lo vaya a contar.

-¡Tu estás loco muchacho!. ¿No sabes que aquí no se cuenta nada?

-Aquí no, pero en otro sitio, ¡quien sabe!

-Ni aquí ni en otro lado. Primero tenemos que morir que descubrir nada de lo que aquí nos cuentan.

-Pues entonces, se lo voy a decir, pero...

-¿Pero qué?

-Que no sé si lo dirá.

-Está sabido. Y acaba si quieres. ¡Jesús!, ¡que crio más desconfiado!

-No es un pecado solo, que son tres pegados.

-Así sea un ciento; y confiesa ya y acaba que todo se perdona.

-Pues fue qué...yo no sé si se lo diga...

-Mira, o te confiesas, o te levantas, pues ya me estás mareando un poco más de la cuenta.

-Andaba con el ganado y le robé las piedras del muro al tío Cazolas.
-Mejor, no digas a quien, no es importante saberlo.


- Es que no quiero que él lo sepa, sino me despedaza.

-Y para que no lo sepa, lo dices. Y ¿qué hiciste con las piedras?

- Un horno* (forno) para asar castañas. Pero no las robé, que las llevé de mi casa.

-Entonces, ¿no robaste más que las piedras?

-No señor cura, pero no sé como saltó una chispa y prendió el fuego en el tojal y ardió más de un carro de tojos. Y negué que hubiera sido yo.

-¡Los chavales sois el diablo! De modo que yo no veo más que dos pecados: un robar las piedras y otro la mentira de negar que quemaste los tojos, ¿por qué con malicia no lo harías?

-No señor, pero, y ¡luego lo del horno (forno)...!

-En eso no veo que haya pecado.

- Pues la cartilla dice: "no fornicar".

-¡Tienes razón, hombre, tienes razón! Pues mira, no forniques más en toda tu vida que se no has de ser cantero, y no perderás gran cosa.

Como era día de precepto, almorzaron los curas en l casa del cura de la parroquia y en una conversación animada, el cura contó lo que le había pasado con un muchacho en el confesonario, se armó un jaleo con las risas y el criado del cura acercó el oído a la puerta para ver de que hablaban y cuando escuchó lo que decían, abrió la puerta metiendo la cabeza, y dirigiéndose al cura, le dice muy enfadado:

-¿Usted ve?, ¿Usted ve? ¿Yo no le dije que iba a decirlo?.


8 comentarios:

Felipe Medina dijo...

jajajaja
Me he reido un montón

¡Qué pajarracos!

Bicos

Juan Carlos dijo...

Muy bueno. Fantástico

mariajesusparadela dijo...

Pois eu fornico seguido, que todolos sábados ou domingos fago un asado bo ou empanada.
Pero quen che me dera outra forma de fornicar...

RGAlmazán dijo...

Muy simpático. Los juegos verbales dan mucho juego.
Bicos.

Salud y República

Unknown dijo...

me encantan los juegos de palabras!!

me hiciste reir muchísismo..jajajajjaja

besossss

Isabel Barceló Chico dijo...

¡Divertidísimo! Y es que la inocencia da para muchas carcajadas... Besitos.

matrioska_verde dijo...

a carne é débil e mais tarde ou mais cedo ata os cregos caen.

biquiños,

paideleo dijo...

Mui bo iso de fornicar !.