jueves, 3 de noviembre de 2011

Nin tanto nin tan pouco


Esta foto foi feita o día 1 de novembro, son mazás Granny Smith, están moi boas.


Este é un conto que me contaron hai tempo ou o lin nalgún libro, a verdade é que non estou segura da súa procedencia.


Isto foi o que lle aconteceu a un paisano,
aos poucos días de casar, ía mercar un obxecto que a súa muller lle encargara. A muller necesitaba un ouriñal.


Nunca, entre os regalos que se lle facían aos noivos, ninguén se lembraba que un ouriñal, naqueles tempos era moi necesario e aínda máis nas longas noites de inverno.



Marchou o paisano facer o encargo da muller e encontrou a un amigo na tenda e ao ver que o ía atender a filla do dono, recuou para aconsellarse co amigo.



- A ver se ti sabes como lle hei de pedir un ouriñal a esa moza, para non pasar vergoña. Porque tanto se lle pido un ouriñal como se lle digo penico paréceme moi ordinario.



- Pois mira, pídelle unha "cunquiña de noite" e verás como te entende.



A moza preguntoulle:



-Que desexa?



-Pois mire, eu quería unha "cunquiña de noite", con perdón...



-De que tamaño? -dixo a moza



-Para dúas cagadas, chega ben!



**A sentencia déixoa para que a elixades ao voso gusto.



Versión en castelán

-> La foto fue hecha el día 1 de noviembre, son manzanas Granny Smith, están muy buenas.


* Este es un cuento que me contaron hace tiempo o lo leí en algún libro, la verdad es que no estoy segura de su origen.


Esto le pasó a un paisano, a los pocos días de casarse, iba a comprar un objeto que su mujer le había encargado. La mujer necesitaba un orinal.

Nunca, entre los regalos que se le hacían a los novios, nadie se acordaba que un orinal, en aquellos tiempos era muy necesario y aun más en las largas noches de invierno.

Marchó el paisano a hacer el encargo de su mujer y encontró a un amigo en la tienda y al ver que lo iba a atender la hija del dueño, se acercó a aconsejarse con el amigo.

- A ver si tú sabes como le he de pedir un orinal a esa chica, para no pasar vergüenza. Porque tanto si le pido un orinal como si le digo penico me parece muy ordinario.

- Pues mira, le pides una "tacita de noche" y verás como te entiende.

La joven le preguntó:

-Que desea?

-Pues mire, yo quería una "tacita de noche", con perdón...

-De que tamaño? -dijo la joven

-Para dos cagadas, llega bien!


*
*La moraleja la dejo para que la elijáis a vuestro gusto.

miércoles, 2 de noviembre de 2011

Achillea millefolium L.



Nomes en galego:
Aquilea / aquileia , correola, herba da rula, herba das cortadelas, herba das feridas, herba dos golpes, herba dos carpinteiros, herba dos soldados, merisana, milefolio / milefólio / milfollo, milenrama, milfollas .


*O sobrenome de
planta das feridas ou dos soldados, é debido á enorme popularidade que alcanzou para curar as feridas e parar as hemorraxias, motivo polo que todos os soldados a levaban sempre nas súas mochilas. Os gregos chamaron a esta planta Aquilea, en honra ao seu heroe Aquiles. Na antigüidade foi das herbas máis apreciadas polas bruxas e feiticeiras.





Nun cemiterio de lugar castelán



Curral de mortos, entre pobres tapias,


feitas tamén de barro,


pobre curral onde a fouce non sega,


só unha cruz, no deserto campo


sinala o teu destino.



Xunto a esas tapias buscan o amparo


do fustrigo do nordés as ovellas


ao pasar transhumantes en rabaño,


e nelas rompen da fútil historia,


como as ondas, os rumores vans.



Como un illote en xuño,


cínguete o mar dourado


das espigas que á brisa ondean,


e canta sobre ti a laverca o canto


da colleita.



Cando baixa na choiva o ceo ao campo


baixa tamén sobre a santa herba


onde a fouce non curta,


do teu recuncho, pobre curral de mortos!,


e senten nos seus ósos o reclamo


da rega da vida.



Salvan as túas cercas de cachotes e barro


as aladas sementes,


ou chas levan con piedade os paxaros,


e medran escondidas papoulas,


caraveis, magarzas, uzes, cardos,


entre abandonadas cruces,


non máis que das aves libres pasto.



Cavan tan só na túa maleza brava,


curral sacro,


para dunha alma que sufriu no mundo



logo sobre esa sementa

barbeito longo!



Preto de ti o camiño dos vivos,


non coma ti, con tapias, non cercado,


por onde van e veñen,


xa rindo ou chorando,


rompendo coas súas risas ou os seus choros


o silencio inmortal do teu cercado!



Despois que lento o sol tomou xa terra,


e sobe ao ceo o páramo


á hora do recordo,


ao toque de oracións e descanso,


a ruda cruz de pedra


das túas tapias de barro


queda, como un gardián que nunca dorme,


da campiña o soño vixiando.



Non hai cruz sobre a igrexa dos vivos,


en torno da cal dorme o poboado;


a cruz, cal can fiel, ampara o soño


dos mortos ao ceo acurralados.



E desde o ceo da noite, Cristo,


o Pastor Soberano,


con infinitos ollos escintilante,


reconta as ovellas do rabaño!



Pobre curral de mortos entre tapias


feitas do mesmo barro,


só unha cruz distingue o teu destino


na deserta soidade do campo!


Miguel de Unamuno

* A tradución ao galego foi feita por min





Versión en castelán


*El sobrenombre de planta de las heridas o de los soldados, es debido a la enorme popularidad que alcanzó para curar las heridas y parar las hemorragias, motivo por lo que todos los soldados la llevaban siempre en sus mochilas. Los griegos llamaron a esta planta Aquilea, en honra a su héroe Aquiles. En la antigüedad fue de las hierbas más apreciadas por las brujas y hechiceras.


En un cementerio de lugar castellano



Corral de muertos, entre pobres tapias,


hechas también de barro,


pobre corral donde la hoz no siega,


sólo una cruz, en el desierto campo


señala tu destino.



Junto a esas tapias buscan el amparo


del hostigo del cierzo las ovejas


al pasar trashumantes en rebaño,


y en ellas rompen de la vana historia,


como las olas, los rumores vanos.



Como un islote en junio,


te ciñe el mar dorado


de las espigas que a la brisa ondean,


y canta sobre ti la alondra el canto


de la cosecha.



Cuando baja en la lluvia el cielo al campo


baja también sobre la santa hierba


donde la hoz no corta,


de tu rincón, ¡pobre corral de muertos!,


y sienten en sus huesos el reclamo


del riego de la vida.



Salvan tus cercas de mampuesto y barro


las aladas semillas,


o te las llevan con piedad los pájaros,


y crecen escondidas amapolas,


clavelinas, magarzas, brezos, cardos,


entre arrumbadas cruces,


no más que de las aves libres pasto.



Cavan tan sólo en tu maleza brava,


corral sagrado,


para de un alma que sufrió en el mundo


sembrar el grano;


luego sobre esa siembra


¡barbecho largo!



Cerca de ti el camino de los vivos,


no como tú, con tapias, no cercado,


por donde van y vienen,


ya riendo o llorando,


¡rompiendo con sus risas o sus lloros


el silencio inmortal de tu cercado!



Después que lento el sol tomó ya tierra,


y sube al cielo el páramo


a la hora del recuerdo,


al toque de oraciones y descanso,


la tosca cruz de piedra


de tus tapias de barro


queda, como un guardián que nunca duerme,


de la campiña el sueño vigilando.



No hay cruz sobre la iglesia de los vivos,


en torno de la cual duerme el poblado;


la cruz, cual perro fiel, ampara el sueño


de los muertos al cielo acorralados.



¡Y desde el cielo de la noche, Cristo,


el Pastor Soberano,


con infinitos ojos centelleantes,


recuenta las ovejas del rebaño!



¡Pobre corral de muertos entre tapias


hechas del mismo barro,

sólo una cruz distingue tu destino


en la desierta soledad del campo!



Miguel de Unamuno

viernes, 28 de octubre de 2011

Níobe


Monte Sipilo (Turquia) imaxes tomadas da rede
Enlace
Ovidio, Metamorfose, libro VI (146-312)

Níobe
era filla de Tántalo e casou con Anfíon (que tocaba moi ben a lira), fillo de Antíope e Xúpiter, irmán xemelgo de Zeto. Níobe estaba moi orgullosa dos seus sete fillos e sete fillas, considerábase a máis feliz das nais.

Manto, a filla de Tiresias (adiviño cego de Tebas), que coñecía o porvir, pronunciara este vaticinio:

- "Isménides, marchade en tromba e ofrecede á Latona e aos dous Latoníxenas (Apolo e Diana) piadosos incensos acompañados de pregarias, e adornade de loureiro os vosos cabelos. Pola miña boca mándao Latona".

Todas as tebanas obedecen, adornan as súas frontes e ofrecen ao lume sagrado, incenso e oracións.

Cando chega Níobe acompañada dun cortexo de seguidores, magnífica pola súa roupa frixia de brocado de ouro, e tan fermosa como lle permite a súa cólera, axitando os cabelos que lle caen polos ombreiros, detívose e despois de pasear a súa mirada soberbia ao seu redor, dixo:

-"Que loucura é antepoñer deuses oídos a deuses vistos? E por que Latona é venerada nos altares e pola contra a miña divindade está aínda sen incenso?. O meu pai é Tantalo, ao que se lle permitiu probar as mesas dos deuses; a miña nai é a irmá das Pléiades; o xigantesco Atlas é o meu avó, o que sobre o seu pescozo sostén o eixo do mundo; Xúpiter o meu outro avó tamén teño a honra de telo como sogro. Téñenme medo os pobos de Frixia, son a señora do palacio real de Cadmo e a poboación que o habita está gobernada por min e o meu esposo. Ás miñas riquezas hai que engadir a miña figura, digna dunha deusa; pero engade aínda as sete fillas e outros tantos fillos e pronto tamén xenros e noras. Preguntade agora os motivos que teño para estar orgullosa, atrevédevos a poñer por riba de min á Titánida Latona... Ela só foi nai de dous fillos...Son demasiado grande para que poida facerme dano a Fortuna... As miñas posesións están fóra de temor... Dádevos présa en abandonar eses cultos e quitade o loureiro dos cabelos".

A xente fai caso a Níobe e deixa sen rematar o culto a Latona.
Latona dálle as queixas aos seus fillos, Apolo e Diana, que baixan a vingar á súa nai, matando a todos os fillos varóns de Níobe. Cando chegou a nova aos pais, Anfíon atravesou o seu peito coa espada. Níobe aflixida dobrase sobre os corpos fríos e dálles os seus últimos beixos. Levanta os seus brazos ao ceo e di:

-"Aliméntate, cruel Latona, coa miña dor, aliméntate e sacia o teu corazón co meu loito, sacia o teu fero corazón. Estas sete mortes significan o meu enterro. Gózate e trunfa, inimiga vitoriosa. Pero, por que vitoriosa?. Máis me queda a min na desgraza que a ti na túa felicidade: incluso despois de tantas mortes sigo ganando eu".


Cando rematou de falar comezaron a caer mortas as súas fillas, unha por unha. Cando xa só quedaba unha viva, a nai tapouna co seu corpo gritando:

- "Déixame só a máis pequena! De entre tantas pídoche á máis pequena, só a unha!".

Mentres suplica morre aquela pola que suplica. Sen prole xa, sentou entre os seus fillos, fillas e marido sen vida, e pola súa desgraza volveuse ríxida: a brisa xa non move os seus cabelos, na súa cara hai unha cor exsangüe, os seus ollos están inmóbiles e nada hai vivo xa naquela figura. Por dentro a mesma lingua xélida pégaselle ao padal e as veas cesan de ter movemento, xa non pode dobrar o pescozo, nin os brazos fan movemento, nin os pés camiñan, as súas vísceras convertéronse en pedra. Pero aínda así, chora.

Uns ventos fortes levan ao seu corpo a súa patria, suxeita no cume da montaña, licúase e aínda agora seguen os mármores manando lágrimas

D
un risco do monte Sípilo (Turquía) mana unha fonte, din que a rocha é Níobe petrificada e a fonte, as súas lágrimas perpetuas.




Versión en castelán



Níobe
era hija de Tántalo y se casó con Anfíon(que tocaba moi ben a lira), hijo de Antíope y Júpiter, hermano gemelo de Zeto. Níobe estaba muy orgullosa de sus siete hijos y siete hijas, se consideraba la más feliz de las madres.


Manto, la hija de
Tiresias (adivino ciego de Tebas), que conocía el porvenir, había pronunciado este vaticinio:


- "
Isménides, marchad en tromba y ofreced a la Latona y a los dos Latoníxenas (Apolo y Diana) piadosos inciensos acompañados de plegarias, y adornad de laurel vuestros cabellos. Por mi boca lo manda Latona".

Todas las
tebanas obedecen, adornan sus frentes y ofrecen al fuego sagrado, incienso y oraciones.


Cuando llega
Níobe acompañada de un cortejo de seguidores, magnífica por su ropa frigia de brocado de oro, y tan hermosa como le permite su cólera, agitando los cabellos que le caen por los hombros, se detuvo y después de pasear su mirada soberbia a su alrededor, dijo:


-"Que locura es anteponer dioses oídos a dioses vistos? Y por que
Latona es venerada en los altares y por el contrario mi divinidad está aún sin incienso?. Mi padre es Tantalo, al que se le permitió probar las mesas de los dioses; mi madre es la hermana de las Pléyades; el gigantesco Atlas es mi abuelo, el que sobre su cuello sostiene el eje del mundo; Júpiter, mío otro abuelo, también tengo la honra de tenerlo como suegro. Me tienen miedo los pueblos de Frigia, soy la señora del palacio real de Cadmo y la población que lo habita está gobernada por mí y mi esposo. A mis riquezas hay que añadir mi figura, digna de una diosa; pero añade aún las siete hijas y otros tantos hijos y pronto también yernos y nueras. Preguntad ahora los motivos que tengo para estar orgullosa, atreveos a poner por encima de mí a la Titánida Latona... Ella sólo fue madre de dos hijos... Soy demasiado grande para que pueda hacerme daño la Fortuna... Mis posesiones están fuera de temor... Daros prisa en abandonar esos cultos y quitad el laurel de los cabellos".

La gente hace caso a
Níobe y deja sin rematar el culto a Latona. Latona le da las quejas a sus hijos, Apolo y Diana, que bajan a vengar a su madre, matando a todos los hijos varones de Níobe. Cuando llegó la noticia a los padres, Anfíon atravesó su pecho con la espada. Níobe afligida doblada sobre los cuerpos fríos les da sus últimos besos. Levanta sus brazos al cielo y dice:


-"Te alimentas, cruel
Latona, con mi dolor, te alimentas y sacias tu corazón con mi luto, y sacias tu fiero corazón. Estas siete muertes significan mi entierro. Tú disfruta y triunfa, enemiga victoriosa. Pero, por que victoriosa?. Más me queda a mí en la desgracia que a ti en tu felicidad: incluso después de tantas muertes sigo ganando yo".

Cuando terminó de hablar comenzaron a caer muertas sus hijas, una por una. Cuando ya sólo quedaba una viva, la madre la tapó con su cuerpo gritando:


- "
Déjame sólo la más pequeña! De entre tantas te pido a la más pequeña, sólo una!".

Mientras suplica muere aquella por la que suplica. Sin prole ya, se sentó entre sus hijos, hijas y marido sin vida, y por su desgracia se volvió rígida; la brisa ya no mueve sus cabellos, en su cara hay un color exangüe, sus ojos están inmóviles y nada hay vivo ya en aquella figura. Por dentro la misma lengua gélida se le pega al paladar y las venas cesan de tener movimiento, ya no puede doblar el cuello, ni los brazos hacen movimiento, ni los pies caminan, sus vísceras se convirtieron en piedra. Pero aun así, llora. Unos vientos fuertes llevan su cuerpo a su patria, sujeta en la cumbre de la montaña, se licua
y aun ahora siguen los mármoles manando lágrimas
De un
risco del monte Sípilo (Turquía) mana una fuente, dicen que la roca es Níobe petrificada y la fuente, sus lágrimas perpetuas.





miércoles, 26 de octubre de 2011

Beleza


O meu cabalo Khalil

Os teus fillos non son os teus fillos,

son fillos e fillas da vida


desexosa de si mesma.



Non veñen de ti, senón a través de ti,


e aínda que estean contigo,


non che pertencen.



Podes darlles o teu amor,


pero non os teus pensamentos, pois,


eles teñen os seus propios pensamentos.



Podes abrigar os seus corpos,


pero non as súas almas, porque elas


viven na casa de mañá,


que non podes visitar,


nin sequera en soños.



Podes esforzarte en ser coma eles,


pero non procures facelos


semellantes a ti


porque a vida non retrocede


nin se detén no onte.



Ti es o arco do cal os teus fillos,


como frechas vivas son lanzados.



Deixa que a inclinación,


na túa man de porteiro


sexa para a FELICIDADE


Khalil Gibrán


Versión en castelán


Tus hijos no son tus hijos,
son hijos e hijas de la vida
deseosa de sí misma.

No vienen de ti, sino a través de ti,
y aunque estén contigo,
no te pertenecen.

Puedes darles tu amor,
pero no tus pensamientos, pues,
ellos tienen sus propios pensamientos.

Puedes abrigar sus cuerpos,
pero no sus almas, porque ellas
viven en la casa de mañana,
que no puedes visitar,
ni siquiera en sueños.

Puedes esforzarte en ser como ellos,
pero no procures hacerlos
semejantes a ti
porque la vida no retrocede
ni se detiene en el ayer.

Tú eres el arco del cual tus hijos,
como flechas vivas son lanzados.

Deja que la inclinación,
en tu mano de arquero
sea para la FELICIDAD

Khalil Gibrán

sábado, 22 de octubre de 2011

Cave canem





Os farsantes


Tiña un can Xeneroso,


regalo dun seu curmán da montaña.


—"Valeche pouco, —lle dixo


cando llo trouxo— para gardar a casa:


Aínda que o maten non morde a ninguén e só


xa ves, que ten boa planta,


(o can alzaba un metro)


e ladra, iso si, ladra,


ladra, sen que se canse,


o mesmo un día ou dous, que unha semana.


agora, se lle berran algo forte


ou lle ensinan, non máis, unha aguillada,


xa tes o can metido


debaixo dunha mesa ou dunha cama.


—"Sírveme o can —o Xeneroso dixo—


iso era o que eu buscaba:


un farsante! .Verás como o respectan


e non hai un que se lle suba ás barbas".


Encargoulle un colar con moitos cravos,


ordenou fixesen unha casa


de ladrillos, e logo


con cadea de ferro o can amarra,


e por se fose pouco, pintar fixo


sobre unha grosa táboa


un letreiro que avisa a todo o mundo


que o can é fero e traba.


Ninguén máis xa na finca se lle mete,


nin á froita lle van, nin ás patacas.


do can que trouxo Xeneroso corre


entre os veciños do lugar a fama,


e pode, dende entón, moi tranquilo


a perna solta xa durmir na cama.



Cantos homes coñezo,

que aínda que ben non resulte a comparanza,


son como o can de Xeneroso: só


aparentan e ladran.


Hai que ver a soberbia con que ordenan!,


o imperio con que mandan!


Para eles nada de respecto é digno:


ao vello insultan, e á muller aldraxan.


Sostennos, como ao can, as aparencias,


deféndeos só a farsa.


Amador Montenegro


Versión en Castelán



Los farsantes



Tenía un perro Generoso,

regalo de un primo suyo de la montaña.


"Te vale poco, -le dijo,


cuando se lo trajo-, para guardar la casa:


Aunque lo maten no muerde a nadie y sólo


ya ves, que tiene buena planta,


(el perro alzaba un metro)


y ladrar, eso sí, ladra,


ladra, sin que se canse,


lo mismo un día o dos, que una semana.


Ahora, si le gritan algo fuerte


o le enseñan, no más, una aguijada,


ya tienes el perro metido


debajo de una mesa o de una cama".


"Me sirve el perro, - Generoso dijo-


eso era lo que yo buscaba:


¡un farsante! .Verás como lo respetan


y no hay nadie que se le suba a las barbas".


Le encargó un collar con muchos clavos,


ordenó hicieran una casa


de ladrillos, y luego


con cadena de hierro el perro amarra,


y por sí fuera poco, pintar hizo


sobre una gruesa tabla


un letrero que avisa a todo el mundo


que el perro es fiero y muerde.


Nadie más ya en la finca se le mete,


ni a la fruta le van, ni a las patatas.


del perro que trajo Generoso corre


entre los vecinos del lugar la fama,


y puede, desde entonces, muy tranquilo


a pierna suelta ya dormir en la cama.




Cuantos hombres conozco,


que aunque bien no resulte la comparanza,


son como el perro de Generoso: sólo


aparentan y ladran.


¡Hay que ver la soberbia con que ordenan!,


¡el imperio con que mandan!


Para ellos nada de respeto es digno:


al viejo insultan, y a la mujer aldrajan.


Los sostiene, como al perro, las apariencias,


los defiende sólo la farsa.


Amador Montenegr
o

jueves, 20 de octubre de 2011

Relatos






Dende hai tempo, pasa ao meu carón coma se non me coñecese, disimula mirando para o chan, facendo que busca algo no bolso ou xogando co móbil. Ao principio eu, inocente de min, pensei que en realidade ía distraída, e entón saudábaa, pero a forma de contestarme, deume a entender que pasaba de min e non quería falarme.



Intentei buscar na miña memoria a causa da súa actitude e non logrei lembrar ningún motivo para que me ignorase.



Coñecina haberá uns vinte anos, unha compañeira de traballo preguntoume se estaría disposta a axudar a unha amiga, chamárana dun instituto para facer unha substitución bastante longa, ela era licenciada en filosofía e a substitución que tiña que facer implicaba impartir tamén a materia afín de latín. Deille o meu teléfono para que ela me chamase. Cando o fixo, quedamos para falar de que forma a podía axudar.



Contoume o seu problema, tiña que dar clases de latín, na carreira non tivera esa materia e só a estudara no bacharelato e en COU. Sentín mágoa por ela e díxenlle que non se preocupase, eu comprometíame a prepararlle as clases todas as semanas. Quedamos en vernos todos os sábados pola mañá para poder explicarlle as clases que ela ía impartir a semana seguinte e ao mesmo tempo, tamén lle preparaba os exercicios que tiñan que facer os alumnos naquela semana.



Tiña clases de segundo, terceiro e COU. As de segundo non houbo problema, pronto se puxo ao día e a min case non me deu traballo, pero as de terceiro e COU eran máis serias, en COU non podía ter fallos porque os alumnos xogábanse o aprobado de selectividade e a nota para poder entrar na carreira desexada.



Cando levabamos dúas semanas, díxome que lle tiña que dicir canto lle ía cobrar, porque ela así íase sentir moito mellor.



Nun principio, non souben que dicirlle, porque eran dúas ou tres horas dos sábados, máis o tempo que eu perdía preparándolle a tradución, a análise sintáctica e morfolóxica dos texto que levaba para traballar ao longo da semana, axudala a corrixir os exames, ... Non quería aproveitarme da súa situación e posto que ela quería pagarme para sentirse mellor, eu podía pórlle un prezo simbólico, quedamos en que me pagaría 2.000 pesetas á semana.



Así pasaron máis de tres meses, as últimas semanas, agora non lembro se tres ou máis deixou de pagarme, díxome que non tiña cartos, que tiña que esperar uns días e a min non me preocupou.



Un sábado non apareceu nin me chamou, o luns chameina eu, estaba preocupada porque non tiña materia para explicar aquela semana.



-Isa que che pasou o sábado, estás enferma?



-Non, non cho dixen?. Dende o mércores estou na casa, xa me rematou a substitución.



-...



-Xa te chamarei para pagarche o que che debo e devolverche o libro que me emprestaches.



Non lembro se falamos máis, xa hai 20 anos disto, nin me chamou para pagarme nin me devolveu o libro.



E agora, cando me torce a cara, eu fago propósitos todos os días de parala e lembrarlle que me debe polo menos un libro.



Pero non me atrevo, son covarde.





Versión en castelán



Desde hace tiempo pasa a mi lado como si no me conociese, disimula mirando para el suelo, buscando algo en el bolso o jugando con el móvil. Al principio yo, inocente de mí, pensé que en realidad iba distraída, y entonces la saludaba, pero la forma de contestarme, me dio a entender que pasaba de mí y no quería hablarme.


Intenté buscar en
mis recuerdos la causa de su actitud y no logré recordar ningún motivo para que me ignorase.

La conocí habrá unos veinte años, una compañera de trabajo me preguntó si estaría dispuesta a ayudar a una amiga, la habían llamado de un instituto para hacer una sustitución bastante larga, ella era licenciada en filosofía y la sustitución que tenía que hacer implicaba impartir también la materia afín de latín. Le di mi teléfono para que ella me llamara. Cuando lo hizo, quedamos para hablar y buscar la forma de cómo podía ayudarla.

Me contó su problema, tenía que dar clases de latín, en la carrera no había tenido esa materia y sólo la había estudiado en el bachillerato y COU. Sentí lástima por ella y le dije que no se preocupase, yo me comprometía a prepararle las clases todas las semanas. Quedamos en vernos todos los sábados por la mañana, para poder explicarle las clases que ella iba a impartir la semana siguiente y al mismo tiempo, también le preparaba los ejercicios que tenían que hacer los alumnos en aquella semana.

Tenía clases de segundo, tercero y COU. Las de segundo no hubo problema, pronto se puso al día y a mí casi no me dio trabajo, pero las de tercero y COU eran más serias, en COU no podía tener fallos porque los alumnos se jugaban el aprobado de selectividad y la nota para poder entrar en la carrera deseada.

Cuando llevábamos dos semanas, me dijo que le tenía que decir cuanto le iba a cobrar, porque ella así se iba a sentir mucho mejor.

En un principio, no supe que decirle, porque eran dos o tres horas de los sábados, más el tiempo que yo perdía preparándole la traducción, el análisis sintáctico y morfolóxico de los texto que llevaba para trabajar a lo largo de la semana, ayudarla a corregir los examenes, ...

No quería aprovecharme de su situación y puesto que ella quería pagarme para sentirse mejor, yo podía ponerle un precio simbólico, quedamos en que me pagaría 2.000 pesetas a la semana.

Así pasaron más de tres meses, las últimas semanas, ahora no recuerdo si tres o más, dejó de pagarme, me dijo que no tenía dinero, que tenía que esperar unos días y a mí no me preocupó.

Un sábado no apareció ni me llamó, el lunes la llamé yo, estaba preocupada porque no tenía materia para explicar aquella semana.

-Isa ¿qué te pasó el sábado, estás enferma?

-No, ¿no te lo dije?. Desde el miércoles estoy en casa, ya me terminó la sustitución.

-...

-Ya te llamaré para pagarte lo que te debo y devolverte el libro que me prestaste.

No recuerdo se hablamos más, ya hace 20 años de esto, ni me llamó para pagarme ni me devolvió el libro.

Y ahora, cuando me tuerce la cara, yo hago propósitos todos los días de pararla y recordarle que me debe por lo menos un libro.


Pero no me atrevo, soy cobarde.

martes, 18 de octubre de 2011

Días de lume e fume


Esta foto tomeina de internet






EU SON NINGUÉN. TI ES QUEN?

Eu son ninguén, ti es quen?
Es ninguén ti tamén?
Somos pois dous? -non o digas!

Pronto o divulgarían!
Ser alguén é unha fastío!
Que impúdico, cal a ra
presentarte todo o día
ao pantano que te admira!







Versión en castelán

YO SOY NADIE. ¿TÚ ERES QUIÉN?

Yo soy nadie, ¿tú
eres quién?
¿Eres nadie tú también?
Somos pues dos —¡no lo digas!
¡Pronto lo divulgarían!

¡Ser alguien es una lata!
¡Qué impúdico, cual la rana
presentarte todo el día
al pantano que te admira!